Wydarzenia

20 okładek kolorowych czasopism. Czasami w języku angielskim, czasami arabskim. Zawsze skoncentrowanych wokół tego co w danym momencie ważne. Czasem będzie to terroryzm, innym razem tradycyjna moda albo równouprawnienie kobiet. - Wojciech Zasadni wybiera motywy i zjawiska z codzienności, umieszczając je w nowym kontekście i redefiniując ich znaczenia. Jego twórczość charakteryzuje ironia i czarny humor bliski prowokacji – mówi o artyście Stach Szabłowski.

Przez 24 lata Adam Słodowy* uczył Polaków jak „zrobić coś samemu“. „DIY“ (do it yourself) przyszło później, z transformacją, globalizacją i internetem. Po cyklu Gamers i Salach treningowych, w których Bownik fotografował graczy gier komputerowych i ich naturalne środowisko przychodzi czas na podsumowujący i zamykający całość projekt E-słodowy czyli ukłon w stronę zindywidualizowanej praktyki wytwarzania przedmiotów służących usprawnieniu codziennej e-sportowej aktywności.

„Pozostańmy w kontakcie” to wystawa prac wideo Rafała Wilka, który eksperymentuje z dokumentem, najczęściej fikcyjnym. Filmowiec a jednocześnie badacz archiwów tworzy iluzje konkretnych wydarzeń, czasu i postaci. Aranżuje także sale ekspozycyjne przy użyciu filmów sugerujących niemożliwe przestrzenie i sytuacje.   Wystawa „Przedmioty kolekcjonerskie” Roberta Wałęki prezentuje obiekty umożliwiające tworzenie zbiorów według odmiennych porządków. Eksponaty odpowiadają różnym  modelom wyboru oraz interpretacyjnym skłonnościom kolekcjonerów. Artysta ujawnia także potencjał tkwiący w sposobie wystawiania prac, które przemycają treści, jak to sam określa, realizmu absurdalnego.

10 kwietnia zapraszamy do Rastra na wernisaż wystawy prac Anety Grzeszykowskiej i Jana Smagi. Będzie to wystawa szczególna, prezentująca w całości premierowy materiał, który powstawał na przestrzeni ostanich kilku lat na marginesie pracy nad różnymi indywidualnymi projektami artystów. Na wystawie pokazane zostaną przede wszystkim fotografie ze zbioru nazwanego przez Grzeszykowską i Smagę "Archiwum prywatne". To zdjęcia, które z jednej strony pokazują kulisy warsztatu artystów, z drugiej zaś są niezwykłym zapisem wspólnego życia. Ukazują wnętrze mieszkania-pracowni oraz inne przestrzenie, w których artyści razem pracowali, jako miejsca gry, ekscesu, miłości, eksperymentu, pracy i odpoczynku.

Unikalna wystawa pokazująca legendę polskich transatlantyków, które od lat 30. XX wieku stanowiły dumę naszej floty. Na archiwalnych, często niepublikowanych dotąd fotografiach ożywa nieistniejący już świat pasażerskiej żeglugi oraz historia niezwykłego adresu – Gdynia, ul. Polska 1. Tutaj powstał reprezentacyjny budynek Dworca Morskiego, zaś oddanie go do eksploatacji 8 grudnia 1933 roku stało się datą oficjalnego uruchomienia gdyńskiego portu. Przez Dworzec Morski przeszły tysiące pasażerów, którzy wyjeżdżali z kraju na pokładach polskich transatlantyków. Z Gdyni regularne linie żeglugowe utrzymywały komunikację ze Stanami Zjednoczonymi, Kanadą, Ameryką Południową, portami zachodniej Europy. Dla wielu Dworzec Morski był miejscem pożegnania z Polską. Tędy bowiem kierowali się za ocean w poszukiwaniu nowego życia polscy emigranci. Dworzec Morski był także pierwszym miejscem dla powracających do kraju. Epoka polskiej liniowej żeglugi pasażerskiej zakończyła się w 1988 roku, po wycofaniu ze służby ostatniego transatlantyku „Stefana Batorego”.

Wystawa Łukasza Jastrubczaka zatytułowana Miraż to wielowątkowa podróż w rejony amazońskiej dżungli i pustynnych połaci południowo-zachodniej części Stanów Zjednoczonych. To podróż po historii perspektywy i filmach Alfreda Hitchcocka. Amerykański sen i południowoamerykański mit spotykają się na kilku planach czasowych, mieszają się z europejską przedwojenną awangardą i zupełnie dziś już niemodnym postmodernizmem.

"Kolacja na Hucie” to realizowana od 2007 roku artystyczno-społeczna inicjatywa Jakuba Słomkowskiego, który wraz ze Stowarzyszeniem Nie Z Tej Bajki zwraca uwagę na zapomnianą i niszczejącą od lat nieczynną XIXwieczną Hutę w Ostrowcu Świętokrzyskim. Poprzez zaproszenie ludzi na kolację, pośrodku byłego głównego planu Huty, artysta zwraca uwagę nie tylko na to konkretne miejsce, ale też wyczula zwiedzających do odszukiwania podobnych miejsc w całej Polsce. „Kolacja na Hucie” ma na celu ożywienie Starej Huty przy wykorzystaniu potencjału jaki drzemie w obiektach o industrialnej architekturze. Podczas kolacji każdy uczestnik może się zaprezentować, bądź zrealizować własny projekt: koncert, performans, happening, projekcje filmów i specjalnie przygotowanych wizualizacji. Wystawa w Galerii Kordegarda przedstawia dokumentację akcji „Kolacja na Hucie” z 5 lat jej istnienia, a także pokazuje prace, które powstały na skutek inspiracji hutą i tematem przestrzeni opuszczonej. Wystawie będą towarzyszyć liczne działania performatywne, koncerty, wykłady i happeningi.

Najnowszy projekt Szymona Rogińskiego pełny jest wizualnych paradoksów i nieoczywistości. Choć wiele z jego zdjęć powstaje bez wyraźnych manipulacji, to jednak często efektem działań Rogińskiego są przedstawienia zmierzające w stronę abstrakcji. Tak stało się chociażby w fotografiach, na których ukazał on płynące po nocnej tafli Wisły tytułowe kry lodowe, obserwowane z perspektywy jednego z warszawskich mostów. Jak sam pisze o swoich pracach: „Te fantastyczne formy zlepiają się w coraz to większe płaszczyzny, stopniowo ogarniając rzekę i tworząc w końcu lodową pokrywę, która płynąc przez miasto wydaje złowieszcze dźwięki. [...] Nocą, na czarnym tle wody ich kształty stają się najbardziej widoczne i dostrzegam je jako zmienne, dryfujące z prądem rzeki abstrakcyjne obrazy.” Złowieszczy nastrój, o którym wspomina Rogiński, cechuje fotografie z tego cyklu, w których nie brakuje odniesień do negatywnej symboliki mroku, i które zdają się ponadto eksplorować najgłębsze zakamarki ludzkiej psychiki.

Już od 35 lat, co roku, grupa wybitnych artystów i projektantów z całego świata przyjeżdża do Polski, aby pracować razem w dolnośląskich fabrykach porcelany. Międzynarodowe Sympozjum Ceramiki „Porcelana Inaczej” stało się platformą, dzięki której artyści ceramicy - zarówno początkujący jak i doświadczeni, reprezentujący różne kultury (od USA, przez Europę do Daleki Wschód) - mogą się spotkać, poznać i wspólnie pracować, ucząc się od siebie nawzajem i czerpiąc z wzajemnych - często bardzo różnych - doświadczeń.

Wystawę tworzą zwycięskie prace z konkursu fotograficznego „Wildlife Photographer of the Year 2011", organizowanego przez „BBC Wildlife Magazine" oraz Muzeum Historii Naturalnej w Londynie. Konkurs odbywa się rokrocznie od 1965 roku - i w miarę swojego rozwoju stał się najbardziej cenionym i największym w świecie przedsięwzięciem z zakresu fotografii dzikiej przyrody. Każdorazowo jego efektem jest wystawa, pokazywana w kilkudziesięciu krajach na wszystkich kontynentach.

Gert Weigelt o wystawie: „Od pamiętnego i przełomowego spektaklu Sacre du Printemps (Święto wiosny), 1975, towarzyszyłem Teatrowi Tańca z Wuppertalu jako fotograf. Od tamtego momentu fotografowałem wszystkie sztuki – sama Pina nazywała tak swoje produkcje – w oryginalnej obsadzie. Było ich razem 38. Naturalnie jest rzeczą niemożliwą, by w ramach jednej wystawy przedstawić kompleksowo dzieło życia tej wybitnej choreografki. Mogłem starać się jedynie je przybliżyć. Zamiast podejmować daremny wysiłek dokumentowania, który z pewnością i tak by się nie powiódł, postawiłem na inny atut sztuki fotografii, mianowicie na jej artystyczną autonomię. Moim celem było ukazanie całej choreografii danej sztuki w jednym zdjęciu. Zabieg niemal utopijny, ale z pewnością konieczny, jeśli chce się sprostać stawianym sobie wymaganiom, utrzymać wysoko postawioną poprzeczkę.

Najnowszy projekt Anny Drońskiej jest próbą sformułowania odpowiedzi na temat źródeł kryzysu ekologicznego i zachwiania równowagi między człowiekiem a jego naturalnym środowiskiem. Powstały w jego wyniku cykl prac ma zwrócić uwagę na kryzys wartości we współczesnej kulturze, ze szczególnym naciskiem na zjawisko coraz szybszego odchodzenia od natury na rzecz ciągle wzrastającej konsumpcji i rozwijającej się w zastraszającym tempie industrializacji świata. Analiza tego zagadnienia przeprowadzona została w nowym kontekście: kontemplacji miejsc odzyskanych przez przyrodę po opuszczeniu ich przez człowieka. Podjęte w ramach projektu artystyczne poszukiwania obejmują obszar zjawisk i miejsc najpierw zaanektowanych, a następnie zdegradowanych i pozostawionych przez ludzi. Kluczowym przesłaniem projektu jest nadanie tym miejscom nowego wymiaru znaczeń i wartości. /…/

Projekt Emotikon swoją pierwszą odsłonę miał w Muzeum Sztuki w Łodzi wiosną 2011. Wystawa jest podsumowaniem podróży, jaką na początku ubiegłego roku Robert Rumas i Piotr Wyrzykowski odbyli po krajach Europy Wschodniej i Azji Mniejszej. Odwiedzili Turcję, Gruzję, Ukrainę oraz Rumunię w poszukiwaniu emocji w miejscach zróżnicowanych geograficznie, kulturowo i estetycznie. Artyści, niczym dwaj podróżnicy-dokumentaliści, tropili bez specjalnego scenariusza miejsca i historie, nadając wyprawie aspekt socjologiczny i antropologiczny.

Punktem wyjścia dla wystawy „Prowizorka” jest kategoria tymczasowości, doraźności, prowizoryczności - permanentna prowizoryczność, która staje się symptomem współczesności. Prowizoryczność może być atutem, kiedy przyjmuje formę pomysłowości i sprytu w tworzeniu funkcjonalnych obiektów materialnych. Tymczasowa przydatność danej rzeczy przynosi natychmiastową radość. Wielokrotnie jednak kojarzona jest także z niechlujstwem, powierzchownym byciem w świecie, krótkotrwałą refleksją, bądź nawet jej brakiem. Oznacza krótkotrwałość w działaniu, brak wyznaczonych celów. Paradoksalnie może stać się stanem permanentnym, kiedy zaciera się różnica między sprawnym rozwikłaniem problemów, szybkim niwelowaniem przeszkód a pobieżnym ich rozwiązywaniem. Pojawia się wówczas pytanie - czy mamy do czynienia z pochopnością czy geniuszem tworzenia? A może stan perfekcyjny nie istnieje, doskonałość nigdy nie była ludzką domeną.

Jan Berdyszak od początku swojej twórczości zajmuje się problematyką widzenia i procesu percepcji obserwowanych w szczególnych warunkach, między innymi takich jak ostre światło i głęboka ciemność, a także cień. Cień – jako wartość występująca pomiędzy światłem a ciemnością – wydaje się szczególnie interesujący, gdyż wiąże się on z niewyraźnością, nieostrością, przezroczystością, warstwowością i gęstością oraz niepewnością postrzegania. Jak pokazuje dorobek tego Artysty właśnie w owej sferze pomiędzy skrajnymi wartościami mogą zachodzić zjawiska najbardziej frapujące, ujawniające zaskakujące i zazwyczaj pomijane aspekty rzeczywistości. Jan Berdyszak zanotował w szkicowniku 16 w 1963 roku: „(…)miejsce pomiędzy jest podatne na zmienne treści. Podatność na zmienność treści i interpretacji powstaje na styku niejednorodności rzeczywistości.”

13 kwietnia w piątek o godz. 19.00, w Galerii Wzgórze, w Bielsku-Białej odbędzie się wernisaż wystawy najnowszych prac Wojciecha Gawora. Artysta lubi zaskakiwać, nie inaczej jest i tym razem.
Tytuł prezentacji „Tablice”, tablice wykute, wyryte na chwałę i potępienie cywilizacji upadłej i zapomnianej na tysiąclecia. Malarstwo realistycznych, namacalnych hieroglifów, ale nie pozbawione nuty ironii.

„Interesuje mnie lęk. W szczególności fobie związane z przestrzenią, których doznanie wzmacnia ciemność, pociągając za sobą wrażenie dezorientacji. W połączeniu z otchłanią ciemność zyskuje prawie fizyczny ciężar, jest namacalna. Istnieje pomiędzy nieobecnością i materią, pomiędzy dwu i trójwymiarowością, pomiędzy przestrzenią mentalną i fizyczną, fikcją i rzeczywistością. Z zamierzenia bunkry są brutalnie materialne i brutalnie obecne, lecz teraz opustoszałe, pozbawione celu bledną i ich tożsamości istnieją zaledwie jako formy - puste, bez znaczenia i konkretne.”

Wystawa Obiekty i Dezintegracje to prezentacja twórczości artystek, które w swoich pracach odwołują się do zagadnień rekonstrukcji, reorganizacji, dezintegracji form i obiektów oraz ich relacji wobec języka, a tym samym procesu przekładalności. Przekładalność ta w sposób nieoczywisty rozciąga się w czasie i przestrzeni, umieszczając poszczególne znaczenia pomiędzy fragmentem a całością, jednością a wielością oraz pomiędzy porządkiem a chaosem. Poprzez zmianę porządku rzeczy ukazuje i uaktywnia dynamikę odmiennych trajektorii, zestawów, konfiguracji czy analogii. Sugeruje równoległą fragmentaryczność rzeczywistości, pamięci, wyobraźni, oddziaływań, pasji i różnic; rozbiera na części coś co zdawało się być całością, a tym samym wyznacza granice, zarys poszczególnych fragmentów. Operuje czasem i przestrzenią, która funkcjonuje pomiędzy, często podkreślając tymczasowy wymiar stanu dezorientacji.

Nie widzę nie dlatego, że jestem ślepy – nie widzę dlatego, że nie jestem ślepy na zbyt wiele rzeczy. Każdy kolejny obraz z tysięcy, jakie codziennie mnie atakują, sprawia, że postrzegam je coraz mniej intensywnie. Przestaję rozróżniać to, na co patrzę. Polem widzenia rządzi dziś zasada zrównoważonej przesady. Neutralne tło zniknęło, wszędzie czyha kalejdoskop barwnych form, pulsujący ekran, tematyczna fasada lub krajobraz. Strumień call to action utrzymuje w stanie permanentnej euforii i zobojętnienia. Nieustający wir estetycznych podniet, paradoksalnie, jest na tyle silny, by stale pobudzać, i na tyle homogeniczny, by nigdy nie obudzić. Opalamy się w nieprzejrzystym blasku niekończącego się strumienia medialnych przekazów. Na utartych szlakach reżimu widzialnego próżno szukać wytchnienia. Wyjście z sytuacji przesytu leży na manowcach, wśród rozbitych betonowych bloków, szarego styropianu, pałąkowatych prętów tworzących bramę do ekscentrycznego getta zredukowanych form i hipnotycznych szarości sztuki Piotra Łakomego.

Igor i Ivan Buharov (Kornél Szilágyi i Nándor Hevesi) działają jako duet artystyczny od 1995 roku. Zajmują się filmem eksperymentalnym, muzyką i sztukami wizualnymi, współpracują również z różnymi grupami spoza sfery sztuk pięknych. Od 1995 roku grają w zespole Labor 40, od 1998 – w awangardowym jazzbandzie Pop Ivan, są również współtwórcami kolektywu Kaos Camping, prezentującego perfomanse audiowizualne. Pochodzący z Budapesztu artyści poznali się w latach 90. ubiegłego wieku podczas studiów w Kolegium Pedagogicznym w Egerze – od tej pory wspólnie tworzą filmy i muzykę. Nándor jest również malarzem i muzykiem uprawiającym free jazz, natomiast Kornél studiował na Wydziale Intermediów Uniwersytetu Sztuk Pięknych w Budapeszcie, gdzie obecnie odbywa studia doktoranckie z zakresu sztuki.