Wystawy

Na wystawie zobaczymy 30 prac z albumu Zofii Rydet pt. Mały człowiek, które Julia Staniszewska zestawiła z jej inscenizowaną fotografią, która została wykonana w klinice leczenia bezpłodności. Fotografia ta nadaje pracom Rydet nowy, wyrazisty kontekst. Album Mały Człowiek to ponad 140 fotografii dzieci uporządkowanych w 15 cykli tematycznych i opatrzonych fragmentami tekstów Janusza Korczaka. Jest to jeden z najważniejszych albumów fotografii polskiej XX. wieku. W późniejszej twórczości Zofii Rydet, przede wszystkim w seriach fotomontaży, wielokrotnie powraca temat macierzyństwa i oczekiwania. Właśnie ten wątek podejmuje Julia Staniszewska – nie fotografuje dzieci, interesują ją dorośli, którzy chcą mieć dzieci.

Spotkanie z artystą i prezentacja katalogu wystawy: 11.03.2011, godz. 18.00. Wystawa „O grawitacji” jest efektem półrocznego pobytu twórczego w w artists-in-residence laboratory w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski Philippa Messnera. Jest to pierwsza indywidualna wystawa artysty w Polsce. Tytuł wystawy odnosi się do sytuacji przebywania na rezydencji artystycznej - bycia wrzuconym w nowe miejsce, które, wraz z poznawaniem jego historii, zaczyna tworzyć specyficzne pole grawitacyjne mające bezpośrednie przełożenie na percepcję tego miejsca oraz charakter tworzonych w jego obrębie prac.

Koji Kamoji (obrazy, instalacja) oraz Małgorzata Sady (soundscapes). Na wystawie prezentowane będą prace z cyklu: małe obrazy - Naczynie może być proste, Szablony i nieskończoność, Kolory i ja, Projekty ogrodu oraz instalacja Mnich. Ekspozycji prac Koji Kamoji towarzyszyć będzie kompozycja dźwiękowa Małgorzaty Sady.

Wystawa w Galerii aTAK ma na celu pokazanie najmniej znanego lecz bardzo płodnego okresu twórczości Maciejewskiego z lat 1970 - 1975, kiedy to artysta osiągnął już twórczą dojrzałość. Przygotowana ekspozycja pozwoli zapoznać się z wieloma pracami artysty pochodzącymi z kolekcji prywatnych i muzealnych. Pokazane zostaną kompozycje figuralne, liczne autoportrety oraz portrety przyjaciół, m.in. Krystiana Lupy.

Co może zmienić naszą percepcję przestrzeni? Odkrycie, że Ziemia nie jest centrum Wszechświata... Lądowanie na Księżycu... Surfowanie po Internecie... Dwa ostatnie elementy szczególnie wpłynęły na współczesną koncepcję przestrzeni podczas ubiegłego półwiecza. W czasie, gdy cały świat przyglądał się pierwszym krokom człowieka na Księżycu, przy dźwięku Space Oddity Davida Bowie w tle, zaledwie kilka osób zarejestrowało równie rewolucyjny moment: narodziny Internetu.

Wystawa Neo Raucha w Narodowej Galerii Sztuki Zachęta w Warszawie jest pierwszym, pełnym przeglądem malarstwa tego wyjątkowego na artystycznej scenie Niemiec i Europy artysty, najwybitniejszego przedtawiciela tzw. lipskiej szkoły malarstwa. Pokaz ten jest też jednym z nielicznych na przestrzeni ostatnich lat prezentacji sztuki niemieckiej w Polsce. Wystawa obejmie 30 prac, które powstały w latach od 1993 roku do dzisiaj.

Tematem wystawy jest twórczość trzech artystek, pionierek polskiej sztuki kobiet: Ewy Partum, Natalii Lach-Lachowicz i zmarłej w 1999 r. Marii Pinińskiej-Bereś. Okres ich działalności artystycznej przypada na drugą połowę XX wieku i na początek roku 2000. Wszystkie od lat 70. łączyły podobne poszukiwania, w których dostrzec wyraźne intuicje feministyczne lub identyfikację z feminizmem, chociaż w takiej konfiguracji ich prace zostaną ze sobą zestawione po raz pierwszy.

Wystawa składa się z prac dwóch rówieśników (Zygmunt Rytka urodził się 11, a Krzysztof Wojciechowski 13 marca), co ma odniesienie w tytule. Zawiera wątki biograficzne uzewnętrznione w postaci fotografii i obiektów przestrzennych. Autorzy prezentują przemyślenia na temat dotychczasowych swoich dokonań, a także również relacji wzajemnych, obejmujących również obszar sztuki. Przy realizacji projektu nawiązano współpracę z Fundacją In Situ - Laboratorium Kultury w Sokołowsku, w wyniku której wystawa (rozbudowana) zostanie zaprezentowana także w siedzibie Fundacji na Dolnym Śląsku. W czasie jej trwania odbędzie się sympozjum, którego tematem będzie sztuka wizualna lat 70.i jej znaczenie dla rozwoju mediów i rejestracji obrazu.

Grupa artystyczna Twożywo na swój warsztat wzięła czternaście publikacji autorstwa rumuńskiego filozofa, teoretyka nihilizmu i eseisty, Emila Ciorana. Wykorzystując fragmenty publikacji Ciorana, Mariusz Libel i Krzystof Sidorek stworzyli nowe dzieło - własną kolekcję grafik, która opublikowana została w postaci książki-albumu. Autorzy tej publikacji sami zadbali o jej wygląd.

Wystawa będzie prezentować zarówno najnowsze jak i wcześniejsze, dobrze znane prace Natalii LL. Można będzie zobaczyć obiekty z prywatnych zbiorów artystki, oraz z kolekcji Muzeum Narodowego. Kurator wystawy - Adam Sobota, tłumaczy że celem ekspozycji jest ukazanie ciągłości rozwoju pewnych wątków w twórczości Natalii LL. Wystawę rozpoczną prace z lat 70-tych, jest to twórczość związana z działalnością grupy twórczej Galeria Permafo, której artystka była współzałożycielką, Jej prace z tego okresu Górna Odra – rejestracja permanentna 10-18 czerwca 1970 – 250 metrów drogi (1971) opierają się na wykorzystaniu prostych obserwacji otoczenia dla wygenerowania nowych znaczeń i form.

Wspólna wystawa Oskara Dawickiego i Zbigniewa Warpechowskiego, ucznia i mistrza, opowiada o intensywnym dialogu pomiędzy teraźniejszością a przeszłością sztuki polskiej. Dialogu o silnie preposteryjnym charakterze, w którym do końca nie wiadomo czy to teraźniejszość cytuje przeszłość, czy też to obraz dawniejszy cytuje współczesny. Wystawa Warpechowski / Dawicki, polegająca głównie na konfrontacji prac tych dwóch artystów, wprowadza koncepcję wspólnego czasu, w którym różnice chronologiczne znikają i zostają zastąpione przez specyficzną symultaniczność obrazów. Wystawa ta tym samym stara się negocjować dominujące sposoby historyzacji i instytucjonalizacji polskiej sztuki awangardowej.

Wystawa Bodzianowski, Konieczny, Uklański, Warpechowski dotyczy bezpośrednich odwołań, kontynuacji i związków między artystami lat 70., a młodym pokoleniem twórców, którzy zaczynali swoją działalność w latach 90. Opowiada ona o pewnej szczególnej tradycji polskiej awangardy, biegnącej od artystów związanych z przełomem konceptualnym w sztuce lat 60. i 70. (jednakże o silnej egzystencjalnej proweniencji), takich jak Marek Konieczny czy Zbigniew Warpechowski, do ich uczniów, takich jak Piotr Uklański i Cezary Bodzianowski, definiujących w znacznej mierze kształt współczesnej sceny artystycznej.