Urodzony w Tarnowie Jan Głuszak Dagarama (1937 – 2000) był jednym z najwybitniejszych twórców polskiej architektury futurologicznej – ostatniego płodnego nurtu modernizmu. Od początku lat 60. tworzył fantastyczne wizje architektoniczne i urbanistyczne. Projektował gmachy o kilkukilometrowej wysokości, miasta pływające na oceanie, czy - w późniejszym okresie - architekturę nomadyczną. Dedykował je, między innymi, miastu Nowy Jork, Moskwie, Tokio oraz Humanopolis – idealnemu miastu według własnej koncepcji. Konsekwentnie rozwijał swoje teorie urbanistyczne w traktacie architektoniczno-filozoficznym zatytułowanym De Labore Solis (Z trudu słońca). Tworzył tylko przez dwadzieścia lat, nękany chorobą psychiczną, przez którą musiał przerwać studia na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej.
Wystawa Z trudu słońca jest epilogiem trwającego niemal dwa lata projektu Tarnów. 1000 lat nowoczesności - „Tysiącletnia opowieść o Tarnowie dobiega końca.”
Jan Głuszak Dagarama, Miasto Słoneczne - Humonopolis, 1965, dzięki uprzejmości Muzeum Architektury we Wrocławiu
