Wydarzenia

Wystawa „Ćwiczenia z ukrycia” to prezentacja najnowszych, zrealizowanych w ciągu ostatnich dwóch lat kolaży Beaty Wilczek, a także pokaz prac inspirowanych ubiorem, powstałych przy współpracy z Michaliną Glurą, założycielką projektu modowego Schuhtütehemd. Kolaże Beaty Wilczek, zbudowane w oparciu o istniejące już obrazy, są połączeniem motywów pochodzących zarówno z autorskich sesji zdjęciowych, jak i całkowicie zapożyczonych z unikatowych i nieznanych szerzej wizualnych archiwów.

O tym jak sąsiadujemy, jak się dogadujemy, bądź po prostu istniejemy obok siebie. Wystawa jest namiastką szerokiego tematu jakim jest relacja człowieka z rośliną, z roślinnością. Wspomnienia i obserwacje, w jakiejś części wspólne dla wielu osób, takie jak: fikus zataczający łuk przy suficie – podcinany bądź podwieszany przez swoich właścicieli, dziwnie rosnące drzewo – dopasowujące się do kształtu sąsiadującego budynku, mury pokryte roślinnym pnączem, bluszcz który przebił się z jednej strony kontaktu w ścianie na drugą, czy też wciąż i na nowo przycinane żywopłoty.. to zaledwie garstka przykładów na to jak wszechobecna jest relacja o której mowa. Przedstawiając prace kilku artystów, artystek przytaczamy wizualne anegdoty o tym nieustającym związku świata ludzkiego i roślinnego, o ich wzajemnych inspiracjach, a czasem potrzebie tolerancji.

Na swojej najnowszej wystawie w Miejscu Projektów Zachęty zatytułowanej Dzikie/Wild Małgorzata Jabłońska i Piotr Szewczyk zaprezentują prace stworzone specjalnie z myślą o tym pokazie oraz wcześniejsze projekty. Wszystkie łączy „przyrodniczy” temat. Wcześniejsze historie Jabłońskiej, realizowane samodzielnie – a z czasem wspólnie z Piotrem Szewczykiem – rozgrywały się przeważnie w scenerii miejskiej. Inspirowane były indywidualnymi doświadczeniami artystki wynikającymi z codziennej egzystencji albo z pełnionych wtedy przez nią społecznych ról, np. nauczycielki szkolnej. Prace z tamtego okresu mają przeważnie formę komiksu czy interaktywnej gry i nazywane są przez artystkę komputerowymi bądź animowanymi historiami. Znakiem rozpoznawczym Małgorzaty Jabłońskiej stały się zgeometryzowane postacie bohaterów, ciepło-ironiczny styl narracji i wyostrzony zmysł obserwacji otaczającej rzeczywistości.

Wystawaindywidualna Polowanie Angeliki Markul stanowi rozwinięcie wątków podejmowanych przez artystkę niemalże od początku jej kariery artystycznej. Za pomocą oszczędnych środków i gestów Markul buduje wyjątkowe sytuacje rzeźbiarskie i audiowizualne – enigmatyczne, wielowymiarowe, niepoddające się jednoznacznym interpretacjom i intrygujące sposobem wykonania. Bez epatowania makabrą i grą na emocjach widzów artystka, poprzez ucieczkę do świata natury, pokazuje emocjonalne i egzystencjalne stany człowieka, w szerszym zaś ujęciu – kondycję człowieka z jego pragnieniami, lękami i słabościami.

Można powiedzieć, że głównym przedmiotem zainteresowania Anety Grzeszykowskiej są zmysły—zwłaszcza spojrzenie i jego (prze)moc—czy ogólniej zmysłowość ciała, jego autonomia wobec tego, co zwykliśmy nazywać „ja”, jego sposoby i formy bycia w świecie. Lecz na tym nie koniec. Zwłaszcza w ostatnich latach istotne miejsce w imaginarium artystki zajmuje czas jako kategoria tyleż centralna dla naszego doświadczenia co płynna i nieuchwytna. Interesują ją zwłaszcza momenty, w których ulegają zawieszeniu wyraźne granice między teraźniejszością a czasem przeszłym ukazując, jak te czasowości zamieszkują siebie nawzajem.

Wystawa nawiązuje do idei podróży. Chodzi o podwójne znaczenie tego terminu. Z jednej strony jest to podróż psychodeliczna, uruchamiana przy wspomaganiu substancji psychoaktywnych, którą można odbyć nie ruszając się z miejsca. Z drugiej strony jest to podróż w zaświaty, ostateczna, domniemana wędrówka, której przebieg opisuje szereg mitów pod różnymi przebraniami. Nie chodzi tutaj zatem o turystykę, ani też o podróż służbową albo o wyprawę wyczynową. W obydwu wariantach ciało pozostaje unieruchomione albo przestaje mieć większe znaczenie a rzeczywistym napędem tej podróży staje się umysł. W realizacji artystycznej uwidoczni się również nawiązanie do twórczości i życia Williama S. Burroughsa, a w szczególności jego „Zachodniej krainy”, gdzie pojawiają się wątki eschatologiczne. W trakcie wystawy artysta zaprezentuje integralną realizację przestrzenną składającą się z obiektów i akwareli.

Przekrojowa wystawa 100 Lat Plakatu Rosyjskiego. Pokażemy wybór 122 najbardziej reprezentatywnych dzieł ze stuletniej historii tej dziedziny sztuki w Rosji. Wystawa eksponowana będzie w Biurze Wystaw Artystycznych (plakat reklamowy i kulturalny) oraz w Muzeum Karkonoskim (plakat propagandowy i społeczny). Plakaty pochodzą ze zbiorów Biblioteki Narodowej w Moskwie, zostały nam udostępnione przez art. pl. Jacka Wolffa. Wyboru prac dokonała Agata Saraczyńska. Na wystawie zgromadzono plakaty przekrojowo ukazujące dzieje tej dyscypliny sztuki, od secesyjnych początków, poprzez czasy rewolucji i wojny, trudy budowy socjalizmu, podbój kosmosu, aż po czasy pierestrojki. Zebrane plakaty stanowią wybór o różnorodnej tematyce, zaprezentujemy plakaty reklamowe, kulturalne, agitacyjne, wojenne, społeczne... Pochodzą one z różnych lat i są dziełami wielu autorów, od secesyjnych plakatów Taburina, Ponomarenki czy Kalmansona poprzez konstruktywistyczne prace Lisickiego, Rodczenki, Majakowskiego, do socrealistycznych plakatów Chudowa, Sawostiuka czy Uspienskiego. Jest to zbiór plakatów intrygujących, niejednokrotnie klasycznie pięknych, czasem prawdziwie groźnych. Prace prezentowane na wystawie zaopatrzone są w metryczki z tłumaczeniami tekstów znajdujących się na plakatach dla osób nie znających języka rosyjskiego. Wystawa poza swoimi walorami artystycznymi spełnia również rolę edukacyjną. Jest ona dla młodego pokolenia znakomitą lekcją historii, polityki, kultury i propagandy minionej epoki.

Kurator Szymon Piotr Kubiak, mówiąc o koncepcji wystawy wskazuje na wzmożone zainteresowanie historycznymi początkami kolekcjonerstwa i wystawiennictwa – zarówno na polu badań naukowych, praktyk muzealnych, jak i projektów artystycznych. Kluczowa rola przypada w tej refleksji pojęciom kunst- i wunderkamer, czyli pierwszych nowożytnych przestrzeni opisania świata za pomocą zgromadzonych przedmiotów. Pośród szczególnie pięknych fragmentów raf koralowych, rzadkich gatunków motyli, krucyfiksów z kości słoniowej i drewnianych modeli ludzkich płodów, znajdowały się także obiekty o wyjątkowym, transgresyjnym charakterze (np. rogi jednorożca).

„Klitoridektomia to projekt interdyscyplinarny obejmujący: videopoezję, wiersze w formie drukowanej oraz grafiki (kolografie). Klitoridektomia to słowo-klucz i tytuł jednego z wierszy, bezpośrednio nawiązujący do brutalnego afrykańskiego „rytuału”. Tekst ten zwraca uwagę na okrucieństwo oraz upokorzenie wynikające z tego zabiegu, efekt bezrefleksyjnie przyjmowanej ideologii. Jednak klitoridektomia ewokuje wszelkie negatywne zjawiska towarzyszące patriarchalnej kulturze: przemoc, hierarchizację, nadużywanie władzy (wobec kobiety, Innego, ciała, nieopisanego/nieoswojonego). Na gruncie europejskim jest to przemoc niejednokrotnie bardziej zawoalowana i nie zawsze przybierająca formę bezpośredniego przymusu. Czasem nie staje się tak oczywista, a często jest wręcz ukryta.

Wystawa Sztuczność prezentuje prace trojga artystów: Karoliny Breguły, Michała Jelskiego i Krzysztofa Pijarskiego. Każde z nich, w odmienny i specyficzny dla siebie sposób, podejmuje dialog z istniejącymi obiektami sztuki. W swoich realizacjach korzystają z fotografii, rezygnując jednak z jej podstawowej funkcji – rejestrowania i dokumentowania rzeczywistości taką, jaką jest. Na tematy swoich prac wybierają istniejące fotografie (Jelski), gesty artystyczne (Breguła) czy przestrzeń muzeum (Pijarski). Realizacje łączy to, że są zbudowane wokół już istniejących i funkcjonujących w uznanym kanonie dzieł sztuki lub wokół miejsc do celebracji sztuki przeznaczonych. Sztuczność nie pokazuje więc niczego z poza świata wytworzonego. Jest reakcją na ten świat, dostarcza jego nowych obrazów.

Indywidualna wystawa Kamila Kuskowskiego „Szczęście w nieszczęściu” podejmuje temat zjawiska zwanego zabobonnością. Składające się na tę ekspozycję prace malarskie, wideo, obiekty i instalacje odnoszą się do występujących w kulturze współczesnej wierzeń i praktyk opartych na przekonaniu o istnieniu nadprzyrodzonych mocy, które mogą sprowadzić nieszczęście bądź przeciwnie – uchronić od zła.

Proces, rozumiany jako szereg następujących po sobie czynności i zdarzeń, już z samej definicji jest zmienny i złożony. Każdy jego etap powstaje na podwalinie wcześniejszych faz, będąc jednocześnie przekaźnikiem idei i czynnikiem budującym kolejne ogniwa łańcucha wcześniej wyznaczonego porządku. Podobnie złożony i różnorodny jest wachlarz form wypowiedzi, którymi posługuje się Kamila Szczęsna, artystka na wskroś interdyscyplinarna, zajmująca się na co dzień rysunkiem, malarstwem, wideo i ceramiką.

Mistrz w dobrej formie! Zbigniew Makowski, 82-letni surrealista z Warszawy, po czterech latach od pamiętnej „Biblioteki Aleksandryjskiej”, która zgromadziła w Zderzaku wybitnych humanistów Krakowa, znowu powraca! Tym razem Makowski wystawi kilkadziesiąt obrazów Zwierząt na papierach.

Marcin Berdyszak (ur. 1964) jest nie tylko cenionym artystą, ale także pedagogiem na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu i animatorem życia artystycznego. Studiował w PWSSP w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Artystyczny), od 1989 roku związany jest z macierzystą uczelnią, pracuje na stanowisku profesora zwyczajnego i prowadzi pracownię działań przestrzennych na Wydziale Rzeźby i Działań Przestrzennych oraz zajęcia z warsztatów twórczości edukacyjnej na Wydziale Edukacji Artystycznej, obecnie rektor Uniwersytetu Artystycznego. Zajmuje się sztuką instalacji i obiektu.

Na kilka tygodni przed pierwszym meczem Euro 2012 pojawiła się informacja, że polskie władze sięgają po dane o połączeniach telefonicznych obywateli najczęściej ze wszystkich państw Unii Europejskiej. Podjęte zobowiązanie organizacji piłkarskich igrzysk miało przynieść ogromny skok cywilizacyjny, udowodnić jak bardzo jesteśmy nowocześni. Wraz z nimi przyszedł też inny rodzaj postępu - ten, który tworzy nowe bariery w rozwoju społeczeństwa, ogranicza wolność jednostki i marginalizuje kolejne grupy. Patrząc na protesty związane z próbą przemycenia ACTA czy dyskusję na temat sytuacji teatru w Polsce, można odnieść wrażenie, że upragnione Euro przychodzi o rok za późno. Zdążyliśmy się zorientować, jak wielki zaciągnęliśmy dług, nie tylko finansowy ale również dług zaniedbań na polach nie związanych z lanym betonem i gorącym asfaltem.

To już 4. edycja artystycznych zmagań z betonową przestrzenią schronu przy pl. Strzegomskim, czyli cztery propozycje, pięciu śmiałków i woliery udostępnione im przez Muzeum Współczesne Wrocław. Tak w kilku słowach można opisać to, co będzie czekało na zwiedzających w dniu wernisażu. Ostateczny kształt wystawy poznamy dopiero wtedy, ponieważ to wystawiający podejmują decyzję jak zagospodarować przestrzeń, którą otrzymali.

W projekcie artystka kontynuuje swe badania dotyczące seksualności kobiety i stereotypów z tym związanych. Artystka spędziła kilka miesięcy w Alpha In, jednym z największych hoteli miłości w Japonii, gdzie wykonała portrety 39 pracujących tam kobiet.

Realizacje architektoniczne Jadwigi Grabowskiej-Hawrylak, budowane w latach 60. i 70. we Wrocławiu, dzięki zastosowaniu nowatorskich koncepcji były, jak na tamten czas niezwykłym, efektownym eksperymentem. Jej najbardziej znana realizacja zespołu bloków mieszkalnych, popularnie nazywana przez mieszkańców Manhattanem, jest wciąż znakiem rozpoznawczym rejonów placu Grunwaldzkiego.

[...] Topos – powtarzający się motyw, obraz. Powtarzający się, ale nie ten sam... W poszukiwaniu własnej tożsamości – tego kim jestem, dokąd zmierzam, skąd pochodzę – dokonuję transpozycji - do rodzaju formalnego zapisu - określam siebie poprzez jeden kształt, własną sygnaturę. Ta forma przekształcana jest na wiele sposobów, w wielu kontekstach znaczeniowych, mentalnych i formalnych,

Rób wszystko tak, żeby wszyscy myśleli: Och, jakie to proste! - to potencjalny podtytuł najnowszej wystawy w Atelier WRO – przestrzeni prowadzonej przez Centrum Sztuki WRO. Autor wystawy Wakacje od kilku lat jest na wakacjach. Zdaje sobie sprawę, że ten okres nieuchronnie się kończy. Jest to czas, kiedy można myśleć w swobodny sposób o bardzo ważnych rzeczach. Tak robi Domicz. Podaje sztukę w niezwykle lekkiej formie i boi się, że kolejny raz nie będzie mógł się wypowiedzieć w tak szczery, prostolinijny sposób, zginie gdzieś pod zwałami trudnych spraw. Panicznie boi się osamotnienia człowieka odciętego od innych przez ekran komputera, w którym upatruje skutku rozwoju cywilizacji. Żyje w świecie, w którym mimo tego, że wszyscy myślą, że żartuje, jest cały czas śmiertelnie poważny.