Wystawa ''Total Area'' w poznańskiej galerii AT

Modernistyczne rozwiązania architektoniczne w tych systemach politycznych, przede wszystkim we Włoszech, Niemczech czy Rosji, służyły przede wszystkim celom propagandowym, miały świadczyć o „wielkości” totalitarnych idei. W swojej oszczędnej formie budowle tamtego czasu nawiązywały często do klasycznej architektury np. starożytnego Rzymu czy Grecji.W faszystowskich Włoszech najważniejszym dla nurtu architektury monumentalnej był Marcello Piacentini, który stworzył nowy rodzaj architektury zwanej czasami „uproszczonym klasycyzmem” - była to forma pośrednia między klasycyzmem a racjonalizmem. W hitlerowskich Niemczech, gdzie głównym ideologiem nowej architektury był Albert Speer, wykształciły się dwa podstawowe typy architektury nazistowskiej (narodowej architektury socjalistycznej) – jedne budynki nawiązywały formą do budowli klasycystycznych, drugie natomiast odnosiły się do folkloru (etniczności) i do narodowego romantyzmu. Architektura w porewolucyjnej Rosji, której sztandarową postacią był m.in. Borys Jofan, nazywana bywa stalinowskim gotykiem lub klasycyzmem socjalistycznym, gdzie budynki cechuje monumentalne przeskalowanie, symetria, oraz stosowanie wielu rozmaitych elementów zdobniczych: attyki, kolumnady, pilastry, wysokie partery nadające bryle charakter monumentalności.

Prace artystów uczestniczących w tej wystawie czerpią w jakimś sensie inspiracje z wizualnej sfery, jaką prezentowała totalitarna architektura tamtych czasów. W formie symbolicznej nawiązują do „nieludzkiej” w skali i ideologicznej w zamyśle, koncepcji zniewalającego kształtowania mentalności ludzi. Belgijski artysta Renato Nicolodi (ur. 1980) w swoich architektonicznych obrazowaniach - rzeźbach, grafikach - minimalistycznych, symetrycznych w formie, charakteryzujących się powściągliwą klasyczną surowością, nawiązuje do języka form głównych utopijnych architektów, takich jak Etienne-Louis Boullee i Claude-Nicolas Ledoux. Przestrzenie Nicolodiego uporządkowane są wręcz w sposób matematyczny. Artur Klinaú (ur. 1965), białoruski artysta, architekt z wykształcenia, zafascynowany jest miastem, w którym mieszka – Mińskiem. W wydanej w 2008 książce „Mińsk. Przewodnik po Mieście Słońca”, bogato ilustrowanej fotografiami socrealistycznej architektury miasta, Klinaú odwołuje się przede wszystkim do sowieckiej spuścizny tego miejsca. Dla niego z jednej strony jest to nijakie, betonowe miasto, z drugiej strony Miasto Słońca to też miasto (pomnik cywilizacji) imperialnej architektury o geometrii trzymającej się zasady złotego podziału tak konsekwentnie, że wśród doskonałych proporcji zawsze jakoś brakowało miejsca dla człowieka. Prace Tomasza Wilmańskiego (ur. 1956), w swojej ikonografii, od wielu lat nawiązują do aspektów architektonicznych. Artystę interesuje przede wszystkim ascetyczny, czy wręcz metafizyczny klimat - malowanych, rysowanych - budowli. Są to obrazowania wyimaginowane, nie odnoszące się do konkretnie istniejących w rzeczywistości sytuacji architektonicznych. Budowle „symboliczne”, które mogą niepokoić, jak i stwarzać wrażenie potrzeby zmierzania do idealnej formy i harmonii.