Tytuł wystawy Gosi Golińskiej i Anny Nizio „my grrrl” można tłumaczyć jako „my dziewuchy” lub „moja dziewczyna”. Nawiązuje on też do nazwy działającej w latach 90-tych amerykańskiej undergroundowej punkowej feministycznej formacji "Riot grrrl". Używając tego zniekształconego angielskiego słowa girls - dziewczyny, artystki świadomie kierują naszą uwagę na bardzo istotny feministyczny wydźwięk ich prac - i właśnie ten społeczny aspekt, komentarz do pozycji kobiety we współczesnym świecie, łączy ich, estetycznie bardzo odmienną, twórczość.
Dziesięciominutowy film Anny Nizio „Panie dzwonią dwa razy, panowie tylko raz” to opowieść o relacjach między kobietami pracującymi w dwóch niemieckich ekskluzywnych domach publicznych. Nizio zmontowała film łącząc zbierane przez trzy lata zdjęcia, pokazujące codzienność berlińskich prostytutek, ich normalną pracę, wspólnie obchodzone uroczystości i prywatność. Zastosowanie pokazu slajdowego, przerywanego krótkim sekwencjami filmowymi połączone ze spokojną wręcz monotonną, narracją kobiecego głosu używającego liczby mnogiej, staje się opowieścią o normalności, która nie jest normalna. To z jednej strony niezwykle subtelny a z drugiej wyjątkowo mocny dokument, który w żaden sposób nie stygmatyzuje i nie moralizuje, natomiast zmusza do refleksji. To opowieść o zwykłych kobietach, które świadomie, bez przymusu, ale z pewnością z ważnych, nieznanych nam względów, zdecydowały się na życie w wykluczeniu.
Natomiast instalacje Gosi Golińskiej stworzone są z ubrań, materiałów i przedmiotów codziennego użytku, najczęściej podarowanych artystce, czasami przez nią znalezionych lub zakupionych. Dla wystawy „my grrrl” artystka stworzy „pokój dla sztuki”. Pustą galeryjną przestrzeń wypełni obiektami, instalacjami, malunkami, kolekcjami i napisami. Cytując artystkę:
„chcę zrobić żywy organizm, z oczami, z sercem, mózgiem, żyłami, żołądkiem i jelitami. Nieśmiało spróbuję zadomowić się w „sztuce", tu będę egzystować, tu będę rysować, sprzątać, przyjmować gości, tu będę świętować swoje 50-te urodziny, tu będę „prać brudy" do 14 września”
Golińska pokaże stworzoną z używanych ubrań instalację „Sztandary” oraz „Wszystkie jesteśmy córkami", zrobioną z sukienek podarowanych artystce i jej własnych. Praca ta jest kontynuacją jej długoletniego projektu (sukienka-do-ziemi.blogspot.com) zadedykowanego solidarności kobiet. Wszystkie przedmioty, a szczególnie ubrania, którymi posługuje się Golińska, posiadają swoją historię, są źródłem informacji, o osobach, które okrywały a teraz odkrywają. Jedną z prac będzie - kolejna podarowana artystce - historia kobiety i ślubna suknia, którą swoim ciałem wypełni podczas performance „Obłok” Katarzyna Pastuszak.
Gosia Golińska. Związana ze środowiskiem trójmiejskim. W latach 1984-1990 studiowała w pracowniach C. Kościelniaka, M. Wasilewskiego, W. Janowskiego w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku. Stypendystka Hochschule für Künste w Bremen, Ministra Kultury i Sztuki, Prezydenta Miasta Sopotu oraz Marszałka Województwa Pomorskiego. Zawodowo działa i współpracuje w wielu dziedzinach (grafik, scenografka, kostiumografka, projektantka, kuratorka). Od 2010 roku prowadzi otwartą pracownię przy ul. 3 Maja 34 w Sopocie.
Anna Nizio. W latach 1993-1998 studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, na Wydziale Grafiki i Malarstwa w Pracowni Intermedialnej Prof. Czerwonki. W 1997 roku odbyła gościnne studia w Hochschule für Künste w Bremie na Wydziale Grafiki i Malarstwa w pracowni filmowej. W 2003 uzyskała dyplom u Prof. H.Markʼa w HGB w Lipsku, na Wydziale Mediów. W latach 2009-2010 stypendystka DAAD.
Katarzyna Pastuszak. Tancerka, teatrolog, tłumacz, doktor nauk humanistycznych, animator kultury, prezes Stowarzyszenia Amareya Art, w latach 2009-2014 Kurator Gdańskiego Festiwalu Tańca (Klub Żak). Od 2003 współtworzy Teatr Amareya działający w Gdańsku i prezentujący swoje spektakle w Polsce i zagranicą. W lipcu 2014 spektakl „NOMADKA” w reżyserii Pastuszak został zaprezentowany podczas 11. International Dance and Theatre Festival w Theatre X w Tokio. W 2014 nakładem wydawnictwa Universitas ukaże się jej książka pt. „Ankoku butō Hijikaty Tatsumiego – teatr ciała-w-kryzysie”.
