Warszawa

O tym, że wakacje w mieście nie mają prawa być nudne, przekonają się w tym roku nie tylko najmłodsi, lecz także dorośli i nastoletni amatorzy sztuki. 1 lipca 2014 roku startuje „Lato w MNW” – specjalny wakacyjny program przeznaczony dla dużych i małych gości gmachu przy Alejach Jerozolimskich 3.

Pierwsze kroki z fotografia stawiał już od najmłodszych lat. Zainspirowany możliwością zatrzymania czasu rozwija swoją pasję by móc za pomocą zdjęć opowiadać pełne historie.

Podczas pierwszej polskiej ekspozycji poświęconej uznanemu francuskiemu artyście, zatytułowanej „Spojrzenia” można będzie obejrzeć 27 dzieł jego autorstwa z lat 2010-2014. Wystawa została objęta honorowym patronatem Ambasady Republiki Francuskiej w Warszawie.

Projekty plakatów są przez twórcę ręcznie malowane na niewielkich kartonikach. W wydrukowanych, powiększonych pracach, zachowany jest dukt pędzelka i charakterystyczna fakturowość materii, która pozwala znawcom rozpoznać autora nawet z maleńkiego ich skrawka. Warto zwrócić uwagę, z jaką starannością maluje on detale architektoniczne, z jakim pietyzmem odtwarza kształt kamieni, roślin i pięknych przedmiotów.

Na wystawie „Moje problemy światowe” Alicja Łukasiak prezentuje swoje najnowsze prace. Artystka spędziła ostatnie lata, podróżując po świecie – głównie po dalekiej Azji, ale bywała też na polskiej wsi – interesowała się ekologią, czytała o zmianach klimatu i innych zagrożeniach wynikających z niszczenia przyrody i nadmiernej eksploatacji zasobów naturalnych. Realne i książkowe wojaże pozwoliły jej dostrzec i docenić urodę egzotycznych zakątków oraz skłoniły do niewesołych przemyśleń na temat niebezpiecznych konsekwencji niezrównoważonego rozwoju społeczno-ekonomicznego naszej planety.

"Seks, lecznicze, rock&roll" to pierwszy epizod musicalu i zarazem pierwszego pełnometrażowego filmu Anatoija Biełowa, ukraińskiego artysty-malarza, rysownika, pisarza, muzyka i reżysera.

Tegoroczną Noc Muzeów rozpocznie się już w samo południe!

Wystawa Olgi Bukowskiej „Reaktywacje” jest inna od dotychczasowych wystaw Artystki. Jest ona bowiem nie tyle prezentacją ładnych i miłych obrazów, ile odpowiedzią na ciągłe pytanie ze strony świata, odpowiedzią na świat taki, jaki jest, z jego sprzecznościami, niepewnością i zagrożeniami. Artystka uciekła w formę dziecięco-prymitywną, próbując niejako reaktywować w sobie i w odbiorcy dziecięce spojrzenie na świat: czyste, proste i nieskażone.

Biała aktorka odgrywa sześć różnych postaci. Wciela się w trzy uchodźczynie z Afryki, polską i niemiecką aktywistkę oraz niemiecką prawniczkę. Cały czas zmieniając te role (poprzez zmianę peruk, głosu i gestykulacji), inscenizuje przed kamerą warsztat na temat procedury azylowej i sytuacji prawnej uchodźców w Niemczech. Kobiety, które biorą udział w spotkaniu, złożyły już swoje pierwsze aplikacje o azyl. Podczas tej procedury musiały wziąć udział w wywiadzie i wyjaśnić powody, dla których zdecydowały się opuścić swoje rodzinne kraje. Teraz, uczestnicząc w warsztacie, mają możliwość zapytać prawnika, jak powinny były poprowadzić swoja pierwszą procedurę azylową.

Wystawa jest próbą przybliżenia sylwetki oraz fenomenu artysty - Wiesława Szamborskiego - autora, który ma w swoim dorobku ponad 40 wystaw indywidualnych oraz 400 wystaw zbiorowych. Malarza, którego prace znajdują się w licznych publicznych instytucjach oraz w prywatnych kolekcjach sztuki na całym świecie. A przede wszystkim prekursora nowej figuracji, który przez wiele lat odpowiadał za wykształcenie młodych artystów na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. 


TypoPolo to pojęcie opisujące estetyczny fenomen, jakimi były amatorskie projekty reklam, szyldów i napisów informacyjnych, wykonywane na potrzeby małego handlu i rzemiosła, które zafunkcjonowały w polskiej przestrzeni publicznej lat 90.

W ramach performansu "Film Noir" Łukasza Jastrubczaka podczas kilkudziesięciominutowego seansu zostanie odtworzony dźwięk nieistniejącego filmu. Henryk Zastróżny, realizator dźwięku do filmów, improwizując na przedmiotach, poprowadzi widzów/słuchaczy po fabule enigmatycznego filmu. Muzykę improwizowaną na żywo wykona autor performansu – Łukasz Jastrubczak. Seans rozpocznie się we wtorek 29 kwietnia późnym wieczorem o godzinie 23.00 w sali kinowej CSW Zamek Ujazdowski. Zapraszamy do wnoszenia do przestrzeni poduszek, śpiworów oraz środków nasennych.

Wystawa twórczości Anny Polońskiej to okazja do spotkania ze sztuką inspirowaną filozoficznym problemem ludzkiej egzystencji skupionej wokół heraklitejskiej przemijalności czasu oraz pojmowania świata jako drogi prowadzącej w nieznane.

"Umierać nikt się nie boi" to wystawa Łukasza Surowca wyrastająca z jego wcześniejszych doświadczeń artystycznej pracy z osobami bezdomnymi, bezrobotnymi, alkoholikami. Surowiec odwołuje się w niej do strategii specyficznej wymiany – ekonomii daru, która zdaje się być osią postępowania artysty w wielu podjętych przez niego działaniach, takich jak choćby "Wózki" czy "Czarne Diamenty". Jest to strategia, która dąży do przekazania grupom wykluczonych narzędzi do "radzenia sobie ze światem", do lepszego sposobu życia. W tej wystawie Surowiec dotyka problemu alkoholizmu i alkoholików, specyfiki ich uzależnienia i funkcjonowania. Działania kieruje do osób znajdujących się poza systemem opieki, nie poddających się tradycyjnym sposobom terapii i walki ze swoim uzależnieniem.

Tomasz Milanowski urodził się w 1972 roku. Ukończył studia na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w 1998 roku. Uzyskał dyplom z wyróżnieniem w pracowni prof. Krzysztofa Wachowiaka, poszerzony o aneks z malarstwa ściennego w pracowni adi. Edwarda Tarkowskiego. Po studiach związał się z rodzimym wydziałem, obecnie pracuje na stanowisku adiunkta. Otrzymał stypendium Pollock-Krasner Foundation w Nowym Jorku w 2013 roku. Jego malarstwo określa się poprzez gest i ekspresję oraz skłonność do posługiwania się skrótem formalnym i znakiem.

W historycznej rozmowie telefonicznej nieżyjącego dziś prezydenta Hafeza al-Assada i syryjskiego astronauty Mohammada Farisa jesteśmy świadkami tego, jak "ojciec narodu" odpytuje "bohatera" z jego wrażeń, kiedy z góry ogląda syryjską ziemię. Jest to rozmowa, w której przebywający w swoim wygodnym biurze wieczny przywódca bacznie obserwuje synów narodu, nawet kiedy są oddaleni o tysiące kilometrów w przestrzeni kosmicznej.

Przedstawione obrazy zostały wybrane przez interdyscyplinarne Jury pod przewodnictwem Dominika Lejmana w I edycji Międzynarodowego Konkursu Malarskiego.

Wystawa prezentuje cykl obrazów i rysunków inspirowanych mitologiczną postacią Dafne. Opisana przez Owidiusza historia ucieczki nimfy przed Apollem, akcentuje rozpaczliwe pragnienie samoprzemiany. Uciekająca Dafne błaga inne bóstwo, aby pomogło jej przekształcić się w drzewo. Zgodnie z prośbą, miękkie ciało nimfy przyjmuje formę twardniejącej kory, a jej włosy zamieniają się w liście. Ta metamorfoza nie wiąże się tu jednak z pragnieniem zmiany, ale z pragnieniem zachowania stałości. Dafne ocala to, co w niej rdzenne (dziewictwo dające wolność). Przewrotnie więc, przekształca formę zewnętrzną, ale ocala konstrukcję wewnętrzną.

W roku 2012 Goshka Macuga dwukrotnie odwiedziła Afganistan, by zebrać materiały do projektu zaplanowanego jako część wystawy dOCUMENTA (13). Podczas pobytu odwiedziła Afgańskie Archiwum Filmowe w Kabulu, gdzie dowiedziała się, jak niepewne i ryzykowne było funkcjonowanie archiwum w czasach rządów Talibów. Dziś problemem tej instytucji jest ciągły brak środków finansowych na cyfryzację kronik filmowych, filmów fabularnych i filmów dokumentalnych, a także na utrzymanie wyposażenia technicznego i lokali. Chcąc udzielić archiwum wsparcia, Macuga postanowiła wykupić skrawki taśm filmowych odrzucone w procesie cyfryzacji. Po wymianie wielu maili ze swoim afgańskim współpracownikiem otrzymała paczkę wycinków 35-milimetrowej taśmy filmowej. Co ciekawe, okazało się, że otrzymany materiał stanowi 19 oddzielnych rolek zawierających wyłącznie nacechowane seksualnie sceny z filmów afgańskich i zagranicznych, które zostały w ten sposób ocenzurowane.

Wystawą dzieł jednego z najwybitniejszych malarzy polskich drugiej połowy XIX wieku Muzeum Narodowe w Warszawie powraca do tradycji prezentacji twórczości artystów ze środowiska warszawskiego. Jest to pierwszy po 76 latach tak wszechstronny i kompletny pokaz dorobku artystycznego malarza, który był bohaterem wystawy inaugurującej w 1938 roku działalność Muzeum w nowym gmachu w Alejach Jerozolimskich.