Vanessa Eslain Świgulska-Jop

SYNCHRONIZACJA - Dwie pory roku - obraz akrylowy na płótnie

Wszystkie oryginały sprzedawane w gallerystore.pl są pracami wykonanymi osobiście przez artystów w pojedynczych sztukach.

SYNCHRONIZACJA DWIE PORY ROKU W pomieszczeniu nastał całkowity mrok, serce wybija industrialne brzmienia, które wraz z odliczanymi przez zegar sekundami tworzą ponury recital. Dłonie stają się solistami, które wykonują układ gestodźwięków, ocierając z łez mokre, znużone oczy, które usilnie pragną stać się częścią muzycznej kreacji. Przemykają przez złączone palce by wystukać miarowy rytm, lecz bezdźwięcznie upadają na miękkie, tłumiące podłoże. Publika patrzy wzajemnie po swoich zdezorientowanych twarzach, szukając pierwiastka wyjaśnienia. Mój wewnętrzny głos zaczyna się łamać, słyszę tylko cichutki, chaotyczny szept skierowany wprost do uszu mojej duszy. Słowa są ledwie słyszalne. Selektywnie wychwytuję poszczególne wyrazy, które brzmią jak prośba wypowiadana przez pełne lęku nowo narodzone usta. Potrzeba ucieczki rośnie w siłę, lęk nie pozwala jej zbagatelizować. Powoli rozpościera się czerwony dywan, unoszący się jak tratwa na jeziorze wzburzonych łez. Każdy chwiejny krok przybliża mą eteryczną duszę w stronę wysokich dębowych drzwi. Wizja nadziei zostaje gwałtownie zachwiana. ZIMA Nie wykonałam nawet dwóch kroków, a już od koniuszka palców poczułam rozprzestrzeniające się zimno ku coraz to mniej dostępnym partiom ciała. Chłód odebrał mi nawet własne łzy, które od tak dawna są częścią mnie, zamieniając je w pełen mroku grad, tworzący na mym ciele bolesne kratery. Doświadczenia unieruchamiające powieki niczym zamarzające w styczniu klamki pobliskich aptek. Każdy kolejny krok wiodący przez pagórki puchu, staje się coraz trudniejszy. Każdy odcisk zmarzniętej stopy, coraz delikatniej odznacza się na idealnie odkurzonym białym dywanie, a migoczące drobinki po brzegi wypełniają kaniony odciśniętych we wspomnieniach linii papilarnych. Na samą myśl o dotrwaniu do kolejnego przystanku życia, chcę zawrócić. Otulona płaszczem strachu ludzka skamielina, której środek stał się epicentrum walki z własnymi słabościami. Poddaj się im. - Ostatkiem tchu szepcze mi moja podświadomość. Poczułam ciepło nieznanego mi pochodzenia, ciepło tak silne że skamieniała otulina mego kruchego ciała zaczęła eksponować pęknięcia, prowadzące prosto do mojego serca. Otrząsając się z osadzających się drobinek szlachetnego pyłu, uniosłam głowę. Dostojna, pełna wdzięku widownia utworzyła krąg otaczający smukłe, zagubione ciało. Pył blokujący mój głos i zalepiający moje oczy, nagle skruszył się. Drobinka po drobince zaczął spadać ku ziemi, przemieniając się w unoszone przez nagły ciepły powiew wiatru nasiona topoli. WIOSNA Powoli poruszam palcami, ciepło dociera do zastygniętego serca. Unoszące się kąciki ust powoli rysują mglisty uśmiech na mojej twarzy. Zniecierpliwiona widownia klaszcze, oczekując na powtarzalną radosną sekwencję zwiastującą LATO. A ja wystukuję radosny rytm, z przeświadczeniem, że jeszcze kiedyś zabrzmi poprzednia zwrotka. Praca obrazuje niestabilność oraz dwoistość ludzkiej psychiki, która poprzez życiowe sytuacje jest wystawiana na wiele prób z którymi nie raz nie potrafi sobie poradzić, potrzebuje opieki oraz zrozumienia przez na samych jak i przez naszych najbliższych. Alegoria ciągłego koncertu, podczas którego artysta nie jest nieomylnym bytem lecz kruchą, delikatną jednostką wymagającą wsparcia od widza, odnosi się do wyzwań nie łatwej codzienności naszego istnienia. Praca utrzymana jest w wielobarwnej kolorystyce, dodającej każdemu wnętrzu pierwiastka radości i optymizmu. Krawędzie obrazu są starannie zamalowane, dzięki czemu praca nie wymaga dodatkowej oprawy.