Popularność przedstawień panoramicznych w sztuce wiązała się poszukiwaniem aktywnej formy odbioru
kreowanej rzeczywistości. Widz, który stawał się równocześnie osią oglądanego obrazu mógł doświadczać
namiastki tego, co dziś za pomocą nowych technologii oferuje świat wirtualny. Pragnienie wejścia w świat
obrazu wynika w sposób oczywisty z naturalnej percepcji rzeczywistości i wiąże się centralną pozycją jaką
odbiorca zajmuje względem otoczenia.
Chęć poszerzenia pola obserwacji uczyniła szczególnie atrakcyjnymi miejsca wzniesione topograficznie,
z których perspektywa widzenia staje się możliwie daleka. W efekcie rozmaite punkty obserwacyjne,
sztuczne bądź naturalne, dostarczają satysfakcjonujących przeżyć kolekcjonerom widoków.
Katarzyna Krakowiak traktuje Panoramę jako proces dochodzenia do pożądanego obrazu. Fizyczna droga,
którą widz przebywa, by doznać estetycznych wrażeń, wiąże się z oczekiwaniami podsuwanymi przez
pamięć doświadczeń i projektowane wyobrażenia. Instalacja Katarzyny Krakowiak wyrasta niespodziewanie
na peryferiach przestrzeni wystawienniczych galerii, by następnie porzucić je i zaanektować miejsca, które
wobec przeznaczenia budynku pełnią rolę drugoplanową. Staje się hybrydycznym organizmem, którego
logika podyktowana jest z jednej strony ekonomią przestrzeni, z drugiej natomiast, wypływa z potrzeby
skomunikowania ze sobą (w sensie zarówno fizycznym jak i mentalnym) dwóch obszarów – świata realnego
i świata sztuki, które podlegają odmiennym zasadom uczestnictwa. Indywidualne doświadczanie przestrzeni
katalizuje emocje związane z odkrywaniem i zdobywaniem miejsc, do tej pory pozostających poza fizycznym
zasięgiem lub wypchniętych poza świadomośd ich istnienia.
Artystka proponuje sytuację, w której oczekiwania odbiorcy są permanentnie konfrontowane
z narzuconymi przez nią ograniczeniami. Pozorny wpływ widza na obszar obserwacji nie rekompensuje
poczucia straty związanego z fragmentarycznością otrzymanego obrazu, pozbawionego swojego
akustycznego i wizualnego kontekstu. Istotne zatem staje się nie to, co widzialne i dostępne, lecz co zostaje
wykluczone z pola obserwacji.
Praca Katarzyny Krakowiak odwołuje się do współczesnych teorii percepcji związanych z marginesem
i peryferyjnością widzenia. Ingerując w bryłę budynku polemizuje z modernistycznym imperatywem
funkcjonalności architektury. Ale przede wszystkim daje pole do zmysłowego i aktywnego odbioru sztuki,
stawiając osobę widza w centrum swych dociekań.
Katarzyna Krakowiak (1980) jest absolwentką Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu (dyplom w Pracowni
Rzeźby prof. Mirosława Bałki, 2006). Od 2006 pracuje, wykorzystując media komunikacyjne. Współtworzy
interdyscyplinarne grupy, współpracuje z architektami, technologami telefonii komórkowej, programistami
oraz aktywistami. W realizacjach swoich projektów wykorzystuje przestrzeń Internetu oraz częstotliwości
radiowe. Interesuje ją zderzenie technologii z biologią oraz przestrzenie i wibracje dźwiękowe niesłyszalne
dla ludzkiego ucha. Od 2008 prowadzi mobilny projekt radia all.FM. Stypendystka i rezydentka programów:
18th Street Arts Center w Santa Monica (2010); Młoda Polska, NCK (2009); The Israeli Center for Digital Art
w Holon, Izrael (2009), Galerii SPACE w Bratysławie (2006) . Brała udział w licznych wystawach i projektach
zbiorowych m.in: Gateways. Art and Networked Culture, Kumu Art Museum, Tallin (2011), Ekspektatywa,
Fundacja Bęc Zmiana, Warszawa (2009); Poszliśmy do Croatan, CSW Toruń, Toruń (2009); Nie ma sorry,
Muzeum Sztuki Współczesnej w Warszawie (2008); Próżna/Ashaver220/Rampa, Warszawa (2006/7)
i indywidualnych, m.in: Who owns the air? Galeria Foksal, 2011; FreeRadioJaffa, The Israeli Center for
Digital Art, Holon (2009).
Katarzyna Krakowiak, Panorama, fot. Rafał Sosin; Dzięki uprzejmości Galerii Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki
