Wystawy

Z europejskiego punktu widzenia kaligrafia oraz manga (komiks japoński) stanowią dwa odrębne gatunki sztuki. W Japonii granica między nimi nie istnieje, bowiem manga bierze swój początek z prób malowania przy użyciu prostego pędzla. XIX wieczny komiks Hokusai jest jednym z jej najbardziej znanych przykładów. Pędzel dla Azjatów był niezbędnym narzędziem codziennego użytku od czasów starożytnych. Jego zastosowanie łączy kaligrafię i manga, pomimo istnienia różnic w sposobach słownej i obrazowej narracji. Zdarza się, że niekiedy używa się zarówno obrazu, jak i tekstu jako uzupełnienia. Na wystawie w SPOT. będziemy mogli odnaleźć nie tylko ilustracje z tekstem, ale także przykłady kaligrafii z połączonej z obrazem, w których wydają się być one względem siebie komplementarne. Można zaryzykować stwierdzenie, że manga jest współczesnym stylem japońskiej ekspresji. Obecnie artyści japońscy używają głównie długopisów oraz programów graficznych, ale wszystkie one mają swoje źródło w ekspresji pędzla. Japońska manga żywi się dynamiką wywodząca się z pociągnięć pędzla i jest zupełnie różna do bazującego na użyciu długopisów oraz ołówków europejskiego czy amerykańskiego komiksu, w których linia jest niezmienna w swej grubości,kształcie oraz nasyceniu. Podczas gdy amerykański komiks czyni swoim bohaterem Supermana, Spider Mana czy Batmana, to japońska tradycja komiksu dowodzi, że bohaterem może być każdy. Z tego powodu twarze postaci mangi są zawsze bardziej zróżnicowane pod względem ekspresji, co sprzyja budowaniu relacji bohater – czytelnik.

Nie widzę nie dlatego, że jestem ślepy – nie widzę dlatego, że nie jestem ślepy na zbyt wiele rzeczy. Każdy kolejny obraz z tysięcy, jakie codziennie mnie atakują, sprawia, że postrzegam je coraz mniej intensywnie. Przestaję rozróżniać to, na co patrzę. Polem widzenia rządzi dziś zasada zrównoważonej przesady. Neutralne tło zniknęło, wszędzie czyha kalejdoskop barwnych form, pulsujący ekran, tematyczna fasada lub krajobraz. Strumień call to action utrzymuje w stanie permanentnej euforii i zobojętnienia. Nieustający wir estetycznych podniet, paradoksalnie, jest na tyle silny, by stale pobudzać, i na tyle homogeniczny, by nigdy nie obudzić. Opalamy się w nieprzejrzystym blasku niekończącego się strumienia medialnych przekazów. Na utartych szlakach reżimu widzialnego próżno szukać wytchnienia. Wyjście z sytuacji przesytu leży na manowcach, wśród rozbitych betonowych bloków, szarego styropianu, pałąkowatych prętów tworzących bramę do ekscentrycznego getta zredukowanych form i hipnotycznych szarości sztuki Piotra Łakomego.

Nie widzę nie dlatego, że jestem ślepy – nie widzę dlatego, że nie jestem ślepy na zbyt wiele rzeczy. Każdy kolejny obraz z tysięcy, jakie codziennie mnie atakują, sprawia, że postrzegam je coraz mniej intensywnie. Przestaję rozróżniać to, na co patrzę. Polem widzenia rządzi dziś zasada zrównoważonej przesady. Neutralne tło zniknęło, wszędzie czyha kalejdoskop barwnych form, pulsujący ekran, tematyczna fasada lub krajobraz. Strumień call to action utrzymuje w stanie permanentnej euforii i zobojętnienia. Nieustający wir estetycznych podniet, paradoksalnie, jest na tyle silny, by stale pobudzać, i na tyle homogeniczny, by nigdy nie obudzić. Opalamy się w nieprzejrzystym blasku niekończącego się strumienia medialnych przekazów. Na utartych szlakach reżimu widzialnego próżno szukać wytchnienia. Wyjście z sytuacji przesytu leży na manowcach, wśród rozbitych betonowych bloków, szarego styropianu, pałąkowatych prętów tworzących bramę do ekscentrycznego getta zredukowanych form i hipnotycznych szarości sztuki Piotra Łakomego.

Igor i Ivan Buharov (Kornél Szilágyi i Nándor Hevesi) działają jako duet artystyczny od 1995 roku. Zajmują się filmem eksperymentalnym, muzyką i sztukami wizualnymi, współpracują również z różnymi grupami spoza sfery sztuk pięknych. Od 1995 roku grają w zespole Labor 40, od 1998 – w awangardowym jazzbandzie Pop Ivan, są również współtwórcami kolektywu Kaos Camping, prezentującego perfomanse audiowizualne. Pochodzący z Budapesztu artyści poznali się w latach 90. ubiegłego wieku podczas studiów w Kolegium Pedagogicznym w Egerze – od tej pory wspólnie tworzą filmy i muzykę. Nándor jest również malarzem i muzykiem uprawiającym free jazz, natomiast Kornél studiował na Wydziale Intermediów Uniwersytetu Sztuk Pięknych w Budapeszcie, gdzie obecnie odbywa studia doktoranckie z zakresu sztuki.

Igor i Ivan Buharov (Kornél Szilágyi i Nándor Hevesi) działają jako duet artystyczny od 1995 roku. Zajmują się filmem eksperymentalnym, muzyką i sztukami wizualnymi, współpracują również z różnymi grupami spoza sfery sztuk pięknych. Od 1995 roku grają w zespole Labor 40, od 1998 – w awangardowym jazzbandzie Pop Ivan, są również współtwórcami kolektywu Kaos Camping, prezentującego perfomanse audiowizualne. Pochodzący z Budapesztu artyści poznali się w latach 90. ubiegłego wieku podczas studiów w Kolegium Pedagogicznym w Egerze – od tej pory wspólnie tworzą filmy i muzykę. Nándor jest również malarzem i muzykiem uprawiającym free jazz, natomiast Kornél studiował na Wydziale Intermediów Uniwersytetu Sztuk Pięknych w Budapeszcie, gdzie obecnie odbywa studia doktoranckie z zakresu sztuki.

Wystawa prezentuje najnowsze obrazy artystki pochodzące z ostatnich cykli. Znajdziemy na nich ujęcia mikro i makro; pejzaże, wnętrza, bliskie kadry organicznych faktur, sceny rodzajowe i fantastyczne. Kluczem do wystawy stała się stara latynoska baśń o rzęsie z oka wilka. Dziewczynkom mówi się, żeby nie wchodziły do lasu, bo mieszka tam groźny wilk. Baśń opowiada historię dziewczyny, która pomimo przestróg, nie tylko zapuściła się w leśną gęstwinę, ale pomogła uwięzionemu w sidłach wilkowi. Ten, za odwagę i ofiarowaną mu pomoc, podarował dziewczynie swoją rzęsę, dzięki której mogła spoglądać na świat odróżniając dobro od zła. Stała się silna i sprawiedliwa.

Wystawa prezentuje najnowsze obrazy artystki pochodzące z ostatnich cykli. Znajdziemy na nich ujęcia mikro i makro; pejzaże, wnętrza, bliskie kadry organicznych faktur, sceny rodzajowe i fantastyczne. Kluczem do wystawy stała się stara latynoska baśń o rzęsie z oka wilka. Dziewczynkom mówi się, żeby nie wchodziły do lasu, bo mieszka tam groźny wilk. Baśń opowiada historię dziewczyny, która pomimo przestróg, nie tylko zapuściła się w leśną gęstwinę, ale pomogła uwięzionemu w sidłach wilkowi. Ten, za odwagę i ofiarowaną mu pomoc, podarował dziewczynie swoją rzęsę, dzięki której mogła spoglądać na świat odróżniając dobro od zła. Stała się silna i sprawiedliwa.

wulgarne „ordynarne, nieprzyzwoite, obsceniczne, niestosowne“; „pozbawione subtelności, smaku“; “nadmiernie uproszczone, spłycone“ „łac. vulgaris – od vulgus: lud, tłum, motłoch“ Fotografia jest dziś językiem powszechnym, bardziej uniwersalnym niż słowo - globalnym, prostym, szybkim i wrażeniowym. Obraz fotograficzny pozornie nie wymaga kompetencji symbolicznych - odbierany jest holistycznie i daje natychmiastowe zrozumienie istoty. Zdjęcie sprawia pozory obiektywizmu, a zarazem poczucia intymności. Witek obierając sobie za temat wulgarność stawia pytanie o te pozory, poddaje w wątpliwość dosłowność przekazu w fotografii oraz faktyczną bliskość w relacji widza z tym, co fotografowane. Pokazując fotografię, jako medium przekraczające struktury języka, dowodzi, że w praktyce fotografowania Suche może być zarazem Wilgotnym.

wulgarne „ordynarne, nieprzyzwoite, obsceniczne, niestosowne“; „pozbawione subtelności, smaku“; “nadmiernie uproszczone, spłycone“ „łac. vulgaris – od vulgus: lud, tłum, motłoch“ Fotografia jest dziś językiem powszechnym, bardziej uniwersalnym niż słowo - globalnym, prostym, szybkim i wrażeniowym. Obraz fotograficzny pozornie nie wymaga kompetencji symbolicznych - odbierany jest holistycznie i daje natychmiastowe zrozumienie istoty. Zdjęcie sprawia pozory obiektywizmu, a zarazem poczucia intymności. Witek obierając sobie za temat wulgarność stawia pytanie o te pozory, poddaje w wątpliwość dosłowność przekazu w fotografii oraz faktyczną bliskość w relacji widza z tym, co fotografowane. Pokazując fotografię, jako medium przekraczające struktury języka, dowodzi, że w praktyce fotografowania Suche może być zarazem Wilgotnym.

wulgarne „ordynarne, nieprzyzwoite, obsceniczne, niestosowne“; „pozbawione subtelności, smaku“; “nadmiernie uproszczone, spłycone“ „łac. vulgaris – od vulgus: lud, tłum, motłoch“ Fotografia jest dziś językiem powszechnym, bardziej uniwersalnym niż słowo - globalnym, prostym, szybkim i wrażeniowym. Obraz fotograficzny pozornie nie wymaga kompetencji symbolicznych - odbierany jest holistycznie i daje natychmiastowe zrozumienie istoty. Zdjęcie sprawia pozory obiektywizmu, a zarazem poczucia intymności. Witek obierając sobie za temat wulgarność stawia pytanie o te pozory, poddaje w wątpliwość dosłowność przekazu w fotografii oraz faktyczną bliskość w relacji widza z tym, co fotografowane. Pokazując fotografię, jako medium przekraczające struktury języka, dowodzi, że w praktyce fotografowania Suche może być zarazem Wilgotnym.

Na chwilę przed wybuchem wielkiej wiosny, galeria Design zaprasza na dwie wystawy jednego autora, Karola Krukowskiego, artysty związanego z wrocławskim środowiskiem fotograficznym. Jest to rzecz w tej galerii bezprecedensowa – oto mamy do dyspozji dwa odrębne światy, następujące po sobie w czasie, zaprojektowane przez jedną osobę, prezentowane w jednej przestrzeni. W ramach pokazu odbędzie się premiera książki fotograficznej “Rozbite-marzenie” (projekt: Joanna Wojtuś) nad którym autor pracował przez ostatni rok.

Na chwilę przed wybuchem wielkiej wiosny, galeria Design zaprasza na dwie wystawy jednego autora, Karola Krukowskiego, artysty związanego z wrocławskim środowiskiem fotograficznym. Jest to rzecz w tej galerii bezprecedensowa – oto mamy do dyspozji dwa odrębne światy, następujące po sobie w czasie, zaprojektowane przez jedną osobę, prezentowane w jednej przestrzeni. W ramach pokazu odbędzie się premiera książki fotograficznej “Rozbite-marzenie” (projekt: Joanna Wojtuś) nad którym autor pracował przez ostatni rok.

Na chwilę przed wybuchem wielkiej wiosny, galeria Design zaprasza na dwie wystawy jednego autora, Karola Krukowskiego, artysty związanego z wrocławskim środowiskiem fotograficznym. Jest to rzecz w tej galerii bezprecedensowa – oto mamy do dyspozji dwa odrębne światy, następujące po sobie w czasie, zaprojektowane przez jedną osobę, prezentowane w jednej przestrzeni. W ramach pokazu odbędzie się premiera książki fotograficznej “Rozbite-marzenie” (projekt: Joanna Wojtuś) nad którym autor pracował przez ostatni rok.

Po wystawie „TO GET THERE”, która skupiła śmietankę rodzimej sceny, tym razem proponujemy trochę oddechu o polskich smaków. Z samego serca graffiti, zza wielkiej wody pokażemy w V9 prace JURNA oraz europejskiego duetu tylko z metryki, GREAT oraz BATES, którzy o genezie swych liter mówią Ameryka. Trio znane z wrzutów pełnych kolorów, które pozostawiają na ulicach całej Europy jak i Ameryki, kiedy wkraczają na salony ze swoimi alfabetowymi zabawami, jedynie zamieniają puszki z farbą na bardziej dystyngowane narzędzia, jednak nadal ich głównym celem jest wyginanie, łamanie i cudaczenie języka pisanego. Panowie rządzący słowami na ulicach, vandale-nie analfabeci pokażą swoją wystawą jak bez ograniczeń można się bawić literkami. Tu chodzi o litery! Nic innego się nie liczy! krzyczą prace Batesa, Jurne i Greata. Na wystawie zobaczymy tę uliczną typografię przeciśniętą przez siatki sitodruku, wycięte niczym łowickie wycinanki, ale też poczujemy areozolową typografię. To pierwsza taka wystawa MADE in USA w Polandzie.

Po wystawie „TO GET THERE”, która skupiła śmietankę rodzimej sceny, tym razem proponujemy trochę oddechu o polskich smaków. Z samego serca graffiti, zza wielkiej wody pokażemy w V9 prace JURNA oraz europejskiego duetu tylko z metryki, GREAT oraz BATES, którzy o genezie swych liter mówią Ameryka. Trio znane z wrzutów pełnych kolorów, które pozostawiają na ulicach całej Europy jak i Ameryki, kiedy wkraczają na salony ze swoimi alfabetowymi zabawami, jedynie zamieniają puszki z farbą na bardziej dystyngowane narzędzia, jednak nadal ich głównym celem jest wyginanie, łamanie i cudaczenie języka pisanego. Panowie rządzący słowami na ulicach, vandale-nie analfabeci pokażą swoją wystawą jak bez ograniczeń można się bawić literkami. Tu chodzi o litery! Nic innego się nie liczy! krzyczą prace Batesa, Jurne i Greata. Na wystawie zobaczymy tę uliczną typografię przeciśniętą przez siatki sitodruku, wycięte niczym łowickie wycinanki, ale też poczujemy areozolową typografię. To pierwsza taka wystawa MADE in USA w Polandzie.

Po wystawie „TO GET THERE”, która skupiła śmietankę rodzimej sceny, tym razem proponujemy trochę oddechu o polskich smaków. Z samego serca graffiti, zza wielkiej wody pokażemy w V9 prace JURNA oraz europejskiego duetu tylko z metryki, GREAT oraz BATES, którzy o genezie swych liter mówią Ameryka. Trio znane z wrzutów pełnych kolorów, które pozostawiają na ulicach całej Europy jak i Ameryki, kiedy wkraczają na salony ze swoimi alfabetowymi zabawami, jedynie zamieniają puszki z farbą na bardziej dystyngowane narzędzia, jednak nadal ich głównym celem jest wyginanie, łamanie i cudaczenie języka pisanego. Panowie rządzący słowami na ulicach, vandale-nie analfabeci pokażą swoją wystawą jak bez ograniczeń można się bawić literkami. Tu chodzi o litery! Nic innego się nie liczy! krzyczą prace Batesa, Jurne i Greata. Na wystawie zobaczymy tę uliczną typografię przeciśniętą przez siatki sitodruku, wycięte niczym łowickie wycinanki, ale też poczujemy areozolową typografię. To pierwsza taka wystawa MADE in USA w Polandzie.

Wystawa absolwentów z legendarnej pracowni prof. Leona Tarasewicza i Pawła Susida na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Prezentowane są prace dyplomowe studentów ostatniego rocznika prowadzonego przez Leona Tarasewicza na Wydziale Malarstwa ASP. W wystawie uczestniczą: Radosław Jastrzębski, Justyna Kisielewicz, Aleksandra Kowalczyk, Grzegorz Kozera, Elżbieta Król i Zuzanna Ziółkowska.

Wystawa absolwentów z legendarnej pracowni prof. Leona Tarasewicza i Pawła Susida na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Prezentowane są prace dyplomowe studentów ostatniego rocznika prowadzonego przez Leona Tarasewicza na Wydziale Malarstwa ASP. W wystawie uczestniczą: Radosław Jastrzębski, Justyna Kisielewicz, Aleksandra Kowalczyk, Grzegorz Kozera, Elżbieta Król i Zuzanna Ziółkowska.

Wystawa absolwentów z legendarnej pracowni prof. Leona Tarasewicza i Pawła Susida na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Prezentowane są prace dyplomowe studentów ostatniego rocznika prowadzonego przez Leona Tarasewicza na Wydziale Malarstwa ASP. W wystawie uczestniczą: Radosław Jastrzębski, Justyna Kisielewicz, Aleksandra Kowalczyk, Grzegorz Kozera, Elżbieta Król i Zuzanna Ziółkowska.

Najnowsze prace Marii Szkop konstruują prywatną topografię artystki: ważne dla niej miejsca, zdarzenia, osoby. Topografia to „konfiguracja powierzchni uwzględniająca jej kształt oraz obecność i wzajemne położenie obiektów i punktów charakterystycznych". W ujęciu artystki „obecność" i „wzajemność" uwidacznia się dopiero wtedy, kiedy poszczególne „punkty i obiekty" naznaczone są osobistym doświadczeniem, jednostkowym przeżyciem. Dopiero to buduje ich „charakterystyczność" - wcześniej były to anonimowe, zupełnie nie-specjalne pejzaże, przedmioty czy zjawiska. Szkop nie interesują zdarzenia istotne w perspektywie zbiorowej: ważne dla określonej grupy, społeczności czy narodu. W jej pracach nie znajdziemy ilustracji wielkich idei i patetycznych teorii - to katalog elementarnych obserwacji i przeżyć. Szkop wychodzi z założenia, że komplikacja najprostszych spraw i zjawisk, naddawanie im piętrowych znaczeń, redukuje nie tylko twórczość, ale i samo życie, które przestają istnieć „same w sobie", a stają się interpretacją, czymś „poza sobą". I zauważa, że taki dystans jest tyleż bezpieczny, co nieprawdziwy.