Wystawa prezentuje cykl obrazów i rysunków inspirowanych mitologiczną postacią Dafne. Opisana przez Owidiusza historia ucieczki nimfy przed Apollem, akcentuje rozpaczliwe pragnienie samoprzemiany. Uciekająca Dafne błaga inne bóstwo, aby pomogło jej przekształcić się w drzewo. Zgodnie z prośbą, miękkie ciało nimfy przyjmuje formę twardniejącej kory, a jej włosy zamieniają się w liście. Ta metamorfoza nie wiąże się tu jednak z pragnieniem zmiany, ale z pragnieniem zachowania stałości. Dafne ocala to, co w niej rdzenne (dziewictwo dające wolność). Przewrotnie więc, przekształca formę zewnętrzną, ale ocala konstrukcję wewnętrzną.
Narracja mitu nie jest tu kluczowa. Najważniejsza staje się postać Dafne w momencie transformacji. To fascynacja wizualną stroną ciała ludzkiego, które częściowo przyjęło już formę kory, gałęzi i liści, jest głównym odniesieniem dla prezentowanego cyklu. Splątanie i przenikanie się elementów cielesnych i roślinnych, niesie ogromne możliwości formalno-plastyczne, ale też interpretacyjne. Dafne staje się pretekstem do wewnętrznej refleksji nad procesem określania własnej tożsamości. Stawia pytania o granice stanu odrębności, o znaczenie identyfikacji poprzez własną fizyczność oraz związane z nią uwikłania genetyczne i ewolucyjne.
Emilia Maryniak zajmuje się obiektami przestrzennymi, wykonanymi z żywych materiałów roślinnych oraz malarstwem abstrakcyjnym, często stanowiącym efekt syntezy form botanicznych. Elementem wspólnym jej twórczości jest analiza widzialnego świata, która doprowadza do wrażenia iluzoryczności tego, co rzeczywiste i realne. Prezentowany na wystawie cykl kontynuuje tę analizę, wprowadzając jednocześnie nowe elementy: figurę ludzką, przestrzeń i narrację.
