Wystawy

Gert Weigelt o wystawie: „Od pamiętnego i przełomowego spektaklu Sacre du Printemps (Święto wiosny), 1975, towarzyszyłem Teatrowi Tańca z Wuppertalu jako fotograf. Od tamtego momentu fotografowałem wszystkie sztuki – sama Pina nazywała tak swoje produkcje – w oryginalnej obsadzie. Było ich razem 38. Naturalnie jest rzeczą niemożliwą, by w ramach jednej wystawy przedstawić kompleksowo dzieło życia tej wybitnej choreografki. Mogłem starać się jedynie je przybliżyć. Zamiast podejmować daremny wysiłek dokumentowania, który z pewnością i tak by się nie powiódł, postawiłem na inny atut sztuki fotografii, mianowicie na jej artystyczną autonomię. Moim celem było ukazanie całej choreografii danej sztuki w jednym zdjęciu. Zabieg niemal utopijny, ale z pewnością konieczny, jeśli chce się sprostać stawianym sobie wymaganiom, utrzymać wysoko postawioną poprzeczkę.

Gert Weigelt o wystawie: „Od pamiętnego i przełomowego spektaklu Sacre du Printemps (Święto wiosny), 1975, towarzyszyłem Teatrowi Tańca z Wuppertalu jako fotograf. Od tamtego momentu fotografowałem wszystkie sztuki – sama Pina nazywała tak swoje produkcje – w oryginalnej obsadzie. Było ich razem 38. Naturalnie jest rzeczą niemożliwą, by w ramach jednej wystawy przedstawić kompleksowo dzieło życia tej wybitnej choreografki. Mogłem starać się jedynie je przybliżyć. Zamiast podejmować daremny wysiłek dokumentowania, który z pewnością i tak by się nie powiódł, postawiłem na inny atut sztuki fotografii, mianowicie na jej artystyczną autonomię. Moim celem było ukazanie całej choreografii danej sztuki w jednym zdjęciu. Zabieg niemal utopijny, ale z pewnością konieczny, jeśli chce się sprostać stawianym sobie wymaganiom, utrzymać wysoko postawioną poprzeczkę.

Najnowszy projekt Anny Drońskiej jest próbą sformułowania odpowiedzi na temat źródeł kryzysu ekologicznego i zachwiania równowagi między człowiekiem a jego naturalnym środowiskiem. Powstały w jego wyniku cykl prac ma zwrócić uwagę na kryzys wartości we współczesnej kulturze, ze szczególnym naciskiem na zjawisko coraz szybszego odchodzenia od natury na rzecz ciągle wzrastającej konsumpcji i rozwijającej się w zastraszającym tempie industrializacji świata. Analiza tego zagadnienia przeprowadzona została w nowym kontekście: kontemplacji miejsc odzyskanych przez przyrodę po opuszczeniu ich przez człowieka. Podjęte w ramach projektu artystyczne poszukiwania obejmują obszar zjawisk i miejsc najpierw zaanektowanych, a następnie zdegradowanych i pozostawionych przez ludzi. Kluczowym przesłaniem projektu jest nadanie tym miejscom nowego wymiaru znaczeń i wartości. /…/

Najnowszy projekt Anny Drońskiej jest próbą sformułowania odpowiedzi na temat źródeł kryzysu ekologicznego i zachwiania równowagi między człowiekiem a jego naturalnym środowiskiem. Powstały w jego wyniku cykl prac ma zwrócić uwagę na kryzys wartości we współczesnej kulturze, ze szczególnym naciskiem na zjawisko coraz szybszego odchodzenia od natury na rzecz ciągle wzrastającej konsumpcji i rozwijającej się w zastraszającym tempie industrializacji świata. Analiza tego zagadnienia przeprowadzona została w nowym kontekście: kontemplacji miejsc odzyskanych przez przyrodę po opuszczeniu ich przez człowieka. Podjęte w ramach projektu artystyczne poszukiwania obejmują obszar zjawisk i miejsc najpierw zaanektowanych, a następnie zdegradowanych i pozostawionych przez ludzi. Kluczowym przesłaniem projektu jest nadanie tym miejscom nowego wymiaru znaczeń i wartości. /…/

Najnowszy projekt Anny Drońskiej jest próbą sformułowania odpowiedzi na temat źródeł kryzysu ekologicznego i zachwiania równowagi między człowiekiem a jego naturalnym środowiskiem. Powstały w jego wyniku cykl prac ma zwrócić uwagę na kryzys wartości we współczesnej kulturze, ze szczególnym naciskiem na zjawisko coraz szybszego odchodzenia od natury na rzecz ciągle wzrastającej konsumpcji i rozwijającej się w zastraszającym tempie industrializacji świata. Analiza tego zagadnienia przeprowadzona została w nowym kontekście: kontemplacji miejsc odzyskanych przez przyrodę po opuszczeniu ich przez człowieka. Podjęte w ramach projektu artystyczne poszukiwania obejmują obszar zjawisk i miejsc najpierw zaanektowanych, a następnie zdegradowanych i pozostawionych przez ludzi. Kluczowym przesłaniem projektu jest nadanie tym miejscom nowego wymiaru znaczeń i wartości. /…/

Projekt Emotikon swoją pierwszą odsłonę miał w Muzeum Sztuki w Łodzi wiosną 2011. Wystawa jest podsumowaniem podróży, jaką na początku ubiegłego roku Robert Rumas i Piotr Wyrzykowski odbyli po krajach Europy Wschodniej i Azji Mniejszej. Odwiedzili Turcję, Gruzję, Ukrainę oraz Rumunię w poszukiwaniu emocji w miejscach zróżnicowanych geograficznie, kulturowo i estetycznie. Artyści, niczym dwaj podróżnicy-dokumentaliści, tropili bez specjalnego scenariusza miejsca i historie, nadając wyprawie aspekt socjologiczny i antropologiczny.

Projekt Emotikon swoją pierwszą odsłonę miał w Muzeum Sztuki w Łodzi wiosną 2011. Wystawa jest podsumowaniem podróży, jaką na początku ubiegłego roku Robert Rumas i Piotr Wyrzykowski odbyli po krajach Europy Wschodniej i Azji Mniejszej. Odwiedzili Turcję, Gruzję, Ukrainę oraz Rumunię w poszukiwaniu emocji w miejscach zróżnicowanych geograficznie, kulturowo i estetycznie. Artyści, niczym dwaj podróżnicy-dokumentaliści, tropili bez specjalnego scenariusza miejsca i historie, nadając wyprawie aspekt socjologiczny i antropologiczny.

Projekt Emotikon swoją pierwszą odsłonę miał w Muzeum Sztuki w Łodzi wiosną 2011. Wystawa jest podsumowaniem podróży, jaką na początku ubiegłego roku Robert Rumas i Piotr Wyrzykowski odbyli po krajach Europy Wschodniej i Azji Mniejszej. Odwiedzili Turcję, Gruzję, Ukrainę oraz Rumunię w poszukiwaniu emocji w miejscach zróżnicowanych geograficznie, kulturowo i estetycznie. Artyści, niczym dwaj podróżnicy-dokumentaliści, tropili bez specjalnego scenariusza miejsca i historie, nadając wyprawie aspekt socjologiczny i antropologiczny.

Punktem wyjścia dla wystawy „Prowizorka” jest kategoria tymczasowości, doraźności, prowizoryczności - permanentna prowizoryczność, która staje się symptomem współczesności. Prowizoryczność może być atutem, kiedy przyjmuje formę pomysłowości i sprytu w tworzeniu funkcjonalnych obiektów materialnych. Tymczasowa przydatność danej rzeczy przynosi natychmiastową radość. Wielokrotnie jednak kojarzona jest także z niechlujstwem, powierzchownym byciem w świecie, krótkotrwałą refleksją, bądź nawet jej brakiem. Oznacza krótkotrwałość w działaniu, brak wyznaczonych celów. Paradoksalnie może stać się stanem permanentnym, kiedy zaciera się różnica między sprawnym rozwikłaniem problemów, szybkim niwelowaniem przeszkód a pobieżnym ich rozwiązywaniem. Pojawia się wówczas pytanie - czy mamy do czynienia z pochopnością czy geniuszem tworzenia? A może stan perfekcyjny nie istnieje, doskonałość nigdy nie była ludzką domeną.

Punktem wyjścia dla wystawy „Prowizorka” jest kategoria tymczasowości, doraźności, prowizoryczności - permanentna prowizoryczność, która staje się symptomem współczesności. Prowizoryczność może być atutem, kiedy przyjmuje formę pomysłowości i sprytu w tworzeniu funkcjonalnych obiektów materialnych. Tymczasowa przydatność danej rzeczy przynosi natychmiastową radość. Wielokrotnie jednak kojarzona jest także z niechlujstwem, powierzchownym byciem w świecie, krótkotrwałą refleksją, bądź nawet jej brakiem. Oznacza krótkotrwałość w działaniu, brak wyznaczonych celów. Paradoksalnie może stać się stanem permanentnym, kiedy zaciera się różnica między sprawnym rozwikłaniem problemów, szybkim niwelowaniem przeszkód a pobieżnym ich rozwiązywaniem. Pojawia się wówczas pytanie - czy mamy do czynienia z pochopnością czy geniuszem tworzenia? A może stan perfekcyjny nie istnieje, doskonałość nigdy nie była ludzką domeną.

Jan Berdyszak od początku swojej twórczości zajmuje się problematyką widzenia i procesu percepcji obserwowanych w szczególnych warunkach, między innymi takich jak ostre światło i głęboka ciemność, a także cień. Cień – jako wartość występująca pomiędzy światłem a ciemnością – wydaje się szczególnie interesujący, gdyż wiąże się on z niewyraźnością, nieostrością, przezroczystością, warstwowością i gęstością oraz niepewnością postrzegania. Jak pokazuje dorobek tego Artysty właśnie w owej sferze pomiędzy skrajnymi wartościami mogą zachodzić zjawiska najbardziej frapujące, ujawniające zaskakujące i zazwyczaj pomijane aspekty rzeczywistości. Jan Berdyszak zanotował w szkicowniku 16 w 1963 roku: „(…)miejsce pomiędzy jest podatne na zmienne treści. Podatność na zmienność treści i interpretacji powstaje na styku niejednorodności rzeczywistości.”

Jan Berdyszak od początku swojej twórczości zajmuje się problematyką widzenia i procesu percepcji obserwowanych w szczególnych warunkach, między innymi takich jak ostre światło i głęboka ciemność, a także cień. Cień – jako wartość występująca pomiędzy światłem a ciemnością – wydaje się szczególnie interesujący, gdyż wiąże się on z niewyraźnością, nieostrością, przezroczystością, warstwowością i gęstością oraz niepewnością postrzegania. Jak pokazuje dorobek tego Artysty właśnie w owej sferze pomiędzy skrajnymi wartościami mogą zachodzić zjawiska najbardziej frapujące, ujawniające zaskakujące i zazwyczaj pomijane aspekty rzeczywistości. Jan Berdyszak zanotował w szkicowniku 16 w 1963 roku: „(…)miejsce pomiędzy jest podatne na zmienne treści. Podatność na zmienność treści i interpretacji powstaje na styku niejednorodności rzeczywistości.”

13 kwietnia w piątek o godz. 19.00, w Galerii Wzgórze, w Bielsku-Białej odbędzie się wernisaż wystawy najnowszych prac Wojciecha Gawora. Artysta lubi zaskakiwać, nie inaczej jest i tym razem.
Tytuł prezentacji „Tablice”, tablice wykute, wyryte na chwałę i potępienie cywilizacji upadłej i zapomnianej na tysiąclecia. Malarstwo realistycznych, namacalnych hieroglifów, ale nie pozbawione nuty ironii.

13 kwietnia w piątek o godz. 19.00, w Galerii Wzgórze, w Bielsku-Białej odbędzie się wernisaż wystawy najnowszych prac Wojciecha Gawora. Artysta lubi zaskakiwać, nie inaczej jest i tym razem.
Tytuł prezentacji „Tablice”, tablice wykute, wyryte na chwałę i potępienie cywilizacji upadłej i zapomnianej na tysiąclecia. Malarstwo realistycznych, namacalnych hieroglifów, ale nie pozbawione nuty ironii.

13 kwietnia w piątek o godz. 19.00, w Galerii Wzgórze, w Bielsku-Białej odbędzie się wernisaż wystawy najnowszych prac Wojciecha Gawora. Artysta lubi zaskakiwać, nie inaczej jest i tym razem.
Tytuł prezentacji „Tablice”, tablice wykute, wyryte na chwałę i potępienie cywilizacji upadłej i zapomnianej na tysiąclecia. Malarstwo realistycznych, namacalnych hieroglifów, ale nie pozbawione nuty ironii.

„Interesuje mnie lęk. W szczególności fobie związane z przestrzenią, których doznanie wzmacnia ciemność, pociągając za sobą wrażenie dezorientacji. W połączeniu z otchłanią ciemność zyskuje prawie fizyczny ciężar, jest namacalna. Istnieje pomiędzy nieobecnością i materią, pomiędzy dwu i trójwymiarowością, pomiędzy przestrzenią mentalną i fizyczną, fikcją i rzeczywistością. Z zamierzenia bunkry są brutalnie materialne i brutalnie obecne, lecz teraz opustoszałe, pozbawione celu bledną i ich tożsamości istnieją zaledwie jako formy - puste, bez znaczenia i konkretne.”

Wystawa Obiekty i Dezintegracje to prezentacja twórczości artystek, które w swoich pracach odwołują się do zagadnień rekonstrukcji, reorganizacji, dezintegracji form i obiektów oraz ich relacji wobec języka, a tym samym procesu przekładalności. Przekładalność ta w sposób nieoczywisty rozciąga się w czasie i przestrzeni, umieszczając poszczególne znaczenia pomiędzy fragmentem a całością, jednością a wielością oraz pomiędzy porządkiem a chaosem. Poprzez zmianę porządku rzeczy ukazuje i uaktywnia dynamikę odmiennych trajektorii, zestawów, konfiguracji czy analogii. Sugeruje równoległą fragmentaryczność rzeczywistości, pamięci, wyobraźni, oddziaływań, pasji i różnic; rozbiera na części coś co zdawało się być całością, a tym samym wyznacza granice, zarys poszczególnych fragmentów. Operuje czasem i przestrzenią, która funkcjonuje pomiędzy, często podkreślając tymczasowy wymiar stanu dezorientacji.

Wystawa Obiekty i Dezintegracje to prezentacja twórczości artystek, które w swoich pracach odwołują się do zagadnień rekonstrukcji, reorganizacji, dezintegracji form i obiektów oraz ich relacji wobec języka, a tym samym procesu przekładalności. Przekładalność ta w sposób nieoczywisty rozciąga się w czasie i przestrzeni, umieszczając poszczególne znaczenia pomiędzy fragmentem a całością, jednością a wielością oraz pomiędzy porządkiem a chaosem. Poprzez zmianę porządku rzeczy ukazuje i uaktywnia dynamikę odmiennych trajektorii, zestawów, konfiguracji czy analogii. Sugeruje równoległą fragmentaryczność rzeczywistości, pamięci, wyobraźni, oddziaływań, pasji i różnic; rozbiera na części coś co zdawało się być całością, a tym samym wyznacza granice, zarys poszczególnych fragmentów. Operuje czasem i przestrzenią, która funkcjonuje pomiędzy, często podkreślając tymczasowy wymiar stanu dezorientacji.

Wystawa Obiekty i Dezintegracje to prezentacja twórczości artystek, które w swoich pracach odwołują się do zagadnień rekonstrukcji, reorganizacji, dezintegracji form i obiektów oraz ich relacji wobec języka, a tym samym procesu przekładalności. Przekładalność ta w sposób nieoczywisty rozciąga się w czasie i przestrzeni, umieszczając poszczególne znaczenia pomiędzy fragmentem a całością, jednością a wielością oraz pomiędzy porządkiem a chaosem. Poprzez zmianę porządku rzeczy ukazuje i uaktywnia dynamikę odmiennych trajektorii, zestawów, konfiguracji czy analogii. Sugeruje równoległą fragmentaryczność rzeczywistości, pamięci, wyobraźni, oddziaływań, pasji i różnic; rozbiera na części coś co zdawało się być całością, a tym samym wyznacza granice, zarys poszczególnych fragmentów. Operuje czasem i przestrzenią, która funkcjonuje pomiędzy, często podkreślając tymczasowy wymiar stanu dezorientacji.

Z europejskiego punktu widzenia kaligrafia oraz manga (komiks japoński) stanowią dwa odrębne gatunki sztuki. W Japonii granica między nimi nie istnieje, bowiem manga bierze swój początek z prób malowania przy użyciu prostego pędzla. XIX wieczny komiks Hokusai jest jednym z jej najbardziej znanych przykładów. Pędzel dla Azjatów był niezbędnym narzędziem codziennego użytku od czasów starożytnych. Jego zastosowanie łączy kaligrafię i manga, pomimo istnienia różnic w sposobach słownej i obrazowej narracji. Zdarza się, że niekiedy używa się zarówno obrazu, jak i tekstu jako uzupełnienia. Na wystawie w SPOT. będziemy mogli odnaleźć nie tylko ilustracje z tekstem, ale także przykłady kaligrafii z połączonej z obrazem, w których wydają się być one względem siebie komplementarne. Można zaryzykować stwierdzenie, że manga jest współczesnym stylem japońskiej ekspresji. Obecnie artyści japońscy używają głównie długopisów oraz programów graficznych, ale wszystkie one mają swoje źródło w ekspresji pędzla. Japońska manga żywi się dynamiką wywodząca się z pociągnięć pędzla i jest zupełnie różna do bazującego na użyciu długopisów oraz ołówków europejskiego czy amerykańskiego komiksu, w których linia jest niezmienna w swej grubości,kształcie oraz nasyceniu. Podczas gdy amerykański komiks czyni swoim bohaterem Supermana, Spider Mana czy Batmana, to japońska tradycja komiksu dowodzi, że bohaterem może być każdy. Z tego powodu twarze postaci mangi są zawsze bardziej zróżnicowane pod względem ekspresji, co sprzyja budowaniu relacji bohater – czytelnik.