Wystawy

„Perfekcjoniści” to temat przewodni konkursu, wystawy pokonkursowej oraz specjalnej limitowanej publikacji dostępnej w wybranych salonach Empik (lista Salonów dostępna na www.modessqe.com). Temat został zainspirowany odkryciem przez brytyjską antropolożkę nowej grupy społecznej - Młodych Eksperymentujących Poszukiwaczy Doskonałości (Young Experimenting Perfection Seekers - w skrócie YEPPIES). W eksplorowaniu tematu perfekcjonizmu wzięli udział artyści z całego świata.

IV edycja „SZTUKOBRANIA” to zupełnie nowa odsłona wydarzenia, w którym swoje prace zaprezentują nie tylko najlepsi młodzi artyści z Polski, studenci i absolwenci uczelni artystycznych, ale również twórcy niezależni i wyjątkowo utalentowani. Różnorodność Targów podkreślą reprezentując różne style, szkoły i środowiska artystyczne. „SZTUKOBRANIE” to dwudniowe wydarzenie skupiające w jednym miejscu grupę znakomitych - młodych nie tylko wiekiem, ale i duchem - twórców sztuki współczesnej, umożliwiające nawiązanie kontaktów z klientami, kolekcjonerami oraz galeriami.

Dla Witolda Stemachniewicza montaż jest bez wątpienia elementem konstytutywnym obrazów. Artysta konstruuje je nie poprzez przedstawianie i rozmieszczenie samych elementów, ale poprzez ich różnice, wzajemne zderzenia, konfrontacje, konflikty. Tak rozumiany montaż jest pokazywaniem o tyle, o ile obraz rozdzielamy na części. Niczego nie ułożymy bez wcześniejszego procesu rozłożenia. Montujemy o tyle, o ile ukazujemy nowe obrazy we wspólnym zetknięciu. Montaż wydobywa i spaja heterogeniczne formy, nie zważając na skalę wielkości czy przypisaną im wcześniej hierarchię i intencję. W filozofii Waltera Benjamina każda intencja umiera, a prawda dzieli się na nieruchome, otoczone aureolą idee - obrazy. "Funkcjonują one w ramach publicznego procesu jako dialektyczne figury trwającego eksperymentu."

Yinka Shonibare zaliczany jest do artystów, których twórczość konsekwentnie skupia się wokół określonych zagadnień – w tym wypadku – zagadnień związanych z kolonializmem brytyjskiego imperium, co równocześnie uruchamia współczesną złożoność problematyki postkolonializmu.

Można być zabieganym całe życie i wcale go nie zauważyć, jak mija. Można też kontemplować, chłonąć każdą chwilę, niemal wsysać w siebie kolejne zachwyty nad widokiem z okna, ławki w ogrodzie, czy też z brzegu morza. Można patrzeć w dal, uciekać w oderwanie od rzeczywistości. Można też używając elementów rzeczywistości dokonywać kolejnych selekcji, wyciągać meritum i budując poprzez kolor, strukturę, czy formę swoją deklarację miłości, umiłowania tego wszystkiego, co ważne, co jest życiem – dla artysty na przykład.

Niezwykłą kolekcję obrazów, które udało się artyście zachować, będzie można zobaczyć na wystawie pt. "Okna do Boga" prezentowanej w Muzeum Niepodległości w Warszawie. Żywe, kipiące barwami krajobrazy porównane zostały przez rzeźbiarza Maksymiliana Biskupskiego do „okien do Boga”bowiem dzięki nim Stwórca – „wieczny Ogrodnik rajskiego ogrodu” – zagląda do naszych serc. Jak powiedział artysta „w obrazie powinna być i poezja i muzyka i architektura”. Krajobrazy przedstawiają subiektywnie widziane zakątki Kazachstanu i Rosji. Przedstawione na nich: zieleń, niebo, domy tętnią życiem, zaskakują intensywnością barw. Dzięki kładzionym grubymi warstwami farbom, obrazy zyskują trzeci wymiar, obłoki i drzewa zdają się „wychodzić” z płótna, zapraszając widza do niepowszedniego spojrzenia na świat.

Gra o grafikę toczy się od dawna na wielu polach i nadszedł wreszcie czas, aby powiedzieć jasno i wyraźnie to, o czym dotąd jedynie marzyliśmy. Tak, kochamy grafikę i chcemy, by inni ją pokochali! Tak, to właśnie grafika, łącząc moment z wiecznością, technikę z kunsztem, kunszt z improwizacją otwiera nas na antynomie świata płynnej nowoczesności i teraz chcemy, by innych na ten świat otworzyła!

Tytuł wystawy "Ruja i porubstwo" jest sformułowaniem jakiego użył Henryk Sienkiewicz określając twórczość młodego pokolenia artystów tworzących w duchu młodopolskim. Okres ten uznawany za najbardziej płodny czas rozwoju kultury i sztuki polskiej, miał swój początek w Krakowie. Był to również czas najszerzej opisywanych w literaturze przyjęć, skandali i przedsięwzięć artystycznych. Minęło ponad sto lat, a w Krakowie nadal w dużych ilościach spożywa się wyskokowe trunki, przesiaduje w niewielkich knajpkach, dywaguje się nad istotą sztuki odpalając papierosa od papierosa. Kłóci się, obmawia, godzi, współpracuje i zazdrości. Tylko romanse wydają się być mniej płomienne. Wszystko toczy się swoim krakowskim tempem.

Interferencje / Interferenzen to unikatowe przedsięwzięcie artystyczne angażujące artystów z Polski i Niemiec. Multidyscyplinarna wystawa, w której udział weźmie 16 młodych twórców sprowokować ma dyskusję wokół procesu powstawania dzieła sztuki we współczesnej Europie. Projekt ma na celu również znalezienie odpowiedzi na pytania o znaczenie uwarunkowań geograficznych, finansowych, politycznych, genealogicznych i historycznych, o rolę miejsca urodzenia artysty, jego zaplecze finansowe, wsparcie ze strony państwa, o motywacje i inspiracje twórców oraz o to, czy we współczesnym zalewie informacji i obrazów oraz nadprodukcji sztuki można zachować niezależność twórczą?

Diana Fiedler (ur. 1976 w Górze); studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Dyplom obroniła na Wydziale Edukacji Artystycznej; praca magisterska napisana pod kierunkiem prof. Jaromira Jedlińskiego (2000). Dyplom z Rysunku i Grafiki warsztatowej w pracowniach prof. Jarosława Kozłowskiego i prof. Mirosława Pawłowskiego (2002). W latach 2008-2010 studiowała w Royal College of Art w Londynie. W latach 2006-2008 współprowadziła (wraz z Mikołajem Polińskim) Galerię Aneks w Poznaniu.

Marta Konarzewska - warszawianka, rocznik '79. Z wykształcenia plastyk, od ponad dziesięciu lat zajmuje się projektowaniem grafiki użytkowej, rysowaniem i ilustracją. Jej prace pojawiły się w Chimerze, Twoim Stylu, Gazecie Wyborczej i Zwierciadle. Technika, w której pracuje to albo kameralny rysunek piórkiem na starym papierze, albo większy format - akryl na płótnie. Na obrazach Konarzewskiej pojawiają się głównie kobiety i to kobiet możemy spodziewać się na listopadowej wystawie w Skwerze zatytułowanej "Zawsze coś".

W najogólniejszym ujęciu malarstwo Michała Misiaka jest zaliczane do nurtu geometrycznego. Mechanizm działania jego obrazów jest analogiczny do tego, jakiego używali klasycy op–artu: przebieg blisko położonych równoległych, lub przecinających się gęsto linii, wprawia powierzchnię w wibrację, odsłaniając względność dwuwymiaru. Ujawniają się przestrzenie istniejące nie na zasadzie wzajemnego rozmieszczenia przedmiotów w perspektywie, nie „wymalowane na obrazie”, lecz wprost wyrażane przez obraz.

Camerimage to festiwal operatorów - ludzi po tej drugiej stronie, którzy są dziś nie tylko rzemieślnikami, ale również profesjonalistami. Muszą śledzić najnowsze technologie jednocześnie nie tracąc wrażliwości na plastyczność obrazu. W nawiązaniu do warsztatowego charakteru festiwalu na wystawie Janusza Kaniewskiego dominują prace work in progress. Nie są one ułożone chronologicznie czy według klientów, natomiast pokazują przekrój technik ilustracji używanych do poszukiwania i prezentacji pomysłu na przedmiot: 3d, Photoshop, Modele, Flamastry, ołówek Karisma. Projektant chciał pokazać, że tak jak w filmie pierwsze ujęcie może być doskonałe, tak i w designie czasem jeden rysunek wystarczy, żeby powstała cała koncepcja projektu. Bywa jednak też tak, że wykonuje się setki szkiców, by nie wybrać żadnego.

Stanisław Wejman urodził się w Jędrzejowie w 1944 roku. Grafik-malarz. Profesor ASP w Krakowie, gdzie prowadzi Pracownię Miedziorytu. Od 1967 roku bierze udział w zbiorowych i międzynarodowych pokazach grafiki, jednak najchętniej wystawia swe prace sam albo wspólnie z żoną Anną – również grafikiem.

Są różne typy zbieraczy. Amatorzy z definicji swoje kolekcje tworzą wedle zasady „podoba mi się, nie podoba”. Niektórym jednak nie chodzi już o piękno samego zdjęcia, ale raczej o to, kto na nim jest, a właściwie „jak wygląda”. Są to zbieracze ciał. Część z nich również fotografuje – czasem ukradkiem, pokątnie, częściej spędzając miły czas z modelką czy modelem sam na sam. Inni obiekty gromadzą – plakaty, fotografie – pieczołowicie wycinane z pism i gazet, kalendarze okolicznościowe, pocztówki. Obecnie swoje zbiory tworzą zazwyczaj w oparciu o zasoby cyberprzestrzeni. W specjalnych folderach XXX zapisują fotki wyłowione z sieci.

Twórczość Anny Baumgart zaliczana jest do nurtów sztuki krytycznej i sztuki feministycznej. Artystka podejmuje w swoich pracach tematy trudne i traumatyczne, patrzy ostrym, krytycznym okiem na schematy i stereotypy społeczne, na kwestie związane z niesprawiedliwością i relacjami władzy. Wystawa prac artystki zostanie otwarta 14 listopada o godz. 19.00 w Galerii Labirynt.

Jury pod przewodnictwem artysty malarza prof. Stanisława Tabisza- rektora ASP w krakowie, w składzie: art. mal. prof. Piotr Błażejewski-ASP Wrocław, art. mal. prof. Marek Sak - ASP Łódź, art. mal. dr Artur Przebindowski - Kraków, art. mal. Ryszard Dudek- dyrektor BWA Rzeszów spośród 392 prac 147 aytorów w pierwszym etapie zakwalifikowało do wystawy 89 obrazów 70 artystów.

Punktem wyjścia dla realizacji Damiana Reniszyna, studenta Wydziału Rzeźby i Działań Przestrzennych Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu, jest powszechnie panujący zakaz dotykania dzieł sztuki w galeriach i muzeach oraz chęć sprowokowania widza do negacji ustalonej reguły. Autor nawiązując do form meblarskich, próbuje pobudzić odbiorcę do aktywnego doświadczania obiektów rzeźbiarskich, poszerzając ich problematykę o wartości dotykowe. Buduje obiekty w taki sposób, by mogły funkcjonować w różnych kompozycjach, a ich finalny sens zaistniał w kontakcie z odbiorcą.

Obsesyjne małpowanie zachowania, gestów i mimiki innych ludzi, które prowadzi do utraty tożsamości i identyfikacji ze swoją osobą. Ryba, szukając ratunku przed zębami drapieżników, w wyniku ewolucji zmieniła płetwy na skrzydła, aby szybować ponad morskimi falami. Mieszkańcy dwóch naprzeciwległych bloków, którzy nigdy się nie spotkali, codziennie o tej samej porze spoglądają na siebie przez okna, komunikując się bez użycia słów.
 


„Nie minął czas okrutnych cudów” to ostatnie zdanie powieści Stanisława Lema „Solaris”. Zuzanna Janin mówi o niej: „Ta powieść wydana w 1961 roku, jest moją bliźniaczą siostrą”. Tytuł wystawy zapowiada szereg nowych prac inspirowanych literaturą, szczególnie zaś tym właśnie dziełem: „Ostatnie zdanie”, rzeźby z cyklu „Pasygrafia. Solaris”, „TU. GPS”. Ostatnie zdanie pisarza – jest zwieńczeniem, ostatnim akordem – w pracy Janin odrywa się od pierwotnego kontekstu. Wydarte ze swojej macierzystej kreacji staje się rzeźbą, będącą samodzielnym, indywidualnym obiektem sztuki. Wystawa Zuzanny Janin będzie więc dotyczyła swoistej „przemiany literatury w rzeźbę”.