Poznań

Liwia Sztyc to młoda utalentowana artystka z Lublina, rocznik 1983, absolwentka Wydziału Artystycznego UMCS w Lublinie, kierunku Grafika. Artystka w swojej twórczości wnikliwie bada różnorodne kody estetyczne współczesnej ikonosfery, nie wyłączając z nich wizualnych reprezentacji roszczących sobie miano sztuk plastycznych. Poddaje je wszelakim przetworzeniom i transformacjom, po to, by ujawnić tkwiące w nich absurdy. Jednocześnie poddaje refleksji sposoby ich dystrybucji, szczególnie w obszarze ich tzw. obiegu instytucjonalnego.

Od kilku dni przeprowadzam ten sam rytuał. Wieczorem siadam do komputera próbując coś napisać, około godziny 22 czuję się zmęczony. Kładę się na chwilę, na tzw. piętnastominutową drzemkę po czym budzę się o 23:00 mówiąc sobie, że jeszcze chwilę. O 1:30 stwierdzam, że nie ma to sensu i nastawiam budzik na 5:00, aby to co miałem zrobić wieczorem zrobić przed wyjściem z domu. Rano budzę się z kotem na brzuchu, następnie gwałtownie wstaję żeby czasem nie przedłużyć drzemki i zabieram się do zaległej pracy, tak już od 5 dni.

Galeria Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej zaprasza na wystawę malarstwa Edwarda Dwurnika - jednej z najbardziej rozpoznawalnych osobowości polskiej sztuki współczesnej. Na wystawie zaprezentowane zostaną przede wszystkim obrazy z cyklu Miasta. Polską rzeczywistość Dwurnik przenosi na płótna już niemal od pół wieku. Jego twórczość ma w pewnym sensie wartość narodowego pamiętnika. Artysta maluje miejskie pejzaże od początku. Jeszcze jako student jeździł z miasta do miasta i rysował gęste od budynków i ludzi place, ulice. Wśród zebranych na wystawie w Poznaniu prac znajdą się również najnowsze prace artysty z 2012 roku.

Love- Sytuacje, w których stosuję cenzurę w celu zaznaczenia ważnych dla mnie informacji poprzez zasłanianie. Przybierają one formę Antycenzury świadomości, momentu, w którym sam ją sobie narzucam. (Piotr Szpilski) Najnowszy projekt Piotra Szpilskiego wymaga bardzo dużej ilości substancji odżywczych, lubi glebę żyzną, piaszczysto glinianą, o pH w pobliżu 7- 8. Dla tego przypomina mi piękną chryzantemę. (Leszek Knaflewski)

Na ekspozycji zaprezentowane zostaną prace pochodzące z przełomu lat 50. i 60., które zapoczątkowały późniejsze eksperymenty artysty w dziedzinie fotografii intermedialnej i postmedialnej. Wojnecki uważany za twórcę tzw. fotograficznej neoawangardy, jest także animatorem i teoretykiem fotografii, autorem kilkudziesięciu artykułów i dłuższych tekstów z teorii fotografii, oraz redaktorem wydawnictw zbiorowych z tej dziedziny. Artysta uznawany jest również za prekursora wątku technologicznego w fotografii. Jako fizyk interesował się bowiem wykorzystaniem jej aspektu naukowo-technicznego. Eksperymentował z medium, włączając w proces powstawania zdjęcia różne urządzenia techniczne.

Marta Deskur we wczesnym okresie twórczości realizowała prace malarskie, od lat 90. zajmuje się fotografią i sztuką wideo. Tworzy instalacje multimedialne, najczęściej w formie figuralnych kompozycji fotograficznych. Urodziła się w 1962 roku w Krakowie.

Muzeum Sztuki Zdeponowanej Roberta Kuśmirowskiego to dość kontrowersyjny pomysł na archiwizację sztuki współczesnej. Artysta gromadzi dzieła znanych i mniej znanych twórców, by poddać je w dalszej kolejności zniszczeniu i finalnie spaleniu, oczywiście wcześniej skrupulatnie je opisując. Złożone do urn, prezentowane są publiczności w specjalnie do tego przygotowanych gablotach. Celem Kuśmirowskiego jest jak sam to określa: „prowadzenie usług publicznych na rzecz sztuki, polegające na uruchomieniu kompleksowego recyclingu w zakresie likwidacji i komasowania sztuki z prac niechcianych i nikomu niepotrzebnych”.

Jak co roku w maju rusza kolejna edycja eksperymentalnego projektu KontenerART w Poznaniu. Inicjatywa niezależnego środowiska artystów w Poznaniu-miejsce, gdzie można wypocząć, spotkać ludzi kultury, uczestniczyć w procesie twórczym, zdobyć nowe umiejętności podczas wielu warsztatów artystycznych, wziąć udział w niezwykłych koncertach i wystawach.

Wystawa „TOTAL AREA” nawiązuje do problemów architektury i jej duchowej oraz intelektualnej roli w kształtowaniu percepcji odbioru aglomeracji miejskiej. Zwłaszcza tej, która zaistniała historycznie jako koncepcja urbanistyczna w systemach totalitarnych tj. faszyzmu czy komunizmu.

Jean-Claude Sevellec (1945) urodził się i mieszka w Bretanii. Już w 1963 roku na dobre zajął się czarno-białą fotografią i pracą w ciemni. W 1985 roku jury Międzynarodowego Biennale Fotografii w Nancy przyznało mu nagrodę za oryginalność prac.

Gry towarzyszą ludziom od wieków. Nie mają jednej ojczyzny. Nie można umieścić początków idei gry w żadnym konkretnym miejscu, ani czasie. Mają jednak zadziwiająco zbliżone formy. Były częścią rytuałów i obrzędów religijnych. Traktowano je z ogromną powagą, choć podobnie jak dziś dostarczały wielu emocji. Rzuty kośćmi informowały o woli bogów, piłka była odwzorowaniem wędrówki Słońca, wygrana w tabula stawała się probierzem lojalności wobec władcy. Poznawanie różnych gier jest wspaniałą podróżą po ludzkiej wyobraźni i uniwersalnej potrzebie sprawdzania swoich możliwości. Na taką wyprawę pragnie zaprosić wszystkich wielbicieli sportu i rywalizacji Muzeum Archeologiczne w Poznaniu, dzięki nowej wystawie p.t. Magia gry – sztuka rywalizacji.

Nowe Sytuacje to cykl wydarzeń poprzedzających Malta Festival Poznań, będący swoistą zapowiedzią idiomu, czyli tematu, wokół którego skupia się w danym roku główna część festiwalowego programu. Tegoroczny idiom zatytułowany AKCJE AZJATYCKIE / ASIAN INVESTMENTS jest więc punktem odniesienia dla działań artystycznych, które pod kuratorską opieką Janusza Bałdygi przygotowali studenci, absolwenci i wykładowcy poznańskiego Uniwersytetu Artystycznego i które rozgrywać się będą w przestrzeni miejskiej Poznania od 27 kwietnia do 23 czerwca.

W „Zamku” od kilku już lat wystawa World Press Photo ma swoją polską premierę – poznańska publiczność może oglądać najlepsze prasowe fotografie świata zaledwie tydzień po światowej premierze w Oude Kerk w Amsterdamie. W tym roku jesteśmy drugim miastem na świecie, do którego trafia ta ekspozycja.

W ramach Festiwalu Sztuki DIY odbędą się: warsztaty teatralne dla małych i dużych, pokaz filmu o legendarnej grupie Living Theatre oraz targ rękodzieła i wegański piknik. A na deser - wspólny projekt terenowy Teatru Węgajty i Galerii Rozbrat: "ZIEMIA B"

Twórczyni metalowych instalacji, Gego, mieszkała 25 lat w Wenezueli. W jej sztuce, jak w tamtejszych lasach równikowych, znajdziemy gęstwinę linii, tajemnicze cienie, pajęcze sieci, fantastyczne kształty roślin i zwierząt. Podczas zwiedzania wystawy porozmawiamy o tym, w jaki sposób inżynier może stać się artystą oraz co sprawia, że rzeźby są ruchome. Dzieci stworzą także własną mini dżunglę: druciane zwierzątka, plątaninę lian, aluminiową rzekę...

Wystawa nawiązuje do idei podróży. Chodzi o podwójne znaczenie tego terminu. Z jednej strony jest to podróż psychodeliczna, uruchamiana przy wspomaganiu substancji psychoaktywnych, którą można odbyć nie ruszając się z miejsca. Z drugiej strony jest to podróż w zaświaty, ostateczna, domniemana wędrówka, której przebieg opisuje szereg mitów pod różnymi przebraniami. Nie chodzi tutaj zatem o turystykę, ani też o podróż służbową albo o wyprawę wyczynową. W obydwu wariantach ciało pozostaje unieruchomione albo przestaje mieć większe znaczenie a rzeczywistym napędem tej podróży staje się umysł. W realizacji artystycznej uwidoczni się również nawiązanie do twórczości i życia Williama S. Burroughsa, a w szczególności jego „Zachodniej krainy”, gdzie pojawiają się wątki eschatologiczne. W trakcie wystawy artysta zaprezentuje integralną realizację przestrzenną składającą się z obiektów i akwareli.

Ligatura to wydarzenie wyjątkowe na skalę nie tylko Polski ale i regionie środkowej Europy. Festiwal wyróżnia stawianie na najciekawsze i najnowsze zjawiska poszczególnych komiksografii oraz kilka wyjątkowych rozwiązań promocyjno - popularyzatorskich. Ligatura pokazuje, co ciekawego dzieje się w komiksie oraz jak różnorodne estetycznie i fabularnie jest to medium.

"Tegoroczna Inwazja Barbarzyńców będzie mówić językiem Innego: bez słów, awangardowo, osobiście i intymnie, a na koniec zaimprowizuje" - zapowiadają przedstawiciele Fundacji Barak Kultury, organizatorzy wydarzenia. Festiwal otworzy poniedziałkowa projekcja kontrowersyjnego filmu "Ciągle wierzę" opowiadającego o działaczu Solidarności, który zmienił płeć. Dokument Magdaleny Mosiewicz przedstawia reakcje społeczeństwa polskiego na ten rodzaj Inności. Po projekcji odbędzie się spotkanie z Ewą Hołuszko - bohaterką filmu oraz reżyserką. To nie koniec mocnych, filmowych akcentów festiwalu. Na uwagę zasługuje pierwsza polska - po tegorocznym festiwalu w Berlinie - projekcja filmu "Krew musi płynąć" w reż. Petera Ohlendorfa. Obraz dokumentuje neo-nazistowskie koncerty w Europie nakręcone ukrytą kamerą. Festiwalowa publiczność zobaczy również film "Lęk wysokości" Bartka Konopki, reżysera nominowanego do Oskara za dokument "Królik po berlińsku" w 2010 roku. Film opowiada o reporterze telewizyjnym, który pewnego dnia dowiaduje się, że jego ojciec trafia do szpitala psychiatrycznego.

4. edycja Festiwalu Polskich Filmów Krótkometrażowych SHORT WAVES, oprócz podróżowania po całej Polsce oraz odwiedzania wybranych zagranicznych miast (m.in. Berlin, Dublin, Helsinki, Londyn, Praga, Porto), zatrzyma się na dłużej w Poznaniu. Między 12 a 28 kwietnia stolicę Wielkopolski czeka krótkometrażowa fala projekcji, wystaw, spotkań i koncertów. Organizatorem Festiwalu jest Fundacja Ad Arte, wydarzenie objęte jest honorowym patronatem Prezydenta Miasta Poznania.

Najnowszy projekt Szymona Rogińskiego pełny jest wizualnych paradoksów i nieoczywistości. Choć wiele z jego zdjęć powstaje bez wyraźnych manipulacji, to jednak często efektem działań Rogińskiego są przedstawienia zmierzające w stronę abstrakcji. Tak stało się chociażby w fotografiach, na których ukazał on płynące po nocnej tafli Wisły tytułowe kry lodowe, obserwowane z perspektywy jednego z warszawskich mostów. Jak sam pisze o swoich pracach: „Te fantastyczne formy zlepiają się w coraz to większe płaszczyzny, stopniowo ogarniając rzekę i tworząc w końcu lodową pokrywę, która płynąc przez miasto wydaje złowieszcze dźwięki. [...] Nocą, na czarnym tle wody ich kształty stają się najbardziej widoczne i dostrzegam je jako zmienne, dryfujące z prądem rzeki abstrakcyjne obrazy.” Złowieszczy nastrój, o którym wspomina Rogiński, cechuje fotografie z tego cyklu, w których nie brakuje odniesień do negatywnej symboliki mroku, i które zdają się ponadto eksplorować najgłębsze zakamarki ludzkiej psychiki.