Galerie Brusberg

Galerie Brusberg może poszczycić się ponad sześćdziesięcioletnią historią, której pierwszy rozdział rozgrywa się w Hanowerze, a drugi w Berlinie.

W grudniu 1958 roku Dieter Brusberg (1935 – 2015) otworzył w Hanowerze swoją galerię, połączoną z pracownią projektowania wnętrz. Właściciel galerii szybko przekształcił się z drugorzędnej w główną działalność młodego założyciela. Wystawą "forme nuove in italia" zrealizował swój ideał jedności sztuki użytkowej i wolnej. Dieter Brusberg z wielką energią rozszerzył swój program galeryjny na szerokie spektrum, od klasycznego modernizmu z naciskiem na hanowerską awangardę lat dwudziestych wokół Kurta Schwittersa, poprzez sztukę surrealizmu, aż po współczesne pozycje. Wśród reprezentowanych współczesnych artystów z Niemiec znaleźli się m.in. Horst Antes z Karlsruhe, artysta z Hamburga Paul Wunderlich i berliński Rolf Szymanski, ale wkrótce także artyści międzynarodowi, tacy jak Sam Francis, Alexander Calder czy Alex Katz, a także Kolumbijczyk Fernando Botero, który na dziesięciolecia reprezentował tu wyłącznie Niemcy.

W 1966 roku Brusberg był jednym z siedmiu członków-założycieli "Stowarzyszenia Postępowych Marszandów Sztuki", którzy w 1967 roku założyli "Targ Sztuki w Kolonii" (obecnie Art Cologne), a od lat 80. jest również obecny na Art Basel.

Na przełomie lat 1982/83 Dieter Brusberg we współpracy z Państwowym Przedsiębiorstwem Handlu Sztuką NRD i czasopismem artystycznym "art" doprowadził do stworzenia pierwszej w Republice Federalnej Niemiec obszernej wystawy przeglądowej sztuki z NRD, która została pokazana w sześciu zachodnioniemieckich muzeach i stowarzyszeniach artystycznych. W 1988 roku, na zamówienie Festiwalu Berlińskiego, odbyła się pierwsza przeglądowa wystawa sztuki NRD "Zeitvergleich'88" w Berlinie Zachodnim, którą obejrzało ponad 25 000 zwiedzających.

Od samego początku Dieter Brusberg wyznaczał wysokie standardy wzornictwa dla swoich katalogów: "brusberg berichte" (od 1 do 27, od 1967 do 1983 r.), a od 1971 do 2003 r. "Brusberg Dokumente", które często były dostępne w specjalnych edycjach z nadrukami. W obu seriach publikował także catalogues raisonnés, m.in. Gerharda Altenbourga w 1969 r. czy grafikę Maxa Ernsta w 1972 r.

31 stycznia 1985 roku zakończyła się ostatnia wystawa Galerie Brusberg w Hanowerze, była to 241. wystawa poświęcona Eduardo Chillidzie. W ten sposób Dieter Brusberg pożegnał się ze stolicą Dolnej Saksonii, aby całkowicie skoncentrować się na Berlinie jako lokalizacji. Już w 1982 r. założył tam drugą filię na bel étage domu przy Kurfürstendamm 213. Lista artystów, którzy wystawiali w przestronnych salach w kolejnych latach i dekadach, jest długa: wielkie międzynarodowe nazwiska, takie jak Fernando Botero, Max Ernst, Henri Laurens, René Magritte, Antoni Tapies; Artyści ze Wschodu i Zachodu (Niemcy), od Gerharda Altenbourga i Horsta Antesa, przez Bernharda Heisiga i Konrada Klapheck'a, po Waltera Stöhrera i Maxa Uhliga; Berlińscy weterani, tacy jak Werner Heldt, Hans Laabs i Wolfgang Petrick, mniej znani południowi Niemcy w Berlinie, tacy jak Jürgen Brodwolf i Dietrich Klinge, oraz młode talenty, takie jak Heike Ruschmeyer czy Bertram Hasenauer. Od 1999 roku Galerie Brusberg była obecna na TEFAF w Maastricht oprócz Art Basel. Rozpoczęły się dwie kolejne serie wydawnicze: od 1997 r. mała, znakomita "Kabinettdrucke", której do tej pory ukazało się ponad 50 egzemplarzy. I wreszcie trzy "Brusberg Books", główne przedsięwzięcia wydawnicze poświęcone Muriel Kalish, Gerhardowi Altenbourgowi i Bernhardowi Heisigowi, artystom szczególnie bliskim sercu Dietera Brusberga.

28 lat i 141 wystaw później, pod koniec 2010 roku, galeria wycofała się z Kurfürstendamm, tym razem z wystawą poświęconą młodemu berlińskiemu malarzowi Vincentowi Wenzelowi. Ale Dieter Brusberg nadal prowadził swoją galerię i handel sztuką na mniejszą skalę, z archiwum i biurem, a także "Schaulagerem".

W 2014 roku Felix Brusberg został przyjęty przez ojca do zarządu galerii. W 2016 roku otwarto przestrzeń wystawienniczą "Wunderkammer" w Berlinie-Charlottenburgu. Nazwa "Wunderkammer" oznacza nie tyle łatwych do opanowania rozmiarów nowej, bardziej kameralnej siedziby, co przede wszystkim program wystawienniczy, który zachowuje ważne pozycje galerii, ale chce zaskakiwać zestawieniami ze sztuką użytkową i readymades.