ANDRZEJ WRÓBLEWSKI | Ja jeden z wielu

Andrzej Wróblewski. Ja jeden z wielu to kolejna w Spectra Art Space odsłona twórczości artysty, który zdefiniował pokolenie. Wystawa jest konsekwencją sukcesu weneckiej prezentacji zatytułowanej In the First Person | W pierwszej osobie, która już od pierwszych dni otwarcia zdobyła uznanie na arenie międzynarodowej. Czego przykładem było wyróżnienie prestiżowego magazynu The Art Newspaper, który umieścił nasze wydarzenie na krótkiej liście „must see” Biennale Arte 2024. Liczba relacji zarówno w kraju, jak i za granicą była imponująca. Znawcy sztuki Wróblewskiego oraz krytycy zgodnie podkreślali, że wystawa akcentowała nowe konteksty, odsłaniając kolejne drogi interpretacji badanych tematów. Ekspozycja przyciągnęła również licznych polskich odbiorców, którzy specjalnie dla niej podróżowali do Wenecji.
Stąd decyzja, aby twórczość artysty przybliżyć polskiej publiczności w nowej odsłonie. Andrzej Wróblewski, jako świadek historii, od niewinnego chłopca po intelektualistę świadomie reagującego na swój czas, stworzył dzieła, które wywarły wyraźny wpływ na kolejne dekady polskiej sztuki.

Obrazy Andrzeja Wróblewskiego, od przejmujących "Rozstrzelań", przez unikalny w swojej formie nowoczesny realizm, aż po pełne symboliki ostatnie, przedśmiertnie dzieła, przesiąknięte egzystencjalnym napięciem, pozostają niezmiennie aktualne. Wystawa w Warszawie podkreśla rolę artysty jako drogowskazu w trudnych, skomplikowanych czasach. Jego wizja – łącząca osobiste doświadczenia, symbolikę i zaangażowanie – staje się świadectwem i komentarzem do współczesności, inspirując kolejne pokolenia. Wystawa Ja jeden z wielu to hołd dla młodego twórcy, którego przesłanie wciąż porusza i pozostaje nadal ważne.
W Warszawie, dziela Andrzeja Wróblewskiego prezentujemy w dialogu z poezją Tadeusza Różewicza (1921–2014), którego twórczość, osadzona w realiach lat 50-tych stanowiła niejednokrotnie inspirację dla malarza. Poetycka wrażliwość Różewicza, głęboko zakorzeniona w doświadczeniach wojennych i powojennych, harmonizuje z intensywnością oraz egzystencjalnym przekazem dzieł Wróblewskiego. Obu twórców, poza bliską znajomością, łączyła pokrewna refleksja i próba uchwycenia rozbitego świata w procesie odbudowy. W swojej twórczości obaj wypowiadali się wprost, bez zbędnego decoru, celowo nie wygładzając treści. Wystawie przewodzi jedyny zachowany poemat samego Wróblewskiego, który wyraził w nim gnębiącą obawę, o tym, czy zdoła, czy zdąży uchwycić w prawdzie otaczającą go rzeczywistość.