Popularność przedstawień panoramicznych w sztuce wiązała się poszukiwaniem aktywnej formy odbioru kreowanej rzeczywistości. Widz, który stawał się równocześnie osią oglądanego obrazu mógł doświadczać namiastki tego, co dziś za pomocą nowych technologii oferuje świat wirtualny. Pragnienie wejścia w świat obrazu wynika w sposób oczywisty z naturalnej percepcji rzeczywistości i wiąże się centralną pozycją jaką odbiorca zajmuje względem otoczenia.
Chęć poszerzenia pola obserwacji uczyniła szczególnie atrakcyjnymi miejsca wzniesione topograficznie, z których perspektywa widzenia staje się możliwie daleka. W efekcie rozmaite punkty obserwacyjne, sztuczne bądź naturalne, dostarczają satysfakcjonujących przeżyć kolekcjonerom widoków.
Katarzyna Krakowiak traktuje Panoramę jako proces dochodzenia do pożądanego obrazu. Fizyczna droga, którą widz przebywa, by doznać estetycznych wrażeń, wiąże się z oczekiwaniami podsuwanymi przez pamięć doświadczeń i projektowane wyobrażenia. Instalacja Katarzyny Krakowiak wyrasta niespodziewanie na peryferiach przestrzeni wystawienniczych galerii, by następnie porzucić je i zaanektować miejsca, które wobec przeznaczenia budynku pełnią rolę drugoplanową. Staje się hybrydycznym organizmem, którego logika podyktowana jest z jednej strony ekonomią przestrzeni, z drugiej natomiast, wypływa z potrzeby skomunikowania ze sobą (w sensie zarówno fizycznym jak i mentalnym) dwóch obszarów – świata realnego i świata sztuki, które podlegają odmiennym zasadom uczestnictwa. Indywidualne doświadczanie przestrzeni katalizuje emocje związane z odkrywaniem i zdobywaniem miejsc, do tej pory pozostających poza fizycznym zasięgiem lub wypchniętych poza świadomość ich istnienia.
Katarzyna Krakowiak proponuje sytuację, w której oczekiwania odbiorcy są permanentnie konfrontowane z narzuconymi przez nią ograniczeniami. Pozorny wpływ widza na obszar obserwacji nie rekompensuje poczucia straty związanego z fragmentarycznością otrzymanego obrazu, pozbawionego swojego akustycznego i wizualnego kontekstu. Istotne zatem staje się nie to, co widzialne i dostępne, lecz co zostaje wykluczone z pola obserwacji.
Praca Katarzyny Krakowiak odwołuje się do współczesnych teorii percepcji związanych z marginesem i peryferyjnością widzenia. Ingerując w bryłę budynku polemizuje z modernistycznym imperatywem funkcjonalności architektury. Ale przede wszystkim daje pole do zmysłowego i aktywnego odbioru sztuki, stawiając osobę widza w centrum swych dociekań.
