Wykłady, Spotkania, Konferencje

Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie zaprasza na organizowane przez Zespół Analizy Ruchów Społecznych seminarium poświęcone ruchowi Occupy Wall Street. Przez dwa miesiące wydawał się on niemal nową siłą w amerykańskiej polityce: chciał równości i sprawiedliwości, darmowej edukacji, służby zdrowia dla wszystkich i opodatkowania najbogatszych. Był odpowiedzią na europejski ruch Oburzonych i Arabską Wiosnę: amorficzny, antypolityczny, nieufny wobec liderów i programów, tworzący alternatywne społeczeństwo w samym centrum nowojorskiej dzielnicy finansowej. Gdzie po pół roku jest ruch Occupy Wall Street?

Ostatni rok obfitował w projekty związane z obchodami stulecia urodzin Czesława Miłosza. Wśród nich najwięcej było inicjatyw wydawniczych, w tym wydana przez Fundację „Zeszytów Literackich” dwutomowa antologia esejów pisarza zatytułowana „Rosja. Widzenie transoceaniczne”. Tom pierwszy trafił do księgarni na początku 2011 roku. Niedawno ukazał się tom drugi: „Mosty napowietrzne”, który obejmuje teksty Miłosza (fragmenty korespondencji, wiersze, eseje, wywiady) z lat 1936-2004. Miłosz diagnozuje w nich Rosję, a jego stosunek do niej nie jest jednoznaczny, budzi kontrowersje, prowokuje do dyskusji i skłania ku refleksji. Jak mówi autor: „Rosja. Mój stosunek do niej jest poważny, ale polski zajad we mnie siedzi i daje o sobie znać od czasu do czasu, ku mojemu niezadowoleniu”. Książka Miłosza jest pretekstem do spotkania i rozmowy o Rosji, o polsko-rosyjskich relacjach, o próbach przełamywania stereotypów, o nieufności i perspektywach dialogu, o tym, co łączy i dzieli

Projekcja filmu towarzysząca wystawie „Ziemie podwójnie odzyskane. Bogdan Łopieński, Andrzej Tobis, Krzysztof Żwirblis” Prawo i pięść reż. Jerzy Hoffman, Edward Skórzewski Polska, 1964, 93 min sala multimedialna wejście od ul. Burschego wstęp wolny

Dworce w Warszawie i Katowicach, poznański Okrąglak, Obserwatorium Meteorologiczne na Śnieżce, warszawski Pawilon Chemii i Supersam… Ikony architektury modernistycznej czasów PRL-u. Zdaniem jednych – budynki zasługujące na podziw i uznanie, zdaniem innych – ohydne komunistyczne baraki, które należy zrównać z ziemią. Dlaczego budzą takie kontrowersje? Jakie były okoliczności ich powstania i dlaczego niektórych z nich już nie ma?

Jedna z najbardziej oczekiwanych premier roku, Tajny dziennik Mirona Białoszewskiego (Znak), obejmuje lata 1975-83, okres, kiedy po sukcesie Pamiętnika z powstania warszawskiego pisarz zajął miejsce na literackim parnasie, ale nie zamienił się w zawodowego literata, dalej prowadząc życie niezwykłe w stworzonym przez siebie prywatnym królestwie nieprzystającym do realiów PRL-u. Książkę warto czytać razem z książką Tadeusza Sobolewskiego Człowiek Miron (Znak). Białoszewski wampir, ludożerca, poeta osobny, satanista, przedstawiciel bohemy, pustelnik, twórca hermetyczny, piewca zwyczajności "od pieca i łyżki durszlakowej" - Sobolewski konsekwentnie rozminowuje pole interpretacyjne wypełnione podobnymi schematami. O micie outsidera pisze np.: "Lubił królować, być w centrum, chciał tylko, żeby to centrum znajdowało się w jego pokoju". I przypomina, jak zdegustowany poznaniem "prawdziwego" Mirona był kiedyś Piotr Szulkin. Spodziewał się zobaczyć beat-nika, a zobaczył "przysadzistego gościa w palcie z kołnierzem z nutrii po panu Antonim z Garwolina". Lubił się bawić w wywoływanie duchów za pomocą talerzyka posuwającego się po kręgu alfabetu. To, co usiłuję zrobić, też jest próbą wywołania ducha Mirona ze słów, które nam zostawił". Książka Tadeusza Sobolewskiego nie jest zwyczajną biografią, wspomnieniem ani monografią twórczości, choć zawiera elementy wszystkich tych gatunków.

Społeczeństwa są zainteresowane cielesnością swych członków. Starają się pochwycić ciało w sieć konwenansów, reżimów i praktyk, określić sposoby postępowania z ciałem, jego użycia uważane za normalne, dostępne, dopuszczalne oraz moralne. Kontrola ciała jest zatem zjawiskiem powszechnym, wszechobecnym i wielowymiarowym, choć zmiennym historycznie i kulturowo. W kręgu euro-amerykańskim mamy do czynienia z ewolucją, utrzymującą od stuleci swój kierunek. Ciało uwikłane w proces cywilizowania poddawane jest socjalizacji, racjonalizacji i indywidualizacji.