Ze wszystkich rzeczy i tworów, które człowiek powoływał i powołuje na świat, sztuka wydaje się być tym najbardziej uczciwym i godnym uwagi każdej osoby. W sztuce nie ma miejsca na kłamstwa, mimo iż wielu ludzi kłamstwa te będzie chciało w niej umieścić. Prawda obroni się sama, a jakakolwiek propaganda czy fałsz zostaną w końcu zapomniane i odsunięte na bok. Artyści w swojej twórczości pragną być autentyczni, pragną poruszać ważne tematy i otwierać ludziom oczy na pewne sprawy. Jakże wielkim oburzeniem wykazują się odbiorcy, gdy jakieś dzieło sztuki obnaża czyjeś ułomności, wchodzi na ścieżkę bluźnierstwa czy zmieniania światopoglądów panujących w społeczeństwie. Dlaczego wiele dzieł okazuje się być zakazanych, nienawidzonych czy tępionych na wszelkie możliwe sposoby przez państwa, ludzi pojedynczych czy całe grupy społeczne? Bo wiele jest dzieł, które są dla niektórych osób niewygodne, które burzą powszechnie panujący porządek i które po prostu mówią prawdę na jakiś temat. Artyści bowiem cenią sobie szczerość i możliwość swobodnego prezentowania swoich wizji. A wizje te potrafią być poruszające, bulwersujące i potrafią wywoływać skrajne emocje, które nie zawsze są dobre.
I każdy prawdziwy artysta musi mieć w swojej głowie świadomość, że tylko uczciwością i mówieniem prawdy na jakiś temat będzie w stanie przyciągnąć do siebie prawdziwych fanów swojej twórczości. Chociaż słowo „fan” kojarzy się z czymś niepewnym, chwilowym, nastoletnim wręcz, dlatego powinniśmy użyć słowa „miłośnik”, „zwolennik”, które brzmi znacznie lepiej, bo sugeruje przywiązanie do artysty bez względu na wszystko. Zatem miłośnicy twórczości określonych artystów oczekują od nich tego, co zauroczyło ich do tej pory w jakichś dziełach. A nie ma elementu lepiej łączącego artystę z jego miłośnikiem, niż właśnie prawda i uczciwość. Bo odbiorcy sztuki oczekują czegoś, co pozwoli im na obcowanie ze szczerością, a nie ze słodkimi kłamstwami. Prawdą jest, że kłamstwa są łatwiej przyswajalne przez umysły, że lepiej zalęgają się w świadomości i współgrają z uczuciami, których wielu z nas potrzebuje i poszukuje. Prawda natomiast potrafi zaboleć, stać się kolcem, który daje nam dyskomfort, ale zawsze jest nam potrzebna, bowiem bez niej żylibyśmy ciągle w ułudzie, w świecie, który nie jest realny.
Cenić należy dzieła sztuki, które nie okłamują nas. Mogą być wieloznaczne, mogą ukazywać rzeczy czy sytuacje, które wymagają myślenia od nas, bowiem przekaz nie jest oczywisty, ale ważne jest, by wszystko opierało się o szczerość i dobre intencje artystów. Cenić należy dzieła, które bez względu na swoją formę mówią nam o świcie, o życiu i o tym, jak wszystko dookoła nas działa. Niech przygotowują nas do ciężkich chwil, niech ukazują nam prawdę o tym, jak żyje się w innych krajach i niech staną się dla nas powodem do myślenia. Bo myślenie uaktywnia się w nas od razu, gdy tylko mamy do czynienia z prawdziwym przekazem. Kłamstwa są dobre dla kogoś, kto myśleć nie musi, albo nie chce. Artyści z krwi i kości, prawdziwi twórcy muzyki, obrazów, rzeźb, literatury lub poezji nie będą bali się cenzury, nie będą uchylali się przed stosowaniem dobitnych porównań – będą odważni, bowiem wierzą, że ich dzieła są dobre i prawdziwe.
Oczywiście to wszystko nie oznacza, że sztuka nastawiona na prostą rozrywkę jest zła. Nie chodzi o to, by od razu otaczać się jedynie sztuką ambitną, trudną w odbiorze i bulwersującą wszystkich. Chodzi o to, że prawdziwa sztuka nie zaangażuje się w politykę, nie oczerni nikogo bez żadnej podstawy i nie stanie się nośnikiem propagandy, której nie można w jakikolwiek sposób krytykować. Prawdziwi artyści, którzy są uczciwi w swoim życiu i którzy uczciwe dzieła tworzą nie będą bać się krytyki i głosów niezadowolenia. Będą ich pożądać, bo krytyka i zbulwersowanie to najlepsze wyznaczniki mocy przekazu danego dzieła. Dlatego można mieć pewność, że wielu, jeżeli nie większość artystów będzie w stanie dostarczać nam czegoś, czego potrzebujemy. A potrzebujemy prawdy i uczciwości, a nie słodkich kłamstw czy tuszowania czegokolwiek, wybielania jakichś spraw i wydarzeń.