Serce na dłoni (Il cuore in mano) to tytuł opowiadania Osvalda Licini'ego, napisanego w 1913 roku, uważany jest za jednego za najbardziej intrygujących włoskich artystów i pisarzy. Opowiadanie powstało prawie sto lat temu, jednak ze względu na swą dynamikę i narracyjną strukturę wciąż brzmi niezwykle współcześnie. Serce na dłoni opowiada o człowieku, który chce podarować swoje serce, lecz jego hojny gest zostaje stanowczo odrzucony przez wszystkie osoby, do których się zwraca. Ta poetycka metafora, zachęca do refleksji nad wartością tego, co dajemy i samego aktu dawania, a przede wszystkim - skłania do namysłu nad wartością samego dzieła sztuki; je również można uważać za rodzaj podarunku lub zaproszenie do dzielenia z innymi najbardziej subtelnych myśli i emocji.
Serce na dłoni opowiedziane w języku polskim, będzie tłem projektu wystawy Massimo Bartoliniego. Kontrapunkt dla dramatycznej narracji stanowić będzie melodia tradycyjnej polskiej pieśni pt. Serce, niedawno zaaranżowanej przez Janusza Prusinowskiego. Słyszalny głos narratora określi zmiany i intensywność światła w przestrzeni, tworząc rodzaj performatywnego utworu, której głównym bohaterem będą niematerialne elementy: światło i dźwięk.
W centrum tego projektu, łączącego w oryginalny sposób elementy literatury, teatru, muzyki, poezji i sztuk wizualnych, znajduje się symbol serca, z całą plejadą niesionych przezeń znaczeń i konotacji. Ma on wywołać refleksje wokół wartości kultury i etyki w dzisiejszym społeczeństwie, zajmujące artystów od wieków, ale rozbrzmiewające silnym echem i dziś.
Praca Bartoliniego, oparta jest na uniwersalnym symbolu jakim jest serce - centrum każdego bytu, miejsce, w którym zaczyna się i kończy życie – koresponduje ona z jego artystycznym językiem: subtelnym, poetyckim i dyskretnym. Massimo Bartolini znany jest z umiejętności interweniowania w przestrzeń wystawienniczą w bardzo niemonumentalny sposób, przez co udaje mu się zakwestionować konwencjonalne modele wystaw i zaangażować publiczność w szczególnego rodzaju zmysłowy dialog. Transformacje przestrzeni za pomocą światła, dźwięku lub ruchu stanowią wyzwanie dla percepcji i zwyczajowych wyobrażeń o wymiarach czasu i przestrzeni, implikując przy tym, że jednym z podstawowych zadań sztuki jest poszerzanie perspektyw i zmiana utrwalonych punktów widzenia.
