Henri Chopin (ur. 1922r. w Paryżu – zmarł w 2008r. w Norfolk, Anglia); należy do najwybitniejszych artystów francuskich XX wieku. Był prekursorem poezji wizualnej i dźwiękowej, realizował filmy eksperymentalne, wydawał czasopisma artystyczne, pisał książki, był producentem radiowym, organizował festiwale sztuki. W czasie II wojny światowej był w niewoli niemieckiej w obozie w Ołomuńcu, później został zwerbowany do armii rosyjskiej, cudem unikając śmierci. W latach 1948-1952 był w armii francuskiej, przebywał w Innsbrucku a następnie w Indochinach.
Twórczość artystyczną zaczyna na początku lat 50-tych. Duży wpływ na jego realizacje ma w tamtym czasie tradycja dadaistyczna, zwłaszcza twórczość Kurta Schwittersa oraz Raoula Hausmanna - teoretyka i praktyka w zakresie wiersza optofonetycznego. Także doświadczenia francuskich letrystów (tj. Gil J. Wolman, François Dufrêne, Isidore Isou) były dla niego inspiracją, choć formalnie nigdy się z nimi nie związał. Kilka lat (od 1959 r.) redagował pismo „Cinquième Saison”, w którym publikował twórczość tzw. „poetów poszukujących”. W latach 1964 - 1974 Chopin redagował i wydawał czasopismo / przegląd „OU”, w którym zamieszczał utwory m.in. takich artystów jak William S. Burroughs, Brion Gysin, Gil J. Wolman, François Dufrêne, Bernard Heidsieck, John Furnival, Tom Philips, Ladislav Novak, Stefan Themerson, John Giorno. Do przeglądu „OU” były dołączane płyty gramofonowe z nagraniami utworów z zakresu poezji dźwiękowej (poésie sonore). Swoją filozofię artystyczną zawarł w wielu tekstach teoretycznych i książkach m.in. Le Dernier Roman du Monde (1971), Portret des 9 (1975), The Cosmographical Lobster (1976), Poésie Sonore Internationale (1979), Les Riches Heures de l'Alfabet (1992), Le Roman de sa vie (2002) i Graphpoemesmachine (2006). Ważnym punktem zwrotnym w jego aktywności artystycznej był zakup w 1955 roku magnetofonu, który posłużył mu do pierwszych prób głosowych, tworzenia utworów / poematów fonetycznych, audiowierszy, które jak sam twierdził: „są zasobem ludzkiego głosu będącego czymś więcej aniżeli głosem wymawiającym kilka zdań, słów, lub książek, czymś ponad alfabetyzmem, który jest językiem niezmiennym i nieprzeżytym”.
Wychodził z założenia, że poezja dźwiękowa jest sztuką, która pozwala „ucieleśnić głos” na granicach słowa i muzyki. Definiował ją w ten sposób: „Poezja dźwiękowa wykorzystuje nowoczesne techniki, takie jak mikrofon i magnetofon, aby stworzyć nowy środek ekspresji poetyckiej”. Można powiedzieć, że Chopin był badaczem natury głosu pozawerbalnego, mikrocząsteczek wokalnych, struktur oralnych. Swoje utwory „sonore” prezentował publicznie na zasadzie voice performance na wielu festiwalach, sympozjach, w galeriach i muzeach na całym świecie (np. na Festiwalach Fylkingen „Text-Sound Compositions” w Szwecji, czy festiwalach Polyphonix) oraz nagrywał i wydawał na płytach. W 1975 roku zrealizował performance w Galerii Akumulatory 2 w Poznaniu. Uczestniczył także w Międzynarodowym Seminarium Sztuki ETC w 1987 roku w Warszawie organizowanym przez Galerię RR. Był blisko związany z poetami z Czechosłowacji (m.in. z Ladislavem Novakiem, Jiřim Kolářem), oraz z polskim poetą Anatolem Sternem. Henri Chopin zajmował się także poezją konkretną i wizualną, którą tworzył używając maszyny do pisania lub były to utwory drukowane w formie kolorowych kolaży literniczo-graficznych, często o zabarwieniu egzystencjalno-politycznym. Obok Pierre Garniera, Bernarda Heidsiecka czy Paula-Armanda Gettego należał do najbardziej znanych i cenionych artystów w tej materii sztuki we Francji. Wystawa w cyklu „Książka i co dalej” p.t. „Hommage à Henri Chopin” organizowana przez Galerię AT jest z jednej strony hołdem dla tego wybitnego artysty, jak i przypomnieniem jego twórczości z zakresu poezji wizualnej i dźwiękowej. Prace eksponowane na wystawie pochodzą z prywatnej kolekcji prof. Jarosława Kozłowskiego.
