Wystawy

Wystawę tworzą zwycięskie prace z konkursu fotograficznego „Wildlife Photographer of the Year 2011", organizowanego przez „BBC Wildlife Magazine" oraz Muzeum Historii Naturalnej w Londynie. Konkurs odbywa się rokrocznie od 1965 roku - i w miarę swojego rozwoju stał się najbardziej cenionym i największym w świecie przedsięwzięciem z zakresu fotografii dzikiej przyrody. Każdorazowo jego efektem jest wystawa, pokazywana w kilkudziesięciu krajach na wszystkich kontynentach.

Wystawę tworzą zwycięskie prace z konkursu fotograficznego „Wildlife Photographer of the Year 2011", organizowanego przez „BBC Wildlife Magazine" oraz Muzeum Historii Naturalnej w Londynie. Konkurs odbywa się rokrocznie od 1965 roku - i w miarę swojego rozwoju stał się najbardziej cenionym i największym w świecie przedsięwzięciem z zakresu fotografii dzikiej przyrody. Każdorazowo jego efektem jest wystawa, pokazywana w kilkudziesięciu krajach na wszystkich kontynentach.

Gert Weigelt o wystawie: „Od pamiętnego i przełomowego spektaklu Sacre du Printemps (Święto wiosny), 1975, towarzyszyłem Teatrowi Tańca z Wuppertalu jako fotograf. Od tamtego momentu fotografowałem wszystkie sztuki – sama Pina nazywała tak swoje produkcje – w oryginalnej obsadzie. Było ich razem 38. Naturalnie jest rzeczą niemożliwą, by w ramach jednej wystawy przedstawić kompleksowo dzieło życia tej wybitnej choreografki. Mogłem starać się jedynie je przybliżyć. Zamiast podejmować daremny wysiłek dokumentowania, który z pewnością i tak by się nie powiódł, postawiłem na inny atut sztuki fotografii, mianowicie na jej artystyczną autonomię. Moim celem było ukazanie całej choreografii danej sztuki w jednym zdjęciu. Zabieg niemal utopijny, ale z pewnością konieczny, jeśli chce się sprostać stawianym sobie wymaganiom, utrzymać wysoko postawioną poprzeczkę.

Gert Weigelt o wystawie: „Od pamiętnego i przełomowego spektaklu Sacre du Printemps (Święto wiosny), 1975, towarzyszyłem Teatrowi Tańca z Wuppertalu jako fotograf. Od tamtego momentu fotografowałem wszystkie sztuki – sama Pina nazywała tak swoje produkcje – w oryginalnej obsadzie. Było ich razem 38. Naturalnie jest rzeczą niemożliwą, by w ramach jednej wystawy przedstawić kompleksowo dzieło życia tej wybitnej choreografki. Mogłem starać się jedynie je przybliżyć. Zamiast podejmować daremny wysiłek dokumentowania, który z pewnością i tak by się nie powiódł, postawiłem na inny atut sztuki fotografii, mianowicie na jej artystyczną autonomię. Moim celem było ukazanie całej choreografii danej sztuki w jednym zdjęciu. Zabieg niemal utopijny, ale z pewnością konieczny, jeśli chce się sprostać stawianym sobie wymaganiom, utrzymać wysoko postawioną poprzeczkę.

Najnowszy projekt Anny Drońskiej jest próbą sformułowania odpowiedzi na temat źródeł kryzysu ekologicznego i zachwiania równowagi między człowiekiem a jego naturalnym środowiskiem. Powstały w jego wyniku cykl prac ma zwrócić uwagę na kryzys wartości we współczesnej kulturze, ze szczególnym naciskiem na zjawisko coraz szybszego odchodzenia od natury na rzecz ciągle wzrastającej konsumpcji i rozwijającej się w zastraszającym tempie industrializacji świata. Analiza tego zagadnienia przeprowadzona została w nowym kontekście: kontemplacji miejsc odzyskanych przez przyrodę po opuszczeniu ich przez człowieka. Podjęte w ramach projektu artystyczne poszukiwania obejmują obszar zjawisk i miejsc najpierw zaanektowanych, a następnie zdegradowanych i pozostawionych przez ludzi. Kluczowym przesłaniem projektu jest nadanie tym miejscom nowego wymiaru znaczeń i wartości. /…/

Najnowszy projekt Anny Drońskiej jest próbą sformułowania odpowiedzi na temat źródeł kryzysu ekologicznego i zachwiania równowagi między człowiekiem a jego naturalnym środowiskiem. Powstały w jego wyniku cykl prac ma zwrócić uwagę na kryzys wartości we współczesnej kulturze, ze szczególnym naciskiem na zjawisko coraz szybszego odchodzenia od natury na rzecz ciągle wzrastającej konsumpcji i rozwijającej się w zastraszającym tempie industrializacji świata. Analiza tego zagadnienia przeprowadzona została w nowym kontekście: kontemplacji miejsc odzyskanych przez przyrodę po opuszczeniu ich przez człowieka. Podjęte w ramach projektu artystyczne poszukiwania obejmują obszar zjawisk i miejsc najpierw zaanektowanych, a następnie zdegradowanych i pozostawionych przez ludzi. Kluczowym przesłaniem projektu jest nadanie tym miejscom nowego wymiaru znaczeń i wartości. /…/

Najnowszy projekt Anny Drońskiej jest próbą sformułowania odpowiedzi na temat źródeł kryzysu ekologicznego i zachwiania równowagi między człowiekiem a jego naturalnym środowiskiem. Powstały w jego wyniku cykl prac ma zwrócić uwagę na kryzys wartości we współczesnej kulturze, ze szczególnym naciskiem na zjawisko coraz szybszego odchodzenia od natury na rzecz ciągle wzrastającej konsumpcji i rozwijającej się w zastraszającym tempie industrializacji świata. Analiza tego zagadnienia przeprowadzona została w nowym kontekście: kontemplacji miejsc odzyskanych przez przyrodę po opuszczeniu ich przez człowieka. Podjęte w ramach projektu artystyczne poszukiwania obejmują obszar zjawisk i miejsc najpierw zaanektowanych, a następnie zdegradowanych i pozostawionych przez ludzi. Kluczowym przesłaniem projektu jest nadanie tym miejscom nowego wymiaru znaczeń i wartości. /…/

Projekt Emotikon swoją pierwszą odsłonę miał w Muzeum Sztuki w Łodzi wiosną 2011. Wystawa jest podsumowaniem podróży, jaką na początku ubiegłego roku Robert Rumas i Piotr Wyrzykowski odbyli po krajach Europy Wschodniej i Azji Mniejszej. Odwiedzili Turcję, Gruzję, Ukrainę oraz Rumunię w poszukiwaniu emocji w miejscach zróżnicowanych geograficznie, kulturowo i estetycznie. Artyści, niczym dwaj podróżnicy-dokumentaliści, tropili bez specjalnego scenariusza miejsca i historie, nadając wyprawie aspekt socjologiczny i antropologiczny.

Projekt Emotikon swoją pierwszą odsłonę miał w Muzeum Sztuki w Łodzi wiosną 2011. Wystawa jest podsumowaniem podróży, jaką na początku ubiegłego roku Robert Rumas i Piotr Wyrzykowski odbyli po krajach Europy Wschodniej i Azji Mniejszej. Odwiedzili Turcję, Gruzję, Ukrainę oraz Rumunię w poszukiwaniu emocji w miejscach zróżnicowanych geograficznie, kulturowo i estetycznie. Artyści, niczym dwaj podróżnicy-dokumentaliści, tropili bez specjalnego scenariusza miejsca i historie, nadając wyprawie aspekt socjologiczny i antropologiczny.

Projekt Emotikon swoją pierwszą odsłonę miał w Muzeum Sztuki w Łodzi wiosną 2011. Wystawa jest podsumowaniem podróży, jaką na początku ubiegłego roku Robert Rumas i Piotr Wyrzykowski odbyli po krajach Europy Wschodniej i Azji Mniejszej. Odwiedzili Turcję, Gruzję, Ukrainę oraz Rumunię w poszukiwaniu emocji w miejscach zróżnicowanych geograficznie, kulturowo i estetycznie. Artyści, niczym dwaj podróżnicy-dokumentaliści, tropili bez specjalnego scenariusza miejsca i historie, nadając wyprawie aspekt socjologiczny i antropologiczny.

Punktem wyjścia dla wystawy „Prowizorka” jest kategoria tymczasowości, doraźności, prowizoryczności - permanentna prowizoryczność, która staje się symptomem współczesności. Prowizoryczność może być atutem, kiedy przyjmuje formę pomysłowości i sprytu w tworzeniu funkcjonalnych obiektów materialnych. Tymczasowa przydatność danej rzeczy przynosi natychmiastową radość. Wielokrotnie jednak kojarzona jest także z niechlujstwem, powierzchownym byciem w świecie, krótkotrwałą refleksją, bądź nawet jej brakiem. Oznacza krótkotrwałość w działaniu, brak wyznaczonych celów. Paradoksalnie może stać się stanem permanentnym, kiedy zaciera się różnica między sprawnym rozwikłaniem problemów, szybkim niwelowaniem przeszkód a pobieżnym ich rozwiązywaniem. Pojawia się wówczas pytanie - czy mamy do czynienia z pochopnością czy geniuszem tworzenia? A może stan perfekcyjny nie istnieje, doskonałość nigdy nie była ludzką domeną.

Punktem wyjścia dla wystawy „Prowizorka” jest kategoria tymczasowości, doraźności, prowizoryczności - permanentna prowizoryczność, która staje się symptomem współczesności. Prowizoryczność może być atutem, kiedy przyjmuje formę pomysłowości i sprytu w tworzeniu funkcjonalnych obiektów materialnych. Tymczasowa przydatność danej rzeczy przynosi natychmiastową radość. Wielokrotnie jednak kojarzona jest także z niechlujstwem, powierzchownym byciem w świecie, krótkotrwałą refleksją, bądź nawet jej brakiem. Oznacza krótkotrwałość w działaniu, brak wyznaczonych celów. Paradoksalnie może stać się stanem permanentnym, kiedy zaciera się różnica między sprawnym rozwikłaniem problemów, szybkim niwelowaniem przeszkód a pobieżnym ich rozwiązywaniem. Pojawia się wówczas pytanie - czy mamy do czynienia z pochopnością czy geniuszem tworzenia? A może stan perfekcyjny nie istnieje, doskonałość nigdy nie była ludzką domeną.

Jan Berdyszak od początku swojej twórczości zajmuje się problematyką widzenia i procesu percepcji obserwowanych w szczególnych warunkach, między innymi takich jak ostre światło i głęboka ciemność, a także cień. Cień – jako wartość występująca pomiędzy światłem a ciemnością – wydaje się szczególnie interesujący, gdyż wiąże się on z niewyraźnością, nieostrością, przezroczystością, warstwowością i gęstością oraz niepewnością postrzegania. Jak pokazuje dorobek tego Artysty właśnie w owej sferze pomiędzy skrajnymi wartościami mogą zachodzić zjawiska najbardziej frapujące, ujawniające zaskakujące i zazwyczaj pomijane aspekty rzeczywistości. Jan Berdyszak zanotował w szkicowniku 16 w 1963 roku: „(…)miejsce pomiędzy jest podatne na zmienne treści. Podatność na zmienność treści i interpretacji powstaje na styku niejednorodności rzeczywistości.”

Jan Berdyszak od początku swojej twórczości zajmuje się problematyką widzenia i procesu percepcji obserwowanych w szczególnych warunkach, między innymi takich jak ostre światło i głęboka ciemność, a także cień. Cień – jako wartość występująca pomiędzy światłem a ciemnością – wydaje się szczególnie interesujący, gdyż wiąże się on z niewyraźnością, nieostrością, przezroczystością, warstwowością i gęstością oraz niepewnością postrzegania. Jak pokazuje dorobek tego Artysty właśnie w owej sferze pomiędzy skrajnymi wartościami mogą zachodzić zjawiska najbardziej frapujące, ujawniające zaskakujące i zazwyczaj pomijane aspekty rzeczywistości. Jan Berdyszak zanotował w szkicowniku 16 w 1963 roku: „(…)miejsce pomiędzy jest podatne na zmienne treści. Podatność na zmienność treści i interpretacji powstaje na styku niejednorodności rzeczywistości.”

13 kwietnia w piątek o godz. 19.00, w Galerii Wzgórze, w Bielsku-Białej odbędzie się wernisaż wystawy najnowszych prac Wojciecha Gawora. Artysta lubi zaskakiwać, nie inaczej jest i tym razem.
Tytuł prezentacji „Tablice”, tablice wykute, wyryte na chwałę i potępienie cywilizacji upadłej i zapomnianej na tysiąclecia. Malarstwo realistycznych, namacalnych hieroglifów, ale nie pozbawione nuty ironii.

13 kwietnia w piątek o godz. 19.00, w Galerii Wzgórze, w Bielsku-Białej odbędzie się wernisaż wystawy najnowszych prac Wojciecha Gawora. Artysta lubi zaskakiwać, nie inaczej jest i tym razem.
Tytuł prezentacji „Tablice”, tablice wykute, wyryte na chwałę i potępienie cywilizacji upadłej i zapomnianej na tysiąclecia. Malarstwo realistycznych, namacalnych hieroglifów, ale nie pozbawione nuty ironii.

13 kwietnia w piątek o godz. 19.00, w Galerii Wzgórze, w Bielsku-Białej odbędzie się wernisaż wystawy najnowszych prac Wojciecha Gawora. Artysta lubi zaskakiwać, nie inaczej jest i tym razem.
Tytuł prezentacji „Tablice”, tablice wykute, wyryte na chwałę i potępienie cywilizacji upadłej i zapomnianej na tysiąclecia. Malarstwo realistycznych, namacalnych hieroglifów, ale nie pozbawione nuty ironii.

„Interesuje mnie lęk. W szczególności fobie związane z przestrzenią, których doznanie wzmacnia ciemność, pociągając za sobą wrażenie dezorientacji. W połączeniu z otchłanią ciemność zyskuje prawie fizyczny ciężar, jest namacalna. Istnieje pomiędzy nieobecnością i materią, pomiędzy dwu i trójwymiarowością, pomiędzy przestrzenią mentalną i fizyczną, fikcją i rzeczywistością. Z zamierzenia bunkry są brutalnie materialne i brutalnie obecne, lecz teraz opustoszałe, pozbawione celu bledną i ich tożsamości istnieją zaledwie jako formy - puste, bez znaczenia i konkretne.”

Wystawa Obiekty i Dezintegracje to prezentacja twórczości artystek, które w swoich pracach odwołują się do zagadnień rekonstrukcji, reorganizacji, dezintegracji form i obiektów oraz ich relacji wobec języka, a tym samym procesu przekładalności. Przekładalność ta w sposób nieoczywisty rozciąga się w czasie i przestrzeni, umieszczając poszczególne znaczenia pomiędzy fragmentem a całością, jednością a wielością oraz pomiędzy porządkiem a chaosem. Poprzez zmianę porządku rzeczy ukazuje i uaktywnia dynamikę odmiennych trajektorii, zestawów, konfiguracji czy analogii. Sugeruje równoległą fragmentaryczność rzeczywistości, pamięci, wyobraźni, oddziaływań, pasji i różnic; rozbiera na części coś co zdawało się być całością, a tym samym wyznacza granice, zarys poszczególnych fragmentów. Operuje czasem i przestrzenią, która funkcjonuje pomiędzy, często podkreślając tymczasowy wymiar stanu dezorientacji.

Wystawa Obiekty i Dezintegracje to prezentacja twórczości artystek, które w swoich pracach odwołują się do zagadnień rekonstrukcji, reorganizacji, dezintegracji form i obiektów oraz ich relacji wobec języka, a tym samym procesu przekładalności. Przekładalność ta w sposób nieoczywisty rozciąga się w czasie i przestrzeni, umieszczając poszczególne znaczenia pomiędzy fragmentem a całością, jednością a wielością oraz pomiędzy porządkiem a chaosem. Poprzez zmianę porządku rzeczy ukazuje i uaktywnia dynamikę odmiennych trajektorii, zestawów, konfiguracji czy analogii. Sugeruje równoległą fragmentaryczność rzeczywistości, pamięci, wyobraźni, oddziaływań, pasji i różnic; rozbiera na części coś co zdawało się być całością, a tym samym wyznacza granice, zarys poszczególnych fragmentów. Operuje czasem i przestrzenią, która funkcjonuje pomiędzy, często podkreślając tymczasowy wymiar stanu dezorientacji.