Wrocław

Czy udaje się (i czemu ma służyć) rehabilitowanie pamięci o seksualnych innowiercach? Historia o Polsce sprzed wynalezienia geja (jak wiadomo, ten w naszym kraju odkrył się/został odkryty dużo później), ale bez etnograficzno-muzealnego pokazywania ludzkich eksponatów. Karol Radziszewski i Bartek Lis porozmawiają z Juanitą i Śledzikiem o archeologii homoseksualnego życia we Wrocławiu przed 1989 rokiem oraz (nie)tożsamości, ciotach i pikietach. Zapytają też, czy te wszystkie rekwizyty udało się przenieść do „wolnej Polski”.

Na chwilę przed wybuchem wielkiej wiosny, galeria Design zaprasza na dwie wystawy jednego autora, Karola Krukowskiego, artysty związanego z wrocławskim środowiskiem fotograficznym. Jest to rzecz w tej galerii bezprecedensowa – oto mamy do dyspozji dwa odrębne światy, następujące po sobie w czasie, zaprojektowane przez jedną osobę, prezentowane w jednej przestrzeni. W ramach pokazu odbędzie się premiera książki fotograficznej “Rozbite-marzenie” (projekt: Joanna Wojtuś) nad którym autor pracował przez ostatni rok.

Prezentowane na wystawie realizacje Grzegorza Łoznikowa to przede wszystkim niewielkie szkice i kolaże pochodzące z całego okresu studiów, zakomponowane w luźne sekwencje tematów. Potrzeba rysowania i tworzenie miniatur stanowi dla autora ważny element procesu twórczego, poprzedzający powstawanie pełnowymiarowych rzeźb i instalacji. Misterne aplikacje ujawniają zainteresowanie ornamentem – Łoznikow swobodnie łączy rysunek z materiałami pasmanteryjnymi, masami plastycznymi i wycinkami z kolorowych czasopism. Wytropione na pchlich targach fotografie nieznanego pochodzenia stają się bazą do artystycznych przekształceń. Sceny rodzajowe, portrety, detale, pokrywają się barwnymi aplikacjami; powstaje w ten sposób wdzięczna, czasem żartobliwa, abstrakcyjna forma.

W swojej sztuce Ryszard Grzyb kieruje się przeczuciem, że drogą do malarstwa jest kolor i forma. Ale również kieruje się wiarą w szczególną rolę malarstwa i jego głęboki sens. W latach 80tych w jego pracach, akcjach artystycznych, poezji dochodziły do głosu zarówno ironia, optymizm, jak i szyderstwo czy dramat. Uzasadnione były tym co wokół przytłaczało artystę, ale również tym co wynikało z jego ówczesnego samopoznania. Ironiczny dystans cechujący wówczas prace Grzyba, który nie wskazywał czy mamy do czynienia z żartem, czy wypowiedzią poważną, tym, że coś ma być piękne czy wręcz brzydkie, jest nadal obecny w jego sztuce.

Społeczeństwa są zainteresowane cielesnością swych członków. Starają się pochwycić ciało w sieć konwenansów, reżimów i praktyk, określić sposoby postępowania z ciałem, jego użycia uważane za normalne, dostępne, dopuszczalne oraz moralne. Kontrola ciała jest zatem zjawiskiem powszechnym, wszechobecnym i wielowymiarowym, choć zmiennym historycznie i kulturowo. W kręgu euro-amerykańskim mamy do czynienia z ewolucją, utrzymującą od stuleci swój kierunek. Ciało uwikłane w proces cywilizowania poddawane jest socjalizacji, racjonalizacji i indywidualizacji.