Wystawa „Poręczne” koncentruje się na plastyczności materii, próbując objąć możliwie największą ilość jej wymiarów – zarówno fizycznych (wizualnych, haptycznych, kinetycznych) jak i symbolicznych, mentalnych (od rutynowego użycia po fetyszyzację), stawiając pytanie o tkwiący w niej potencjał zmiany, przeobrażenia, przekształcenia. Plastyczność rozumiana jest tu w dwojaki sposób – jako giętkość tworzywa, ale też waloryzacja estetyczna. Prezentowane na wystawie obiekty i przedmioty sytuują się pomiędzy tymi właściwościami, balansując między przedmiotem użytkowym, przedmiotem przeestetyzowanym (bliskim postulatom antydizajnu), nie ukrywając bynajmniej swojej aspiracji do miana dzieła sztuki oraz roszczenia do eksponowania go w jej instytucjach.
Ujmując historię sztuki jako zapis ludzkiej wrażliwości obejmowanej wielozmysłowo, wielokrotnie dotykającą przedwerbalnych znaczeń świata, wcielanych i przeżywanych za sprawą doświadczenia zmysłowego właśnie, wystawa na nowo próbuje zdefiniować status obiektu, generującego refleksję wobec rzeczywistości. Na ile właściwości rzeczywistości fizykalnej, materialnej wpływają na nasze myślenie o świecie, jak osadzają się w naszej pamięci, przede wszystkim pamięci ciała. Na ile są dźwignią ideologii oraz jak obcowanie z nimi, czy po prostu użycie kształtuje naszą tożsamość, wrażliwość oraz przyzwyczajenia percepcyjne? Na ile głęboko wnikają w nasze życie i stanowią nierozłączny element przeżywania świata wewnętrznego, a na ile są jedynie zewnętrzną wobec niego formą i fakturą. W jaki sposób są im przypisywane sensy i na ile jest to zabieg celowy oraz jak można je modyfikować, a co za tym idzie, jak silna jest ich wartość performatywna.
