„Myślę, że malarstwo ma sens wtedy, gdy jego forma nie jest wtórna w stosunku do słów czy pojęć lecz sama stanowi własny przedrefleksyjny porządek. Najpierw coś widzimy, dopiero potem to opisujemy. Sądzę, że malarstwo powinno “dawać do widzenia” w większym stopniu niż “dawać do myślenia”, powinno wytwarzać rodzaj energii, dzięki której znane zasady funkcjonowania czasu i przestrzeni zostają zawieszone, a pojęciowy dyskurs rozumu ulega odwróceniu. Obraz malarski to dla mnie pole błędu, rodzaju zakłócenia wobec standardowych sposobów widzenia, wynikających często z komunikatu medialnego.
W pewnym sensie malarstwo jest buntownicze w stosunku do współczesnej ikonosfery, działa zmysłowo, ale nie przekracza granic spektakularności, w tym kryje się jego kontrkulturowy potencjał. Nie jest w stanie konkurować z cyfrowym obrazem, ale nie może też zamykać się we własnym dyskursie i demonstrować swojej bezbronności. Może za to starać się ocalić właściwe sobie tylko cechy, jak kolor, materia malarska, gest po to, aby widzieć rzeczy takimi, jakimi są, nie zaś jakimi ktoś je opisał. Mój dialog z obrazami z mediów postrzegam jako próbę wzniecania obszarów wizualnej wolności, fotografia zostaje wchłonięta przez malarstwo, jej znaczenie ulega zmianie, ma to prowadzić do odautomatyzowania widzenia.
Dla potrzeb mojej twórczości przechwytuję fragmenty przekazu telewizyjnego i umieszczam je na płótnie. Są one dla mnie wyrwanymi z pierwotnego znaczenia ułamkami telewizyjnej przeszłości, które niekoniecznie niosą ważne znaczenia czy sensy, są raczej momentami przerwy, zaburzenia, niezręcznej ciszy.
Odwrócenie kontekstu ma za zadanie powołać je do życia w nowej formie tak, aby stały się częścią zupełnie innego komunikatu.” [tekst: Maciek Duchowski]
Maciek Duchowski – ur. 1981. Absolwent Wydziału Malarstwa ASP w Warszawie z roku 2005 i Dutch Art. Institute w Enschede w Holandii z roku 2008. Zajmuje się malarstwem, rysunkiem, fotografią i sztuką video. W galerii Wozownia zaprezentuje serię nowych prac malarskich.
