Wystawy

To wystawa o splataniu się wątków prywatnej biografii artystki z historią. Z tego zderzenia wynikają fundamentalne pytania o tożsamość w kontekście własnej twórczości, ale również tego, co na tę twórczość wpływało. Na prezentację składają się filmy, fotografie, grafiki i instalacja z włosów.

To wystawa o splataniu się wątków prywatnej biografii artystki z historią. Z tego zderzenia wynikają fundamentalne pytania o tożsamość w kontekście własnej twórczości, ale również tego, co na tę twórczość wpływało. Na prezentację składają się filmy, fotografie, grafiki i instalacja z włosów.

Zapraszamy do zamku na trzecią edycję "Crazycurators Bienale", w której biorą udział artyści z Czech, Polski, Węgier, Austrii, Słowacji, Niemiec, Słowenii, Serbii, USA/Nigerii, Holandii i Litwy. Impreza skupia uwagę na młodych, innowacyjnych i eksperymentalnych formach sztuki, opierając się na bliskiej i systematycznej współpracy pomiędzy artystą i kuratorem pochodzących z różnych miast Europy, a także z odległych miejsc na świecie.

„Alfabet” to trzecia z kolei odsłona projektu Rafała Jakubowicza. Poprzednie nie miały tytułów, nie ma go też cały projekt. Całość projektu odnosi się bezpośrednio do historii awangard międzywojennych, jest próbą krytycznego spojrzenia na nie. We wszystkich trzech realizacjach pojawia się słowo FIASKO. Bez komentarzy, bez autorskich eksplikacji. w „Alfabecie” – kwestia relacji między najbardziej zaawansowanymi i radykalnymi postulatami modernistów, kulturą masową i wielkim przemysłem kultury… Ten splot trzech różnych poziomów, na których funkcjonuje każda wypowiedź, jest prawdopodobnie jednym z ważniejszych „ognisk” czy też węzłów, w których skupiają się współczesne dyskursy kultury zachodniej.

„Alfabet” to trzecia z kolei odsłona projektu Rafała Jakubowicza. Poprzednie nie miały tytułów, nie ma go też cały projekt. Całość projektu odnosi się bezpośrednio do historii awangard międzywojennych, jest próbą krytycznego spojrzenia na nie. We wszystkich trzech realizacjach pojawia się słowo FIASKO. Bez komentarzy, bez autorskich eksplikacji. w „Alfabecie” – kwestia relacji między najbardziej zaawansowanymi i radykalnymi postulatami modernistów, kulturą masową i wielkim przemysłem kultury… Ten splot trzech różnych poziomów, na których funkcjonuje każda wypowiedź, jest prawdopodobnie jednym z ważniejszych „ognisk” czy też węzłów, w których skupiają się współczesne dyskursy kultury zachodniej.

W wystawianej kolekcji dominują piękne, cenne i rzadkie plakaty teatralne. Wystawa przygotowana przez Włodka Orła a zbudowana z najlepszych plakatów Wiesława Rosochy niesie obok walorów estetycznych przede wszystkim wartości poznawcze i intelektualne. Jej poznania i zwiedzania dokonajmy dwukrotnie. Dostrzeżemy inne szczegóły, zapamiętamy inne plakaty. Dwukrotne odczytanie treści płynących z obrazów wyzwoli u oglądającego pozytywną energię i rosnącą ciekawość. Dla sygnałów wizualno-emocjonalnych i dla tych wartości poznawczych, ukrytych w obrazach, ale po odczytaniu bardzo silnie działających na zmysł wzroku, słuch i intelektu.

W kolekcji międzynarodowego plakatu poznańskiego Muzeum znajdują się prace artystów od Alfonsa Muchy po współczesnych twórców takich jak Gunter Rambow czy Alain Le Quernec (obaj nagrodzeni przez Muzeum Nagrodą im. Jana Lenicy), w tym także znakomitych artystów polskich, spośród których wymienić można chociażby Jana Młodożeńca, Jana Lenicę, czy Henryka Tomaszewskiego. Poznańska kolekcja zawiera także kilka plakatów takich znakomitości jak Andy Warhol, Roy Lichtenstein, Robert Rauschenberg, Joan Miró oraz Salvador Dali (które również prezentowane są na wystawie).

Wystawa jest pokazem projektu Dawka Letalna rozpoczętego w 2010 roku oraz kilku nowszych prac. Dawka Letalna składa się z trzech elementów: filmu 13 minut, obiektu Komora Lemkina oraz Poczekalni złożonej z dwóch figur w plastikowych workach na zwłoki oświetlonych lampą warsztatową. Prace składające się na Dawkę Letalną koncentrują się na granicy pomiędzy życiem i śmiercią, zarówno w ujęciu jednostkowym, jak również z uwzględnieniem określonych, „śmiercionośnych” kontekstów historycznych.

Wystawa jest pokazem projektu Dawka Letalna rozpoczętego w 2010 roku oraz kilku nowszych prac. Dawka Letalna składa się z trzech elementów: filmu 13 minut, obiektu Komora Lemkina oraz Poczekalni złożonej z dwóch figur w plastikowych workach na zwłoki oświetlonych lampą warsztatową. Prace składające się na Dawkę Letalną koncentrują się na granicy pomiędzy życiem i śmiercią, zarówno w ujęciu jednostkowym, jak również z uwzględnieniem określonych, „śmiercionośnych” kontekstów historycznych.

Wystawa przedstawia licencjacki projekt dyplomowy studenta Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. Szpilski jest studentem fotografiii, a jego praca opiera się na autobiograficznej opowieści konfrontującej jego relacje z matką. W kwietniu tego roku była prezentowana w Galerii BWA we Wrocławiu

„Okropności zabawy” Piotra Kmity to seria prac graficznych nawiązujących do cyklu „Okropności wojny” Francisco Goi. Kmita przygląda się coraz bardziej widocznej w mediach tendencji do szukania specyficznie rozumianych podniet płynących z oglądania bólu, cierpienia i przemocy. Filmy i programy takie jak „Jackass” lub nawet niektóre pozornie nieszkodliwe kreskówki (np. „Tom i Jerry”) pod przykrywką radosnej zabawy kryją często bardzo brutalny przekaz.

„Okropności zabawy” Piotra Kmity to seria prac graficznych nawiązujących do cyklu „Okropności wojny” Francisco Goi. Kmita przygląda się coraz bardziej widocznej w mediach tendencji do szukania specyficznie rozumianych podniet płynących z oglądania bólu, cierpienia i przemocy. Filmy i programy takie jak „Jackass” lub nawet niektóre pozornie nieszkodliwe kreskówki (np. „Tom i Jerry”) pod przykrywką radosnej zabawy kryją często bardzo brutalny przekaz.

Zanim wjadą buldożery to tytuł pierwszej interwencji Galerii Starter w warszawskiej siedzibie przy Andersa 13. Na przekór oczekiwaniom jakie niesie ze sobą premiera (powinna być spektakularna i efektowna) ekipa Galerii Starter postanowiła odwrócić sytuację – zamiast powitalnego splendoru anarchizujące pożegnanie. Opuszczają miejsce zanim na dobre w nim zagoszczą. W perspektywie końca za akty nieskrępowanej kreatywności nie grozi im nic. Psychiczny komfort i wandalizm kontrolowany idą w parze. Zawłaszczają przestrzeń spontanicznie i niezobowiązująco zanim stanie się coś nieodwracalnego, zanim wjadą buldożery.

Wystawa Elin Drougge w Galerii Dolnej zamyka realizowany przez Bunkier Sztuki – we współpracy z Grünerlokka Lufthavn – roczny projekt Ekonomia utraty, Joanna Pawlik i Elin Drougge. Prace powstały specjalnie na tę wystawę, a ich realizację poprzedził pobyt studyjny artystki w Krakowie. Jest to pierwsza prezentacja jej twórczości w Polsce.

Wystawa Elin Drougge w Galerii Dolnej zamyka realizowany przez Bunkier Sztuki – we współpracy z Grünerlokka Lufthavn – roczny projekt Ekonomia utraty, Joanna Pawlik i Elin Drougge. Prace powstały specjalnie na tę wystawę, a ich realizację poprzedził pobyt studyjny artystki w Krakowie. Jest to pierwsza prezentacja jej twórczości w Polsce.

Prace Doroty Podlaskiej podejmują najczęściej tematy dotyczące prywatnej sfery życia artystki. Ważnym wątkiem jej twórczości jest narracyjność. Często posługuje się naiwną i sentymentalną konwencją romansu lub pamiętnika, formą przypominającą klatki z filmów i rysunki z komiksów. Jej główne medium to malarstwo figuratywne, dla którego wypracowała specyficzny sposób prezentacji. Niewielkich rozmiarów obrazy i obiekty aranżuje w instalacje. Tworzy też fotograficzne dokumentacje, akcje, interwencje w przestrzeniach, projektuje książki i wydawnictwa.

Prace Doroty Podlaskiej podejmują najczęściej tematy dotyczące prywatnej sfery życia artystki. Ważnym wątkiem jej twórczości jest narracyjność. Często posługuje się naiwną i sentymentalną konwencją romansu lub pamiętnika, formą przypominającą klatki z filmów i rysunki z komiksów. Jej główne medium to malarstwo figuratywne, dla którego wypracowała specyficzny sposób prezentacji. Niewielkich rozmiarów obrazy i obiekty aranżuje w instalacje. Tworzy też fotograficzne dokumentacje, akcje, interwencje w przestrzeniach, projektuje książki i wydawnictwa.

Prace Marzeny Nowak charakteryzuje subtelna struktura uwidaczniająca i nadająca formę ulotności i kruchości. Dla psychiki i emocji stwarza ona z konceptualną precyzją zredukowane abstrakcyjne „obrazy“ odbierane przy tym w sposób bardzo zmysłowy. Artystka swobodnie przekracza granice łącząc tematycznie malarstwo, rysunek, fotografię, wideo, instalacje i obiekty, uświadamiając jednocześnie relacje między osobistymi doświadczeniami a uwarunkowaniem socjokulturowym. Centralną rolę odgrywa przy tym przekształcająca siła pamięci, w której pierwotne fakty i późniejsze projekcje tworzą nowe hybrydowe wyobrażenia i obrazy.