REAL ART
Wystawa dwóch proponowanych twórców, Seweryna Swachy i Agnieszki Gębskiej, wynika z wystawy, „serious” w Galerii ON, której kuratorką również była Magdalena Komborska. Ekspozycja stawiała sobie za zadanie znalezienie prawdy, inaczej rzecz ujmując – stanowiła odpowiedź na hasło „true art”. „Real art” nie odnosi się tym razem do prawdy, ale do oddania rzeczywistości jedynie poprzez malarstwo. Swacha zatem malarsko przedstawia rzeczywistość ego, tożsamość ciała, z kolei Gębska opowiada o realnej tożsamości mieszkalnej.
Agnieszka Gębska
Sen o porządku
Malarstwo Gębskiej ma charakter niewidzialnych ekranów, ledwo dostrzegalnych miejsc. To części struktury domowej, najmniejszych komórek, przeznaczonych do prawidłowego funkcjonowania człowieka – one właśnie stały się tematem Gębskiej. Malarka nie tylko portretuje mieszkania, fragmenty bloków. Za pomocą typowego dla niej schematu, rytmu, powtarzania, powielania, zaczerpniętego z Bergsona, Nietschego i Deleuze’a, w obrazach i rysunkach opisuje kolejne miasta. Gębska podejmuje też temat astatyczności miast „post-polis”, poprzez narracje związanych z nimi zdarzeń. Są to zjawiska wypływające z nieustannego ruchu w przestrzeni pomiędzy miastem a widzem, przechodniem, turystą. Specyficzna relacja łącząca miasto z obserwatorem, wraz z jego sposobem postrzegania, stwarza miejskie zdarzenia. Marshall Berman określa je „sposobem życiowego doświadczenia” miasta, jak i jego urbanistycznych form.
________________________________________________
Seweryn Swacha
Efekt zamkniętych oczu
10.08 – 19.08.2012
Wernisaż: 10.08.2012, godz. 18.00
„Sleeper” (”Kruger”) to obraz jakby uśpiony. Jest swoistym monogramem renesansu. Stylistyka lśniącej powierzchni, laserunkowego sfumato łudząco usypia Freddy’ego, popularnego celebrytę zła. To jeden z obrazów z nowego cyklu prac Seweryna Swachy. Portret jest dla Swachy dokumentacją postaci transformowanej przez media, fałszywego ideału, technicznego społeczeństwa, klanu bohaterów. Autor wyraża myśl amerykańskiego współczesnego socjobiologa Edwarda Osborne’a Wilsona, mówiącą o poszukiwaniu tzw. „estetyki z ludzką twarzą”. Obraz jest tu powieleniem, pastiszem mass mediów, jak i sztuki dawnych mistrzów. Włączanie medialnych postaci w pseudotradycyjną technikę przedstawiania nasuwa nowe postrzeganie malarskiego stylu, „dark pop”. Cudowni bohaterzy są tu jedynie pretekstem, pierwszoplanową rolę stanowi analiza tradycji i techniki malarskiej portretu. – Magdalena Komborska
