W historycznej rozmowie telefonicznej nieżyjącego dziś prezydenta Hafeza al-Assada i syryjskiego astronauty Mohammada Farisa jesteśmy świadkami tego, jak "ojciec narodu" odpytuje "bohatera" z jego wrażeń, kiedy z góry ogląda syryjską ziemię. Jest to rozmowa, w której przebywający w swoim wygodnym biurze wieczny przywódca bacznie obserwuje synów narodu, nawet kiedy są oddaleni o tysiące kilometrów w przestrzeni kosmicznej.
Jest koniec lat 80. XX w., niedawni młodzi rewolucjoniści z Libii (Muammar al-Kaddafi), Iraku (Saddam Husajn), Egiptu (Hosni Mubarak) i Syrii (Hafez al-Assad) przejęli władzę i określili się jako jedyni i wieczni przywódcy swoich krajów. Krajów, w których władza karmi się symbolami: pomnikami ojców-założycieli, niezwykłymi fotografiami, przemówieniami przywódcy i, co oczywiste, bohaterami.
Ten archiwalny materiał filmowy przemawia z wielką intensywnością ze względu na obecną sytuację polityczną w Syrii i na Bliskim Wschodzie. To chwila wielkości narodu arabskiego, który nie tak dawno temu dał się oczarować magii komunistycznego wyścigu o podbój kosmosu.
Dwadzieścia pięć lat później, na początku politycznych wstrząsów w Syrii w 2011 roku, władze, z obawy przed aktami wandalizmu, zdemontowały pomniki Hafeza al-Assada w protestujących miastach. Kiedy władza zaczyna tracić pomniki, oznacza to początek końca; zaczęło się odliczanie i odlot jest nieunikniony. Dręczony przez obrazy zniszczonych pomników, od Stalina po Saddama Husajna, reżim próbował uniknąć tego, co nieuniknione, poświęcając symbol dla ratowania Wizerunku.
To sprzęgnięcie między dwoma momentami z najnowszej historii Syrii oddaje historię całego regionu: mechanizmy konstrukcji i dekonstrukcji totalitarnej władzy, marzenia i rozczarowania całego narodu.
Jeśli przyjmie się tę perspektywę w oglądzie wstrząsających regionem bieżących wydarzeń, to celem "Pipe Dreams" (Mrzonki) staje się wprowadzenie wymiaru poetyckiego w wymiar polityczny. To nieustannie podejmowana przez sztukę próba umieszczenia narracji osobistej w szerszej narracji historii politycznej.
Ali Cherri (ur. 1976, Bejrut) – artysta wizualny; pracuje w różnych mediach takich jak wideo, instalacje, performanse i grafiki. Cherri jest absolwentem Wydziału Projektowania Graficznego na Uniwersytecie Amerykańskim w Bejrucie (2000) oraz Akademii Teatralnej DasArts w Amsterdamie (2005). W ramach swojej praktyki kinematograficznej wykorzystuje technikę found footage, przetwarzając obrazy archiwalne. W swojej działalności artystycznej eksploruje źródła, formaty i platformy mogące służyć tworzeniu wizualnej dokumentacji historycznej. Cherri omawia różne czynniki wpływające na sposób, w jaki wyobraźnia i obraz łączą się, definiując nasz świat, i rozważa możliwości interwencji artystycznej mającej na celu jego przedefiniowanie. Jego prace były prezentowane m.in.: na Berlinale (Berlin), w Centre Georges Pompidou (Paryż), w Delfina Foundation i Tate Modern (Londyn), w Home Works (Bejrut), na festiwalu Videobrasil (São Paulo), w Contemporary Image Collective (Kair), w Modern Art Oxford (Oxford), na Manifesta (Amsterdam), w przestrzeni Makan Art Space (Amman), w galerii Raster (Warszawa), na biennale sztuki filmowej KunstFilmBiennale (Kolonia). W 2013 roku został wyróżniony tytułem Arab Short Best Director na Festiwalu Filmowym w Dubaju oraz otrzymał nagrodę Res Artis podczas festiwalu VideoBrasil (São Paulo).
www.acherri.com
