Patrizia Calovini – Ewa Nicewicz-Staszowska
Patrizia Calovini to artystka od dawna wierna osobiście wypracowanej koncepcji malarstwa, zakładającej odzwierciedlenie silnie emocjonalnego postrzegania. Odzwierciedlenie to ma swoje źródło w wydarzeniach – przeżytych lub wyobrażonych – które wywołują impresje i rodzaj entuzjazmu możliwy do uzewnętrznienia z odpowiednią siłą jedynie za pomocą pędzla. Kiedy odzwierciedlenie przybiera ostateczną formę, wydaje się, że oddziela się ono od intymnej myśli i za pomocą płócien i farb ukazuje się w świecie rzeczywistym. Dlatego też jest oczywiste, że jeden obraz „nie pomieściłby” tak złożonego tworu wyobraźni artystki – tworu, który ma swoje źródło i krystalizuje się w pojawiającej się materii.
Stąd powracające w tematyce kolejnych „okresów twórczych” elementy analogiczne, a mimo to odmienne i unikatowe ze względu na formę, treść i kontrast pomiędzy podmiotem a otoczeniem; na obrazach, z wyraźną siłą ekspresji, postaci, zwłaszcza kobiet – nieodłączny leitmotiv twórczości Calovini – konkretyzują się w alegoriach obfitujących w znaczenia.
Sam wybór bardzo intensywnych kolorów tła, przy wyciszonych i delikatnych kolorach zarezerwowanych dla postaci, podkreśla całkowity dystans pomiędzy nimi a przestrzenią, w której postaci się znajdują – do tego stopnia, że odbiorca w pierwszej chwili nie zastanawia się nad refleksjami malarki, które doprowadziły do ukończenia dzieła (celowy zabieg?). Skupienie się jednocześnie na wielu elementach obrazu, tak odległych i różniących się od siebie, sprawia, że odbiorca nie zbliża się w większym stopniu do żadnego z nich.
Uwaga ta nie odnosi się jednak do całej twórczości Calovini, zważywszy, że zwiedzając niejedną z jej wystaw, możemy natknąć się na płótna, gdzie wyraz traci na sile, zdając się pozwalać artystce na chwile lżejszego malarstwa. Obrazy wręcz ludyczne – chociaż nie mniej przez to tajemnicze – i perfekcyjnie dopracowane technicznie, wykorzystują moment słabszego napięcia malarki, aby móc powstać i ujrzeć światło dzienne. Jednak także one są zawsze wierne psychologicznemu backgroundowi artystki.
Natomiast cechą wspólną wielu płócien (pomijając – co zostało wspomniane – nieodłączną postać kobiecą) jest chociażby atmosfera ciszy, służąca także rozplanowaniu różnych przestrzeni, namalowanych w dodatku za pomocą linii prostych i kątów o zadziwiającej precyzji – zwłaszcza, gdy zestawimy je ze znieruchomiałymi postaciami w nich umieszczonymi – w krzykliwym przeciwieństwie do miękkości, która nie wiadomo skąd się wyłania: być może z poczucia słabości, które emanuje z przedstawionej kobiety – owszem uwięzionej, a jednak w jakimś stopniu wolnej (wbrew logice i anatomii) od cierpienia wynikającego z przyjętej pozycji ciała, co w końcowym efekcie sprawia, że postać jest niemalże obca otaczającej ją rzeczywistości materialnej (...)
_______________________________
BIO:
Patrizia Calovini urodziła się Tarquinii (Viterbo) 27 października 1952, ale mieszkała i kształciła się w rodzinnym Bolzano, następnie przeprowadziła się do Ancony. W 1988 r. ukończyła studia na wydziale malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Maceracie. Od 2006 r. zajęła się także rzeźbą pod okiem malarza i rzeźbiarza Floriana Ippolitiego.
O jej twórczości pisali: Antonio Lucarini (radny ds. kultury Urzędu Miasta Ancony), Michele Polverari (dyrektor Pinakoteki Miejskiej w Anconie), Giorgio Cortenova (dyrektor Galerii Sztuki Współczesnej Palazzo Forti w Weronie), krytyk sztuki Armando Ginesi, Robero Farroni, Lucilla Niccolini i inni. Jej dzieła są wystawione w Pinakotece Miejskiej w Anconie, w części poświęconej sztuce współczesnej oraz w Muzeum Diecezjalnym w Jesi.
Obecnie artystka mieszka i pracuje w Anconie.
Wystawy:
1982 – własna, Galleria della Tartaruga, Rzym. 1988 – „Biennale d’Arte Sacra” Fermo.
– „Triennale nazionale d’Arte FIDAPA” Piza. 1990 – własna, Galleria della Tartaruga, Rzym.
– „Triennale nazionale d’Arte FIDAPA” Triest. 1992 – „L’altra faccia della pittura” Arcevia. 1993 – „Premio Salvi” Sassoferrato.
– własna, Galleria Domenicani, Bolzano. 1994 – „Tra forma e colore” Galleria L’Incontro, Ancona.
– „Premio Marche” Ancona.
– „Premio Salvi, Sassoferrato. 1995 – własna, Galleria Puccini, Ancona.
1996 – „Premio Marche” Ancona. 1997 – „Il volto e il ritratto” Galleria Puccini Ancona. 1999 – „Biblia Pauperum” Muzeum Diecezjalne, Jesi. 2001 – własna, Galleria Puccini, Ancona. 2002 – własna, Pinacoteca Comunale Ascoli Piceno. 2005 – własna, Mole Vanvitelliana Ancona. 2006 – własna, Galleria Luna Mondschein Bolzano. 2007 – własna, Castelbellino Arte, Castelbellino. 2008 – „Anche la follia...” Galleria Arte Ancona. 2010 – własna, Galleria Puccini, Ancona. 2011 – pawilon “Italia”, 54 Biennale di Venezia - Urbino.
– „Alchemica Imago” własna, TikiTattoo Art Gallery, Bolzano 2012 – „Alchemica Imago “ własna, Studio arte Andromeda - Trydent
