Wystawy

Najnowsze płótna Bartosza Kokosińskiego stwarzają wrażenie jakby zaledwie przed momentem coś przemieściło się pod ich powierzchnią. Swoim kształtem i ciężarem naciągnęło płótno albo wykrzywiło ramę. Zawłaszczana przez malarza materia stawiła opór, szamotała się jak ryba w sieci. Cokolwiek to było najprawdopodobniej po chwilowych zmaganiach zdążyło już opuścić bezpieczny kokon obrazu, zostawiając za sobą tylko jego obwisłe, skotłowane płótno.

W związku z prezydencją Polski w Unii Europejskiej, Galeria Arsenał w Białymstoku, realizuje wystawę „Podróż na Wschód”. Polska obok Szwecji jest inicjatorem projektu Partnerstwa Wschodniego, zaproszono zatem artystów z Armenii, Azerbejdżanu, Białorusi, Gruzji, Mołdowy i Ukrainy – krajów objętych tym programem oraz artystów z Polski.

W związku z prezydencją Polski w Unii Europejskiej, Galeria Arsenał w Białymstoku, realizuje wystawę „Podróż na Wschód”. Polska obok Szwecji jest inicjatorem projektu Partnerstwa Wschodniego, zaproszono zatem artystów z Armenii, Azerbejdżanu, Białorusi, Gruzji, Mołdowy i Ukrainy – krajów objętych tym programem oraz artystów z Polski.

Wystawa „Here & Now” jest prezentacją młodej sztuki z Palestyny. W Polsce ciągle jeszcze niewiele wiemy o artystach działających w tym regionie. Z czym kojarzy się nam Palestyna? Z miejscem związanym z historią biblijną? Czy raczej z krajem podzielonym konfliktami, jakie wywołuje jego skomplikowana historia?

Wystawa „Here & Now” jest prezentacją młodej sztuki z Palestyny. W Polsce ciągle jeszcze niewiele wiemy o artystach działających w tym regionie. Z czym kojarzy się nam Palestyna? Z miejscem związanym z historią biblijną? Czy raczej z krajem podzielonym konfliktami, jakie wywołuje jego skomplikowana historia?

Jesse Aron Green jest amerykańskim artystą młodego pokolenia, którego prace często przybierają formę instalacji przestrzennych łączących rysunek, film, fotografię, performance, muzykę i tekst. Jego praktyka artystyczna jest głęboko zakorzeniona w strategiach konceptualnych a także tradycjach różnych form sztuki społecznie zaangażowanej, feminizmu i krytyki instytucjonalnej.

Jesse Aron Green jest amerykańskim artystą młodego pokolenia, którego prace często przybierają formę instalacji przestrzennych łączących rysunek, film, fotografię, performance, muzykę i tekst. Jego praktyka artystyczna jest głęboko zakorzeniona w strategiach konceptualnych a także tradycjach różnych form sztuki społecznie zaangażowanej, feminizmu i krytyki instytucjonalnej.

Wystawa NIE na MIEJSCU stanowi próbę przyjrzenia się zjawisku przekształcania przestrzeni publicznych o ustalonej tożsamości w przestrzenie niczyje – „nie-miejsca”. W antropologii kulturowej nie-miejsce określa się jako przestrzeń anonimową, z którą się nie identyfikujemy. Nie-miejscem może być np. dworzec kolejowy, przejście podziemne, skrzyżowanie, autostrada, hala odlotów, parking, galeria handlowa czy też przestrzeń wirtualna. Artyści zaproszeni do udziału w wystawie w dość przewrotny sposób zajęli się uchwyceniem ulotnej granicy między miejscem i nie-miejscem.

Wystawa NIE na MIEJSCU stanowi próbę przyjrzenia się zjawisku przekształcania przestrzeni publicznych o ustalonej tożsamości w przestrzenie niczyje – „nie-miejsca”. W antropologii kulturowej nie-miejsce określa się jako przestrzeń anonimową, z którą się nie identyfikujemy. Nie-miejscem może być np. dworzec kolejowy, przejście podziemne, skrzyżowanie, autostrada, hala odlotów, parking, galeria handlowa czy też przestrzeń wirtualna. Artyści zaproszeni do udziału w wystawie w dość przewrotny sposób zajęli się uchwyceniem ulotnej granicy między miejscem i nie-miejscem.

Wystawa Jana Fabre’a to pierwsza w Polsce okazja do zapoznania się z pracami wybitnego belgijskiego artysty multimedialnego, dramaturga, reżysera i scenografa o międzynarodowej sławie i powszechnym uznaniu. Szerszej publiczności znany jest głównie ze swojej działalności teatralnej. Ekspozycja w Muzeum Sztuki przybliża postać i twórczość tego niezwykłego artysty.

Katarzyna Krakowiak traktuje Panoramę jako proces dochodzenia do pożądanego obrazu. Fizyczna droga, którą widz przebywa, by doznać estetycznych wrażeń, wiąże się z oczekiwaniami podsuwanymi przez pamięć doświadczeń i projektowane wyobrażenia. Instalacja Katarzyny Krakowiak wyrasta niespodziewanie na peryferiach przestrzeni wystawienniczych galerii, by następnie porzucić je i zaanektować miejsca, które wobec przeznaczenia budynku pełnią rolę drugoplanową.

Ewa Harabasz porusza temat wpływu sztuki Caravaggia na fotografię prasową. W jej nowych pracach: obrazach malowanych na deskach oraz rysunkach, artystka cytuje fotografie traumatycznych momentów z życia ludzi. Postacie w jej pracach, dotknięte katastrofami wojny, trzęsienia ziemi albo przemocy, są uchwycone w momencie przeżywania silnych emocji: bólu, smutku, cierpienia. Czy tragiczne przejścia jednostki muszą być oddane przy pomocy ekspresyjnych póz oraz kompozycji zaczerpniętych z malarstwa historycznego? Czy emocje i konflikty w psychicznym życiu człowieka muszą być przedstawione za pomocą czytelnych konwencji, aby przyciągnąć uwagę innych? Prace Ewy Harabasz nie dają jednoznacznych odpowiedzi.

Ewa Harabasz porusza temat wpływu sztuki Caravaggia na fotografię prasową. W jej nowych pracach: obrazach malowanych na deskach oraz rysunkach, artystka cytuje fotografie traumatycznych momentów z życia ludzi. Postacie w jej pracach, dotknięte katastrofami wojny, trzęsienia ziemi albo przemocy, są uchwycone w momencie przeżywania silnych emocji: bólu, smutku, cierpienia. Czy tragiczne przejścia jednostki muszą być oddane przy pomocy ekspresyjnych póz oraz kompozycji zaczerpniętych z malarstwa historycznego? Czy emocje i konflikty w psychicznym życiu człowieka muszą być przedstawione za pomocą czytelnych konwencji, aby przyciągnąć uwagę innych? Prace Ewy Harabasz nie dają jednoznacznych odpowiedzi.

Wystawa prezentuje malarstwo Wacława Twarowskiego (1921 – 1995), profesora Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu, którego postać – niezwykle barwna i wyrazista jest nadal żywa we wspomnieniach przyjaciół, byłych studentów i osób związanych z uczelnią. Profesor Twarowski pozostał w pamięci jako człowiek o wyjątkowym poczuciu humoru i niezwykłej erudycji. Nietuzinkowa jest też biografia artysty. Studiował w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Rzymie, Technical Institute w Londynie, Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu oraz na wydziale Architektury Szkoły Inżynierskiej w Poznaniu. Podczas II wojny światowej walczył w Powstaniu Warszawskim, był tez w Armii Andersa.

Wystawa prezentuje malarstwo Wacława Twarowskiego (1921 – 1995), profesora Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu, którego postać – niezwykle barwna i wyrazista jest nadal żywa we wspomnieniach przyjaciół, byłych studentów i osób związanych z uczelnią. Profesor Twarowski pozostał w pamięci jako człowiek o wyjątkowym poczuciu humoru i niezwykłej erudycji. Nietuzinkowa jest też biografia artysty. Studiował w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Rzymie, Technical Institute w Londynie, Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu oraz na wydziale Architektury Szkoły Inżynierskiej w Poznaniu. Podczas II wojny światowej walczył w Powstaniu Warszawskim, był tez w Armii Andersa.

Cezary Rafał Markiewicz (1957 – 2010) studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu. Dyplom z malarstwa i grafiki uzyskał w pracowni profesora Waldemara Świerzego. Był malarzem, brał udział w wystawach indywidualnych i zbiorowych. Jego obrazy znajdują się w bardzo wielu prywatnych kolekcjach, m.in. w Polsce i Niemczech. Współpracował z wydawnictwami jako ilustrator. Rafał był znakomitym obserwatorem i świetnym rysownikiem. Swoich przyjaciół portretował celnie, czasem ironicznie, zawsze z przymrużeniem oka. Te właśnie rysunki, nie znane szerszej publiczności, pokazane zostaną na wystawie, przypominając Rafała, jakiego pamiętamy – pełnego życia, humoru, skorego do żartu.

Cezary Rafał Markiewicz (1957 – 2010) studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu. Dyplom z malarstwa i grafiki uzyskał w pracowni profesora Waldemara Świerzego. Był malarzem, brał udział w wystawach indywidualnych i zbiorowych. Jego obrazy znajdują się w bardzo wielu prywatnych kolekcjach, m.in. w Polsce i Niemczech. Współpracował z wydawnictwami jako ilustrator. Rafał był znakomitym obserwatorem i świetnym rysownikiem. Swoich przyjaciół portretował celnie, czasem ironicznie, zawsze z przymrużeniem oka. Te właśnie rysunki, nie znane szerszej publiczności, pokazane zostaną na wystawie, przypominając Rafała, jakiego pamiętamy – pełnego życia, humoru, skorego do żartu.

Wystawa przypomina znakomity dorobek artystyczny Lucjana Mianowskiego (1933 – 2009), jednego z najwybitniejszych grafików współczesnych. Ekspozycja prezentuje około 100 prac (grafik, a także obrazów), począwszy od wczesnych – z lat 50., a na realizacjach z ostatniej dekady skończywszy, wybranych tak, aby wskazać najważniejsze wątki i kwestie, zajmujące uwagę autora na przestrzeni lat pracy.

Wystawa przypomina znakomity dorobek artystyczny Lucjana Mianowskiego (1933 – 2009), jednego z najwybitniejszych grafików współczesnych. Ekspozycja prezentuje około 100 prac (grafik, a także obrazów), począwszy od wczesnych – z lat 50., a na realizacjach z ostatniej dekady skończywszy, wybranych tak, aby wskazać najważniejsze wątki i kwestie, zajmujące uwagę autora na przestrzeni lat pracy.

W ramach indywidualnej wystawy Anny Konik w Atlasie Sztuki, zaprezentowane zostaną dwie instalacje wideo, Willa Zauroczonych oraz Play Back (of Irene). Projekt zatytułowany Willa Zauroczonych, jest prezentowany w Polsce, pierwszy raz w pełnej wersji, jego premiera miała miejsce w kwietniu ubiegłego roku w Max Libermann Haus w Berlinie. W drugiej z sal artystka przygotowała nową pracę zatytułowaną Play back (of Irène). Praca ta po premierze w Atlasie Sztuki swoją kolejną prezentację będzie miała już za kilkanaście dni w Niemczech. Play back (of Irène) Anny Konik zaprezentowana zostanie w dniu 30 czerwca br. w ZiF Center for Interdisciplinary Research Uniwersytetu w Bielefeld.