Gdy trwa odliczanie dni do rozpoczęcia Euro 2012 Fundacja Archeologia Fotografii i Narodowe Centrum Kultury postanowiły sięgnąć do historii stadionu. Od 9 marca będzie można oglądać w galerii Kordegarda niepokazywany wcześniej cykl fotografii Zbigniewa Dłubaka, dokumentujących ostatnią fazę budowy Stadionu Dziesięciolecia z 1955 roku.
Kiedy w 1954 roku rozpoczęto budowę Stadionu Dziesięciolecia, wiadomo było, że na skończenie budowy jest tylko jeden rok. Arena miała być gotowa na uroczyste obchody powstania PRL oraz na Międzynarodowy Festiwal Młodzieży. Stadion od początku był wprzęgnięty w machinę propagandową i stał się w połowie lat 50. jedną ze sztandarowych budów socjalizmu.
Do jego realizacji zostali zatrudnieni znakomici architekci, a także plastycy, którzy mieli wykonać elementy dekoracji stadionu. Wśród tych ostatnich byli artyści z dopiero co powstałej Grupy 55. Mieli opracować ceramiczny fryz budynku sportowego. Prawdopodobnie dlatego wiosną 1955 roku Marian Bogusz i Zbigniew Dłubak znaleźli się na placu budowy stadionu. Wówczas Dłubak wykonał ponad 30 fotografii niezwykle plastycznie dokumentując budowę. Fotografie przez dekady znajdowały się
w archiwum artysty i dopiero w 2009 roku zostały odkryte w trakcie prac nad jego spuścizną, prowadzonych przez Fundację Archeologia Fotografii. Wystawa w Kordegardzie to pierwszy publiczny pokaz całego cyklu i wraz z publikacją oraz programem warsztatów ma przypominać historię Stadionu Dziesięciolecia i tworzyć kulturowy kontekst dla tegorocznych wydarzeń piłkarskich.
Program wydarzeń towarzyszących:
- 17 marca (sobota), godz. 11:00 - 12:30 - „Igrzyska roku 3000” – rodzinne zajęcia z fotomontażu (dzieci w wieku 6-8)
czytaj więcej>>>
- 17 marca (sobota), godz. 16:00 - 17:30 „Powrót do przeszłości – czyli otwarcie stadionu X-lecia” – zajęcia z fotomontażu dla młodzieży na wystawie Zbigniewa Dłubaka, Stadion ’55 (młodzież od 14 roku życia) czytaj więcej>>>
- 29 marca (czwartek), godz. 19:00 Spotkanie promocyjne publikacji Zbigniew Dłubak, Stadion ’55. Udział wezmą Grzegorz Piątek i Karolina Lewandowska, prowadzenie Jakub Śwircz
Zbigniew Dłubak (1921–2005) Fotograf, malarz, teoretyk, wieloletni redaktor miesięcznika „Fotografia”, jedna z czołowych postaci polskiej sztuki powojennej. Jako fotograf debiutował w 1947 r. eksperymentalnymi pracami nawiązującymi do doświadczenia awangardy okresu międzywojennego. W latach 1947-49 brał aktywny udział w odradzającym się życiu artystycznym w Polsce. Działał w Klubie Młodych Artystów i Naukowców w Warszawie, gdzie w 1948 roku zadebiutował indywidualną wystawą fotograficzną (abstrakcyjne fotografie opatrzone poetyckimi tytułami). Wziął udział w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie.
W 1950. fotografował, czasem z Ireną Jarosińską, PGR-y, wydał podręcznik o portrecie. W 1953 objął redakcję miesięcznika „Fotografia” (do 1972 roku). W 1955 współtworzył Grupę 55. W latach 50. porzucił początkowy, eksperymentalny kierunek i fotografował banalną rzeczywistość – pejzaże miejskie i podmiejskie, widoki z okien mieszkania i pracowni - w jak najprostszy sposób, unikając estetyzacji. Od schyłku lat 50. większość fotografii wykonywał we wnętrzach, głównie we własnej pracowni. Były to przedmioty i fragmenty pomieszczeń, od lat 60. również akty. Zbiór ten, p.t. Egzystencje, został częściowo użyty do fotograficznego environment Ikonosfera I, zaprezentowanego w 1967 roku w Galerii Współczesnej w Warszawie. W ciągu lat 70., zajął się badaniem relacji fotografii i rzeczywistości. Ważnym punktem odniesienia dla jego rozważań stała się zależność między znakiem i znaczącym, podjęta w pracach ,,Systemy-Gestykulacje” i ,,Systemy-Kolekcja”. W 1968 roku wraz ze Zbigniewem Łagockim, zorganizował wystawę ,,Fotografia subiektywna” (zaprezentował tam ,,Ikonosferę II”), 3 lata później ,,Fotografów poszukujących”. Lata 70. otwiera udział Dłubaka w sympozjum Wrocław 70., gdzie wraz z Andrzejem Lachowiczem i Natalią Lach-Lachowicz prezentują niemożliwe do zrealizowania urządzenie optyczne Relop. Dłubak z Lachowiczami powołują do życia Grupę i Galerię Permafo, i realizują wspólne projekty t.j ,,Mutanty”.
Współpracował z warszawskimi galeriami "Krzywe Koło", "Współczesna", "Foksal" i "Remont" oraz wrocławskimi - "Permafo" i "Seminarium-Foto-Medium-Art". W latach 1965-1975 był wykładowcą na PWSSP i PWSFTviT w Łodzi. Wraz z absolwentami i studentami powołał „Seminarium Warszawskie”, działające w latach 1975-1981. Od początku lat 80., ponownie zainteresowany percepcją, asymilacją i pamiętaniem obrazów realizował, aż do końca życia fotograficzno-malarski cykl Asymetria. Od 1982 roku mieszkał w Meudon pod Paryżem.
