Wystawy

Wystawa "Za żelazną kurtyną, SZTUKA OFICJALNA I NIEZALEŻNA W ZWIĄZKU RADZIECKIM I POLSCE. 1945 -1989. 
PRACE Z KOLEKCJI PIOTRA NOWICKIEGO" zaprezentuje najważniejsze zjawiska artystyczne w dwóch krajach byłego bloku komunistycznego. Ekspozycja oraz towarzyszące jej publikacje mają na celu pokazanie złożoności zjawisk artystycznych w kontekście politycznym w Polsce i Związku Radzieckim. Na wystawie zostaną zaprezntowane dzieła sztuki najwybitniejszych artystów polskich i rosyjskich związanych zarówno z nurtem sztuki oficjalnej jak i nurtem sztuki niezależnej w latach 1945-1989.

Wystawa „TOTAL AREA” nawiązuje do problemów architektury i jej duchowej oraz intelektualnej roli w kształtowaniu percepcji odbioru aglomeracji miejskiej. Zwłaszcza tej, która zaistniała historycznie jako koncepcja urbanistyczna w systemach totalitarnych tj. faszyzmu czy komunizmu.

Jean-Claude Sevellec (1945) urodził się i mieszka w Bretanii. Już w 1963 roku na dobre zajął się czarno-białą fotografią i pracą w ciemni. W 1985 roku jury Międzynarodowego Biennale Fotografii w Nancy przyznało mu nagrodę za oryginalność prac.

Gry towarzyszą ludziom od wieków. Nie mają jednej ojczyzny. Nie można umieścić początków idei gry w żadnym konkretnym miejscu, ani czasie. Mają jednak zadziwiająco zbliżone formy. Były częścią rytuałów i obrzędów religijnych. Traktowano je z ogromną powagą, choć podobnie jak dziś dostarczały wielu emocji. Rzuty kośćmi informowały o woli bogów, piłka była odwzorowaniem wędrówki Słońca, wygrana w tabula stawała się probierzem lojalności wobec władcy. Poznawanie różnych gier jest wspaniałą podróżą po ludzkiej wyobraźni i uniwersalnej potrzebie sprawdzania swoich możliwości. Na taką wyprawę pragnie zaprosić wszystkich wielbicieli sportu i rywalizacji Muzeum Archeologiczne w Poznaniu, dzięki nowej wystawie p.t. Magia gry – sztuka rywalizacji.

W „Zamku” od kilku już lat wystawa World Press Photo ma swoją polską premierę – poznańska publiczność może oglądać najlepsze prasowe fotografie świata zaledwie tydzień po światowej premierze w Oude Kerk w Amsterdamie. W tym roku jesteśmy drugim miastem na świecie, do którego trafia ta ekspozycja.

Marek Luzar od czasów studiów malarskich w krakowskiej ASP zajmował się rysowaniem i malowaniem krajobrazów, ludzi, martwych natur. Robił filmy. To co robił było świetne lub gorsze, dobre lub średnie. Tak jak w życiu i w twórczości wszystkich malarzy. Jedno było wiadome od początku. Luzar nie udawał. Był sobą. Ryzykował po prostu tym, że malował prawdziwie to, co go wzruszało, to co go zachwycało, a także to, co przejmowało grozą.

Wystawa uświetniająca Jubileusz 70-lecia urodzin artysty podczas której zobaczymy prace z zakresu: malarstwa sztalugowego, „chorągwie”, techniki papierowe, rzeźba ceramiczna i ceramiczne kolaże. Część prac w ekspozycji powstała na Międzynarodowych Warsztatach Artystycznych Myślenice-Zarabie prezentowanych na trzech indywidualnych wystawach w Muzeum Regionalnym „Dom Grecki” i w Myślenickim Ośrodku Kultury i Sportu.

Wystawa uświetniająca Jubileusz 70-lecia urodzin artysty podczas której zobaczymy prace z zakresu: malarstwa sztalugowego, „chorągwie”, techniki papierowe, rzeźba ceramiczna i ceramiczne kolaże. Część prac w ekspozycji powstała na Międzynarodowych Warsztatach Artystycznych Myślenice-Zarabie prezentowanych na trzech indywidualnych wystawach w Muzeum Regionalnym „Dom Grecki” i w Myślenickim Ośrodku Kultury i Sportu.

Wystawa „Ćwiczenia z ukrycia” to prezentacja najnowszych, zrealizowanych w ciągu ostatnich dwóch lat kolaży Beaty Wilczek, a także pokaz prac inspirowanych ubiorem, powstałych przy współpracy z Michaliną Glurą, założycielką projektu modowego Schuhtütehemd. Kolaże Beaty Wilczek, zbudowane w oparciu o istniejące już obrazy, są połączeniem motywów pochodzących zarówno z autorskich sesji zdjęciowych, jak i całkowicie zapożyczonych z unikatowych i nieznanych szerzej wizualnych archiwów.

Wystawa „Ćwiczenia z ukrycia” to prezentacja najnowszych, zrealizowanych w ciągu ostatnich dwóch lat kolaży Beaty Wilczek, a także pokaz prac inspirowanych ubiorem, powstałych przy współpracy z Michaliną Glurą, założycielką projektu modowego Schuhtütehemd. Kolaże Beaty Wilczek, zbudowane w oparciu o istniejące już obrazy, są połączeniem motywów pochodzących zarówno z autorskich sesji zdjęciowych, jak i całkowicie zapożyczonych z unikatowych i nieznanych szerzej wizualnych archiwów.

O tym jak sąsiadujemy, jak się dogadujemy, bądź po prostu istniejemy obok siebie. Wystawa jest namiastką szerokiego tematu jakim jest relacja człowieka z rośliną, z roślinnością. Wspomnienia i obserwacje, w jakiejś części wspólne dla wielu osób, takie jak: fikus zataczający łuk przy suficie – podcinany bądź podwieszany przez swoich właścicieli, dziwnie rosnące drzewo – dopasowujące się do kształtu sąsiadującego budynku, mury pokryte roślinnym pnączem, bluszcz który przebił się z jednej strony kontaktu w ścianie na drugą, czy też wciąż i na nowo przycinane żywopłoty.. to zaledwie garstka przykładów na to jak wszechobecna jest relacja o której mowa. Przedstawiając prace kilku artystów, artystek przytaczamy wizualne anegdoty o tym nieustającym związku świata ludzkiego i roślinnego, o ich wzajemnych inspiracjach, a czasem potrzebie tolerancji.

O tym jak sąsiadujemy, jak się dogadujemy, bądź po prostu istniejemy obok siebie. Wystawa jest namiastką szerokiego tematu jakim jest relacja człowieka z rośliną, z roślinnością. Wspomnienia i obserwacje, w jakiejś części wspólne dla wielu osób, takie jak: fikus zataczający łuk przy suficie – podcinany bądź podwieszany przez swoich właścicieli, dziwnie rosnące drzewo – dopasowujące się do kształtu sąsiadującego budynku, mury pokryte roślinnym pnączem, bluszcz który przebił się z jednej strony kontaktu w ścianie na drugą, czy też wciąż i na nowo przycinane żywopłoty.. to zaledwie garstka przykładów na to jak wszechobecna jest relacja o której mowa. Przedstawiając prace kilku artystów, artystek przytaczamy wizualne anegdoty o tym nieustającym związku świata ludzkiego i roślinnego, o ich wzajemnych inspiracjach, a czasem potrzebie tolerancji.

Na swojej najnowszej wystawie w Miejscu Projektów Zachęty zatytułowanej Dzikie/Wild Małgorzata Jabłońska i Piotr Szewczyk zaprezentują prace stworzone specjalnie z myślą o tym pokazie oraz wcześniejsze projekty. Wszystkie łączy „przyrodniczy” temat. Wcześniejsze historie Jabłońskiej, realizowane samodzielnie – a z czasem wspólnie z Piotrem Szewczykiem – rozgrywały się przeważnie w scenerii miejskiej. Inspirowane były indywidualnymi doświadczeniami artystki wynikającymi z codziennej egzystencji albo z pełnionych wtedy przez nią społecznych ról, np. nauczycielki szkolnej. Prace z tamtego okresu mają przeważnie formę komiksu czy interaktywnej gry i nazywane są przez artystkę komputerowymi bądź animowanymi historiami. Znakiem rozpoznawczym Małgorzaty Jabłońskiej stały się zgeometryzowane postacie bohaterów, ciepło-ironiczny styl narracji i wyostrzony zmysł obserwacji otaczającej rzeczywistości.

Na swojej najnowszej wystawie w Miejscu Projektów Zachęty zatytułowanej Dzikie/Wild Małgorzata Jabłońska i Piotr Szewczyk zaprezentują prace stworzone specjalnie z myślą o tym pokazie oraz wcześniejsze projekty. Wszystkie łączy „przyrodniczy” temat. Wcześniejsze historie Jabłońskiej, realizowane samodzielnie – a z czasem wspólnie z Piotrem Szewczykiem – rozgrywały się przeważnie w scenerii miejskiej. Inspirowane były indywidualnymi doświadczeniami artystki wynikającymi z codziennej egzystencji albo z pełnionych wtedy przez nią społecznych ról, np. nauczycielki szkolnej. Prace z tamtego okresu mają przeważnie formę komiksu czy interaktywnej gry i nazywane są przez artystkę komputerowymi bądź animowanymi historiami. Znakiem rozpoznawczym Małgorzaty Jabłońskiej stały się zgeometryzowane postacie bohaterów, ciepło-ironiczny styl narracji i wyostrzony zmysł obserwacji otaczającej rzeczywistości.

Wystawaindywidualna Polowanie Angeliki Markul stanowi rozwinięcie wątków podejmowanych przez artystkę niemalże od początku jej kariery artystycznej. Za pomocą oszczędnych środków i gestów Markul buduje wyjątkowe sytuacje rzeźbiarskie i audiowizualne – enigmatyczne, wielowymiarowe, niepoddające się jednoznacznym interpretacjom i intrygujące sposobem wykonania. Bez epatowania makabrą i grą na emocjach widzów artystka, poprzez ucieczkę do świata natury, pokazuje emocjonalne i egzystencjalne stany człowieka, w szerszym zaś ujęciu – kondycję człowieka z jego pragnieniami, lękami i słabościami.

Wystawaindywidualna Polowanie Angeliki Markul stanowi rozwinięcie wątków podejmowanych przez artystkę niemalże od początku jej kariery artystycznej. Za pomocą oszczędnych środków i gestów Markul buduje wyjątkowe sytuacje rzeźbiarskie i audiowizualne – enigmatyczne, wielowymiarowe, niepoddające się jednoznacznym interpretacjom i intrygujące sposobem wykonania. Bez epatowania makabrą i grą na emocjach widzów artystka, poprzez ucieczkę do świata natury, pokazuje emocjonalne i egzystencjalne stany człowieka, w szerszym zaś ujęciu – kondycję człowieka z jego pragnieniami, lękami i słabościami.

Można powiedzieć, że głównym przedmiotem zainteresowania Anety Grzeszykowskiej są zmysły—zwłaszcza spojrzenie i jego (prze)moc—czy ogólniej zmysłowość ciała, jego autonomia wobec tego, co zwykliśmy nazywać „ja”, jego sposoby i formy bycia w świecie. Lecz na tym nie koniec. Zwłaszcza w ostatnich latach istotne miejsce w imaginarium artystki zajmuje czas jako kategoria tyleż centralna dla naszego doświadczenia co płynna i nieuchwytna. Interesują ją zwłaszcza momenty, w których ulegają zawieszeniu wyraźne granice między teraźniejszością a czasem przeszłym ukazując, jak te czasowości zamieszkują siebie nawzajem.

Można powiedzieć, że głównym przedmiotem zainteresowania Anety Grzeszykowskiej są zmysły—zwłaszcza spojrzenie i jego (prze)moc—czy ogólniej zmysłowość ciała, jego autonomia wobec tego, co zwykliśmy nazywać „ja”, jego sposoby i formy bycia w świecie. Lecz na tym nie koniec. Zwłaszcza w ostatnich latach istotne miejsce w imaginarium artystki zajmuje czas jako kategoria tyleż centralna dla naszego doświadczenia co płynna i nieuchwytna. Interesują ją zwłaszcza momenty, w których ulegają zawieszeniu wyraźne granice między teraźniejszością a czasem przeszłym ukazując, jak te czasowości zamieszkują siebie nawzajem.

Wystawa nawiązuje do idei podróży. Chodzi o podwójne znaczenie tego terminu. Z jednej strony jest to podróż psychodeliczna, uruchamiana przy wspomaganiu substancji psychoaktywnych, którą można odbyć nie ruszając się z miejsca. Z drugiej strony jest to podróż w zaświaty, ostateczna, domniemana wędrówka, której przebieg opisuje szereg mitów pod różnymi przebraniami. Nie chodzi tutaj zatem o turystykę, ani też o podróż służbową albo o wyprawę wyczynową. W obydwu wariantach ciało pozostaje unieruchomione albo przestaje mieć większe znaczenie a rzeczywistym napędem tej podróży staje się umysł. W realizacji artystycznej uwidoczni się również nawiązanie do twórczości i życia Williama S. Burroughsa, a w szczególności jego „Zachodniej krainy”, gdzie pojawiają się wątki eschatologiczne. W trakcie wystawy artysta zaprezentuje integralną realizację przestrzenną składającą się z obiektów i akwareli.

Wystawa nawiązuje do idei podróży. Chodzi o podwójne znaczenie tego terminu. Z jednej strony jest to podróż psychodeliczna, uruchamiana przy wspomaganiu substancji psychoaktywnych, którą można odbyć nie ruszając się z miejsca. Z drugiej strony jest to podróż w zaświaty, ostateczna, domniemana wędrówka, której przebieg opisuje szereg mitów pod różnymi przebraniami. Nie chodzi tutaj zatem o turystykę, ani też o podróż służbową albo o wyprawę wyczynową. W obydwu wariantach ciało pozostaje unieruchomione albo przestaje mieć większe znaczenie a rzeczywistym napędem tej podróży staje się umysł. W realizacji artystycznej uwidoczni się również nawiązanie do twórczości i życia Williama S. Burroughsa, a w szczególności jego „Zachodniej krainy”, gdzie pojawiają się wątki eschatologiczne. W trakcie wystawy artysta zaprezentuje integralną realizację przestrzenną składającą się z obiektów i akwareli.