29 - 30 marca, początek g. 12.00
Gorączka to sesja transindywidualna, na marginesach książek Romana Dziadkiewicza Hiperestezja, Andrzeja Struga Dzieje jednego pocisku i Szczepana Kopyta Buch, zorganizowana jako pierwsze spotkanie w cyklu Szukaj, burz, buduj.
Uczestnicy: Roman Dziadkiewicz (artysta multisensualny), Joanna Grochulska (dramaturżka, hedonistka intelektualna), Paweł Brożyński (nadwrażliwy teoretyk sztuki), Przemysław Kwiek (artysta sztuk innych), Ewa A. Majewska (praktyczka i teoretyczka zaangażowania), Szczepan Kopyt/Piotr Kowalski (poeci słów, działań i bitów), Mateusz Kula (melancholijny eksplorator), Dominika Bobkiewicz (terapeutka, voyerystka, eksperymentatorka), Rafalala (poetka z penisem), Paweł Polit (kurator, rekonstruktor) i inni/inne...
Gorączka to 24-godzinny proces i eksperymentalne środowisko działań zaproszonych uczestników wraz z publicznością. Spisek w tajemniczym miejscu (o którym dowiesz się w odpowiednim czasie), dedykowany stanom napięcia, gorączkowym poszukiwaniom wyjścia z sytuacji bez wyjścia, obsesjom, afektom, popędom, podnieceniu rewolucyjnemu
i erotycznemu. Zmierzamy w stronę uruchomienia możliwie wielu eksperymentalnych, wielokierunkowych połączeń w ramach danego całokształtu stosunków społecznych. Wytworzymy i przetestujemy psychotyczną, gorączkową atmosferę napięcia i intensywnego spotkania. Gorączka i zapał to nasza robocza metodologia i medium – otwarcia, mnożenia wiedzy przez dzielenie się, wzajemne rozpalanie ciał i umysłów, ekonomię daru – bezwstydnego brania i dawania się sobie wzajemnie. Mamy za dużo wolności skoncentrowanej w rękach małej i słabej grupy – chcemy i musimy się nią dzielić. Bierzcie!
Zebrani razem, skompresowani w zamkniętej przestrzeni ludzie, bomba miodowa, obrazy afektu i podniecenia, pieśni rewolucyjne, filmy, dźwięki, płyny ustrojowe, zapachy, sprzeczne emocje, sarkazm, niepewność, lęk, odwaga i nadwrażliwość (hiperestezja) wygenerują niemożliwą do przewidzenia mieszankę wybuchową.
Będą: wykłady o metodologii środowiska, fizjologii obrazu, transindywidualności; nadwrażliwe studia zastanej przestrzeni; seanse hipnotyczne i spirytystyczny (wywoływanie ducha rewolucjonisty/tki); warsztaty pieśni i poezji rewolucyjnych, wariacje wokół międzynarodówki, gorączkowe improwizacje performance; muzyczne i poetyckie live-acty; multisensualny free-style; projekcje filmów; dyskusje; obiekty, fotografie, pokazy slajdów, cytaty, niespodzianki... Będziemy kłócić się i kochać, rezonować i oscylować, (współ)działać, odzierać się do nagiego życia, spółkować, śpiewać, sublimować, obsuwać się, wydalać, brać, komunikować, wpatrywać się, wyrzucać–z–siebie, miksować, przemieszczać, buchać, zaskakiwać się i wybuchać — śmiechem, płaczem, złością...
Nie delegujemy radykalizmu na zewnątrz, poza siebie, odwołując się do szalonych, wywrotowych i twórczych autorytetów. Raczej kanibalistycznie karmimy się nimi, pożeramy je, a naddatek energii służy do dalszej walki i poszukiwań w obszarach filozofii grozy (A. Rimbaud). Zanurzamy się odważnie w swoje i kolektywne nieznane. Pogłębiamy własną i współuczestników nieświadomość rewolucyjną i nie odpowiadamy za możliwe nieporozumienia związane z naszym stanowiskiem (G. Deleuze / F. Guattari).
Liczba miejsc ograniczona. Prosimy o przesyłanie zgłoszeń pod adres: szukajburzbuduj@gmail.com
Szukaj, burz, buduj - cykl wykładów, seminariów i warsztatów
Określenie zawarte w tytule cyklu oddaje w skrócie kolejne etapy związane ze współczesną praktyką artystyczną. Postawy badawcze stały się jednym z podstawowych narzędzi artystycznych. Służą one jednak różnie manifestowanej ingerencji w rzeczywistość. Niezwykle ważne w tym kontekście pozostaje również pytanie o odbiorcę i jego oczekiwania. Jakiego rodzaju skuteczność kryje się za postrzeganiem sztuki jako kolejnego narzędzia wiedzy? Jak zmienia się dzięki temu zjawisku warsztat pracy i metody dystrybucji sztuki i idei? Czy sztuka w wyniku tego procesu nie zostaje zinstrumentalizowana? Cykl różnorodnych w formule spotkań omawiał będzie stosowane przez artystów współczesnych metody „produkowania” modeli rzeczywistości, możliwych do zastosowania w określonych kontekstach: instytucjonalnym, urbanistycznym, społecznym. Wpisywał się będzie w ogólniejszy program przepracowywania przez Muzeum Sztuki tradycji modernizmu, awangardy i własnej historii.
Uczestnicy: Roman Dziadkiewicz (artysta multisensualny), Joanna Grochulska (dramaturżka, hedonistka intelektualna), Paweł Brożyński (nadwrażliwy teoretyk sztuki), Przemysław Kwiek (artysta sztuk innych), Ewa A. Majewska (praktyczka i teoretyczka zaangażowania), Szczepan Kopyt/Piotr Kowalski (poeci słów, działań i bitów), Mateusz Kula (melancholijny eksplorator), Dominika Bobkiewicz (terapeutka, voyerystka, eksperymentatorka), Rafalala (poetka z penisem), Paweł Polit (kurator, rekonstruktor) i inni/inne...
Gorączka to 24-godzinny proces i eksperymentalne środowisko działań zaproszonych uczestników wraz z publicznością. Spisek w tajemniczym miejscu (o którym dowiesz się w odpowiednim czasie), dedykowany stanom napięcia, gorączkowym poszukiwaniom wyjścia z sytuacji bez wyjścia, obsesjom, afektom, popędom, podnieceniu rewolucyjnemu
i erotycznemu. Zmierzamy w stronę uruchomienia możliwie wielu eksperymentalnych, wielokierunkowych połączeń w ramach danego całokształtu stosunków społecznych. Wytworzymy i przetestujemy psychotyczną, gorączkową atmosferę napięcia i intensywnego spotkania. Gorączka i zapał to nasza robocza metodologia i medium – otwarcia, mnożenia wiedzy przez dzielenie się, wzajemne rozpalanie ciał i umysłów, ekonomię daru – bezwstydnego brania i dawania się sobie wzajemnie. Mamy za dużo wolności skoncentrowanej w rękach małej i słabej grupy – chcemy i musimy się nią dzielić. Bierzcie!
Zebrani razem, skompresowani w zamkniętej przestrzeni ludzie, bomba miodowa, obrazy afektu i podniecenia, pieśni rewolucyjne, filmy, dźwięki, płyny ustrojowe, zapachy, sprzeczne emocje, sarkazm, niepewność, lęk, odwaga i nadwrażliwość (hiperestezja) wygenerują niemożliwą do przewidzenia mieszankę wybuchową.
Będą: wykłady o metodologii środowiska, fizjologii obrazu, transindywidualności; nadwrażliwe studia zastanej przestrzeni; seanse hipnotyczne i spirytystyczny (wywoływanie ducha rewolucjonisty/tki); warsztaty pieśni i poezji rewolucyjnych, wariacje wokół międzynarodówki, gorączkowe improwizacje performance; muzyczne i poetyckie live-acty; multisensualny free-style; projekcje filmów; dyskusje; obiekty, fotografie, pokazy slajdów, cytaty, niespodzianki... Będziemy kłócić się i kochać, rezonować i oscylować, (współ)działać, odzierać się do nagiego życia, spółkować, śpiewać, sublimować, obsuwać się, wydalać, brać, komunikować, wpatrywać się, wyrzucać–z–siebie, miksować, przemieszczać, buchać, zaskakiwać się i wybuchać — śmiechem, płaczem, złością...
Nie delegujemy radykalizmu na zewnątrz, poza siebie, odwołując się do szalonych, wywrotowych i twórczych autorytetów. Raczej kanibalistycznie karmimy się nimi, pożeramy je, a naddatek energii służy do dalszej walki i poszukiwań w obszarach filozofii grozy (A. Rimbaud). Zanurzamy się odważnie w swoje i kolektywne nieznane. Pogłębiamy własną i współuczestników nieświadomość rewolucyjną i nie odpowiadamy za możliwe nieporozumienia związane z naszym stanowiskiem (G. Deleuze / F. Guattari).
Liczba miejsc ograniczona. Prosimy o przesyłanie zgłoszeń pod adres: szukajburzbuduj@gmail.com
Szukaj, burz, buduj - cykl wykładów, seminariów i warsztatów
Określenie zawarte w tytule cyklu oddaje w skrócie kolejne etapy związane ze współczesną praktyką artystyczną. Postawy badawcze stały się jednym z podstawowych narzędzi artystycznych. Służą one jednak różnie manifestowanej ingerencji w rzeczywistość. Niezwykle ważne w tym kontekście pozostaje również pytanie o odbiorcę i jego oczekiwania. Jakiego rodzaju skuteczność kryje się za postrzeganiem sztuki jako kolejnego narzędzia wiedzy? Jak zmienia się dzięki temu zjawisku warsztat pracy i metody dystrybucji sztuki i idei? Czy sztuka w wyniku tego procesu nie zostaje zinstrumentalizowana? Cykl różnorodnych w formule spotkań omawiał będzie stosowane przez artystów współczesnych metody „produkowania” modeli rzeczywistości, możliwych do zastosowania w określonych kontekstach: instytucjonalnym, urbanistycznym, społecznym. Wpisywał się będzie w ogólniejszy program przepracowywania przez Muzeum Sztuki tradycji modernizmu, awangardy i własnej historii.
