Poznań

Wystawa prezentuje malarstwo Wacława Twarowskiego (1921 – 1995), profesora Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu, którego postać – niezwykle barwna i wyrazista jest nadal żywa we wspomnieniach przyjaciół, byłych studentów i osób związanych z uczelnią. Profesor Twarowski pozostał w pamięci jako człowiek o wyjątkowym poczuciu humoru i niezwykłej erudycji. Nietuzinkowa jest też biografia artysty. Studiował w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Rzymie, Technical Institute w Londynie, Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu oraz na wydziale Architektury Szkoły Inżynierskiej w Poznaniu. Podczas II wojny światowej walczył w Powstaniu Warszawskim, był tez w Armii Andersa.

Cezary Rafał Markiewicz (1957 – 2010) studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu. Dyplom z malarstwa i grafiki uzyskał w pracowni profesora Waldemara Świerzego. Był malarzem, brał udział w wystawach indywidualnych i zbiorowych. Jego obrazy znajdują się w bardzo wielu prywatnych kolekcjach, m.in. w Polsce i Niemczech. Współpracował z wydawnictwami jako ilustrator. Rafał był znakomitym obserwatorem i świetnym rysownikiem. Swoich przyjaciół portretował celnie, czasem ironicznie, zawsze z przymrużeniem oka. Te właśnie rysunki, nie znane szerszej publiczności, pokazane zostaną na wystawie, przypominając Rafała, jakiego pamiętamy – pełnego życia, humoru, skorego do żartu.

Wystawa przypomina znakomity dorobek artystyczny Lucjana Mianowskiego (1933 – 2009), jednego z najwybitniejszych grafików współczesnych. Ekspozycja prezentuje około 100 prac (grafik, a także obrazów), począwszy od wczesnych – z lat 50., a na realizacjach z ostatniej dekady skończywszy, wybranych tak, aby wskazać najważniejsze wątki i kwestie, zajmujące uwagę autora na przestrzeni lat pracy.

Wykład z cyklu: Rubieże kultury popularnej w poznańskim Arsenale. Na czerwcowym spotkaniu pozostaniemy w kręgu rozważań dotyczących możliwości oporu wobec dominujących sił rynku i polityki ujawnianych przez zastosowanie zsieciowanych mediów. Coraz częściej mówi się dzisiaj o cyberaktywizmie i o przemianach dotyczących sfery publicznej, które związane są przede wszystkim ze zróżnicowanymi oddolnymi politykami medialnymi rozmaitych grup społecznych.

To wystawa o splataniu się wątków prywatnej biografii artystki z historią. Z tego zderzenia wynikają fundamentalne pytania o tożsamość w kontekście własnej twórczości, ale również tego, co na tę twórczość wpływało. Na prezentację składają się filmy, fotografie, grafiki i instalacja z włosów.

Zapraszamy do zamku na trzecią edycję "Crazycurators Bienale", w której biorą udział artyści z Czech, Polski, Węgier, Austrii, Słowacji, Niemiec, Słowenii, Serbii, USA/Nigerii, Holandii i Litwy. Impreza skupia uwagę na młodych, innowacyjnych i eksperymentalnych formach sztuki, opierając się na bliskiej i systematycznej współpracy pomiędzy artystą i kuratorem pochodzących z różnych miast Europy, a także z odległych miejsc na świecie.

„Alfabet” to trzecia z kolei odsłona projektu Rafała Jakubowicza. Poprzednie nie miały tytułów, nie ma go też cały projekt. Całość projektu odnosi się bezpośrednio do historii awangard międzywojennych, jest próbą krytycznego spojrzenia na nie. We wszystkich trzech realizacjach pojawia się słowo FIASKO. Bez komentarzy, bez autorskich eksplikacji. w „Alfabecie” – kwestia relacji między najbardziej zaawansowanymi i radykalnymi postulatami modernistów, kulturą masową i wielkim przemysłem kultury… Ten splot trzech różnych poziomów, na których funkcjonuje każda wypowiedź, jest prawdopodobnie jednym z ważniejszych „ognisk” czy też węzłów, w których skupiają się współczesne dyskursy kultury zachodniej.

Wystawa przedstawia licencjacki projekt dyplomowy studenta Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. Szpilski jest studentem fotografiii, a jego praca opiera się na autobiograficznej opowieści konfrontującej jego relacje z matką. W kwietniu tego roku była prezentowana w Galerii BWA we Wrocławiu

Kolejne spotkanie "z cyklu: W ramach designu" w poznańskim Arsenale. Projektanci zaprezentują – krok po kroku – w jaki sposób dostępnymi środkami wykonać „dizajnerskie” elementy wyposażenia wnętrz. ZADANIA DOMOWE to seria wideoporadników, powstających dzięki współpracy młodych poznańskich projektantów. Twórcy zapraszają do wspólnej realizacji kolejnego odcinka, z nadzieją, iż uda się odczarować mit, że "design to luksus dla bogatych". Prezentowane obiekty, na mocy licencji Open Source Creative Commons Share Alike Attribution, można samodzielnie tworzyć i dowolnie modyfikować, o ile nie służy to celom komercyjnym.

Dmitri Mladenovic jest serbskim architektem, mieszkającym w Belgradzie. Związany jest, między innymi, z Politechniką Belgradzką, Politechniką w Nowym Sadzie i Politechniką w Prisztiwnicy. Od wielu lat, jako profesor wizytujący, pracuje ze studentami i dyplomantami Politechniki Poznańskiej. Wystawa będzie przeglądem najciekawszych prac z prawie 50-letniej działalności Dmitri Mladenovicia z zakresu urbanistyki, architektury i rzeźby. Na wystawie prezentowane będą również prace studenckie, wykonane pod kierunkiem Profesora. Mita, bo tak nazywają go przyjaciele, jest swoistym „ambasadorem” polskiej sztuki i architektury w Serbii.

Lepiej jest nie wiedzieć niż wiedzieć źle. Niewiedza wyskakuje jak królik z kapelusza, podbiega do nas i prosi, żeby wziąć ją na ręce. Tak łatwo ulec złudzeniu, że pogłębianie naszej wiedzy doprowadzi nas do szczęścia i samorealizacji, tymczasem lepiej wsunąć palce w mięciutkie białe futerko. Wystawa Małgorzaty Szymankiewicz jest ostatnią przed wakacjami wystawą w Galerii Pies.

Całą przestrzeń galerii wypełniają rzeźby, obiekty, instalacje i rysunki artysty mieszkającego i tworzącego w Meksyku. Wśród wieloelementowych przestrzennych instalacji znajdują się także dwie najnowsze duże rzeźby wykonane ze stali, których koncepcję artysta stworzył podczas pobytu w Azji (2008–2009), snując refleksje o potrzebie wolności od uzależnień i ideologii („Dzieje”) oraz pojęciu nieskończoności czasu i przestrzeni („Węzeł”).

Wystawa p.t. „Nieśmiertelność” jest pierwszym pokazem twórczości Ewy Kuleszy w Galerii AT. W swojej twórczości artystycznej Kulesza zajmuje się przede wszystkim rysunkiem, instalacją, obiektami, książką artystyczną. Prace jej charakteryzują się dużą dozą poetyckiej wrażliwości jak i zawsze wynikają z intelektualnych dociekań wnikliwie analizujących otaczającą rzeczywistość zjawisk i rzeczy, języka, symboliki kolorów itp.

Zło definiowane jako zadawanie cierpienia jest niemalże niemożliwe do wyeliminowania, gdyż wartość cierpienia jest wpisana w wielowymiarową egzystencję człowieka. Wystawa „Kłusownicy” podejmuje ten wątek, próbując ująć kwestię zła u jego źródła, dociekając jego początków. Wystawa nie ma na celu przedstawienia, czym zło jest, ale będzie próbą nakreślenia aury, jaka otacza to zjawisko. Aury, która im bardziej subtelna i niewinna, tym bardziej upajająca i wściekła.

Centrum Kultury Zamek w Poznaniu, zaprezentuje najlepsze prasowe fotografie świata. Już od kilku lat wystawa World Press Photo ma tu polską premierę. Ekspozycja jest pokłosiem konkursu, w którym międzynarodowe jury przyznaje nagrody w 10 kategoriach. Jedna z wyróżnionych prac uzyskuje tytuł „Zdjęcia roku”.

Mateusz Sadowski zatrzymuje się na elementach, za którymi często nasz umysł podąża nieuważnie, nie wykonując wysiłku zapamiętania ani wpisania ich w ramy szerszego doświadczenia. Taki rodzaj percepcji przywodzi na myśl dziecięcy sposób postrzegania świata – „zagapianie się” na drobiny bytu, podążanie wzrokiem za dostrzeżoną rysą, pajęczyną czy dziurą w ścianie. To przywoływanie „zachwyceń” jest dalekie od sentymentalizmu czy egzaltacji, zdecydowanie ironiczne, świadome własnego gapiostwa.

Galeria pf, znajdująca się w poznańskim Centrum Kultury Zamek, prezentuję wystawę Nicolasa Grospierre'a, zaliczanego do tzw. "nowych dokumentalistów". Artysta urodził się w 1975 roku w Genewie. Od lat mieszka i pracuje w Warszawie. Studiował w London School of Economics oraz Institut d’Etudes Politiques de Paris. Jest laureatem nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w Polsce, a także nagrody Złotego Lwa na XI Biennale Architektury w Wenecji. Jego prace były prezentowane na licznych wystawach zbiorowych i indywidualnych w wielu polskich i zagranicznych galeriach.

Jenny Holzer należy do kręgu najwybitniejszych artystów swojego pokolenia. Z wykształcenia malarka i graficzka, uczyniła centralnym elementem swojej twórczości tekst: w plakatach, na ławkach kamiennych i znakach elektronicznych. W języku, swoim podstawowym środku wyrazu, Holzer bada kwestie autorstwa i władzy, mówiąc o tak ważkich i delikatnych aspektach, jak nadzieja, rozpacz, potrzeba i tęsknota. Artystka przedstawia swoje koncepcje, argumenty ze sfery polityki i gorzkie refleksje społeczne w przestrzeni publicznej i na międzynarodowych wystawach, w tym na Times Square, w londyńskim City Hall, Neue Nationalgalerie, Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku i Muzeum Bilbao. Holzer reprezentowała także USA na Biennale w Wenecji w 1990 roku, gdzie otrzymała nagrodę Leone d’Oro za najlepszy pawilon.

Wystawa w Galerii Stereo porusza temat „wystawy zbiorowej”. Postawiono zatem następujące pytania: Czy pojedyncze dzieło może reprezentować postawę danego artysty, jego filozofię i metodę pracy? I czy w ogóle ma jakąkolwiek siłę? Gdzie przebiega granica pomiędzy błyskotliwą kuratorską konstrukcją a mechanicznym naddawaniem sensów danemu zespołowi prac? Czy za komunikatywność prezentacji zbiorowej zawsze płaci się instrumentalizacją poszczególnych prac?

Wystawa przedstawia dawne grafiki i rysunki z kolekcji Muzeum im, ks. Jarzębowskiego w Licheniu Starym. Grafiki i rysunki na wystawie pochodzą ze zbioru, który liczy około 1000 dzieł. Tytuł wystawy „Od Rembrandta do Matejki” w sposób emblematyczny odnosi się do zespołu rycin licheńskiego Muzeum. Sztuka graficzna Rembrandta z jednej strony stanowi wyznacznik walorów artystycznych gromadzonych dzieł. Zebrane prace rytowników niderlandzkich, niemieckich, włoskich i francuskich prezentują bogaty przegląd różnych środowisk twórczych, warsztatów, stylów oraz technik graficznych od końca XV wieku do współczesności. Z drugiej strony nazwisko Jana Matejki odnosi się do poloników licznie zgromadzonych w kolekcji.