Anna Lupa-Suchy

Absolwentka IWA UMCS w Lublinie. Inicjatorka i współorganizator wielu cyklicznych imprez artystycznych m. in: Łaziskiego Pleneru Malarskiego, Pleneru Młodych „Impresje Mikołowskie”, pleneru gimnazjalistów „Paryż w malarstwie i rysunku”, konkursu plastycznego „Ze sztuką na Ty”, wystawy „Konfrontacje Nauczycieli”. Doświadczony pedagog sztuki, autorka szeregu innowacji i programów autorskich w zakresie nauczania plastyki. W latach 2004-2006 reprezentowała środowisko plastyczne w ramach obchodów „Dni Polskich” w Rawennie, we Włoszech.
W centrum Mikołowa ma własne atelier - prowadzi galerię sztuki AN-ART.
Jej obrazy znajdują się w zbiorach w Polsce, we Włoszech, Szwajcarii, Kazachstanie, Australii, Kanadzie i USA.
Ma na swoim koncie 30 wystaw indywidualnych i 55 zbiorowych w kraju i za granicą m.in. w Rawennie i w Nowym Jorku.

Swoboda i struktura
Anna Lupa-Suchy to artystka niezwykła, spontaniczna i poszukująca, a jednocześnie w pełni ukształtowana, o ogromnej biegłości warsztatowej, dzięki której nie męczy odbiorcy eksperymentami. Przedstawia obrazy, które są efektem poszukiwań wyrazu malarskiej materii dokonywanych w przestrzeni pracowni. Jak każdy artysta obserwuje i doświadcza świata, a doświadczenie to potrafi w szczególny sposób zapisać, w tym wypadku – namalować. Niezwykłość polega na tym, że obraz, który nam przedstawia nie jest zamknięty w konkretnej chwili, zatrzymany w czasie, ale na naszych oczach się staje, w dynamicznym, totalnym procesie. Jest to tym trudniejsze, że artystka pracuje w konwencji figuralnej, która domaga się kształtu, konkretu. W dodatku ową figurą jest postać ludzka, która w naszym umyśle stanowi matrycę rozpoznawalnej rzeczywistości, wdrukowaną w świadomość i podświadomość, więc wszelkie jej niedookreślenie budzi niepokój.
Postać w tym malarstwie jest uchwycona w wielu profilach jednocześnie. Jej energia reprezentowana przez kolor nie chce zamknąć się w formie, płynnie tworząc powidoki. Nasuwają się tu odniesienia do poszukiwań i rozwiązań formy przez kierunki Wielkiej Awangardy I połowy XX w.: fowizmu, futuryzmu, ekspresjonizmu czy formizmu w malarstwie polskim. Człowiek w ujęciu artystki również ukazany jest w skomplikowanych relacjach i przemianach, niedookreślony, a jednocześnie wyrazisty, stworzony z barw, płaszczyzn, linii i światła. Synteza tych czterech aspektów malarstwa decyduje o formalnym bogactwie i charakterze twórczości Anny Lupy-Suchy. Niepowtarzalny efekt artystka uzyskuje dzięki mistrzowskiej biegłości warsztatowej w ujmowaniu i precyzowaniu struktur.
Wewnętrzne ustrukturyzowanie materii obrazu to element dyscypliny w tej twórczości, efekt ogromnej pracy, wielu prób i poszukiwań. Kształt i kolor to swoboda, spontaniczność oraz nie poddawanie się ograniczeniom, czyli właśnie to, co w potocznym odbiorze czyni artystę kimś wyjątkowym, wolnym i stanowi powszechny wyznacznik fenomenu artysty. O istocie przekazu tego malarstwa świadczą tytuły cykli, nad którymi artystka pracuje od lat: „Kosmiczny pył” i „Tonacje”.
„Kosmiczny pył” to refleksja egzystencjalna, człowiek w relacji ze światem, innymi ludźmi i samym sobą. Uwikłany w zmienny los, niepewny swojej formy i tożsamości, zmysłowy i duchowy zarazem.
„Tonacje” to nastroje i emocje ewokowane przez kolor. To spontaniczność i energia koloru, która dekonstruuje kształt. To ciągłe poszukiwanie formy, próba jej konkretyzacji w warunkach wszechobecnego, barwnego żywiołu. To człowiek zanurzony w żywiole życia.
Poetyckie tytuły poszczególnych obrazów poszerzają dodatkowo pole interpretacyjne. Choć obcując ze sztuką, zwłaszcza tak wyrafinowaną, zawsze obcujemy z tajemnicą.
Ida Łotocka-Huelle

Anna Lupa-Suchy należy do tych szczęśliwych artystów, których poszukiwania twórcze zostały zwieńczone wypracowaniem niepowtarzalnego, rozpoznawalnego na pierwszy rzut oka stylu. Malarstwo to, choć osadzone w figuratywnej tradycji, śmiało i w przemyślany sposób przekracza znane konwencje formalne i znaczeniowe. Człowiek – niewyczerpany temat eksploatowany przez sztukę, jest tutaj ujęty w formę przenikających się barwnych płaszczyzn. Gra kolorem potęguje wrażenie zanikania granic przedmiotowości i nieprzedmiotowości, a uzyskana w ten sposób materia obrazu zaczyna funkcjonować na wielu poziomach. Oto z jednej strony mamy płótna przyjemnie zaskakujące swoją żywiołową dekoracyjnością, ciekawie rozegrane kolorystycznie, dynamiczne i odważne, radosne czy niepokojące. Z drugiej strony celowo zatarta przez twórczynię czytelność mnoży znaczenia i poszerza pole interpretacyjne, zapraszając odbiorcę do podjęcia dialogu z warstwą treściową obrazów. Artystka sama podsuwa tutaj różne tropy, nadając swoim dziełom często wieloznaczne, poetyckie tytuły. Czuje się w tym oddanie tematowi pełne ciepła i mądrości, subtelne obcowanie z tajemnicą Człowieka i człowieczeństwa. /Marzena Kamycka/