Miejsca, gdzie prezentuje się sztukę, stają się co raz bardziej podobne do wielkich centrów rozrywki, gdzie serwuje się wyśmienitą kawę, gdzie można zobaczyć ciekawe filmy, kupić albumy i turystyczne pamiątki, przeglądać prasę - po prostu oddawać się urokom życia. Nie zapominajmy jednak, że instytucje dedykowane sztuce są czymś jeszcze… Są miejscami niezwykłych zdarzeń, gdzie opowiada się fascynujące historie i znajduje się odpowiedzi na nurtujące pytania. To współczesne gabinety osobliwości, pełne niezwykłych przedmiotów i umykających obrazów. Pierwszy dyrektor Centre Pompidou w Paryżu uważał, że muzeum to przestrzeń erotyczna, poświęcona przyjemnościom, w której widz oddaje się marzeniom.
Centrum Sztuki Współczesnej Znaki Czasu w Toruniu, otwarte w czerwcu 2008, jest jedną z najnowszych przestrzeni dedykowanych w całości sztuce współczesnej w Polsce. Stawiając na nowoczesną, intermedialną i interdyscyplinarną formułę działania, zróżnicowany program, międzynarodowe kooperacje, stwarzając atmosferę sprzyjającą twórczemu wypoczywaniu, CSW stanowi miejsce otwartej dyskusji nad najważniejszymi zjawiskami w sztuce. Poprzez wystawy, wykłady, seminaria, programy rezydencyjne dla artystów, publikacje, działania edukacyjne, a także tworzenie kolekcji, CSW Znaki Czasu aktywnie włącza się w obieg sztuki współczesnej.
Program Centrum Sztuki Współczesnej Znaki Czasu w latach 2008-2010 koncentruje się między innymi wokół fenomenu glokalności, rozumianego jako ujęcie zjawisk regionalnych w perspektywie globalnej. Jest to punkt wyjścia do budowania tożsamości instytucji, która utworzona została z dala od centrum.
Pierwszy etap działalności Centrum Sztuki Współczesnej Znaki Czasu w Toruniu (czerwiec 2008 – czerwiec 2010) jest okresem kształtowania się tożsamości instytucji, negocjacji jej miejsca na mapie miasta oraz nawiązywania kooperacji zarówno na poziomie lokalnym, jak i międzynarodowym. Podstawowe założenia, jakie zostały przyjęte w opracowywaniu autorskiej koncepcji programu merytorycznego dla CSW w Toruniu, to: stworzenie wyrazistego i reprezentatywnego planu wystawienniczego, rozpoczęcie procesów edukacyjnych, otwarcie się instytucji na lokalny kontekst oraz zdobycie stałej publiczności.
