Często podświadomie, a czasem świadomie dzielimy ludzi na tych lepszych i tych gorszych. Te podziały uzależnione są najczęściej od tego, która z osób, które mają z nami kontakt, albo o których istnieniu mamy świadomość, prezentuje sobą i swoimi wyborami wzór najbardziej do nas pasujący. Dzielimy wedle własnych upodobań, wedle naszych wyobrażeń o ludziach idealnych i robimy to bardzo często. Nie tylko w przypadku sztuki, gdzie podziały są najbardziej widoczne, ale i w życiu codziennym. Rozróżniamy ludzi na tych lepiej i gorzej ubranych, na tych piękniejszych i brzydszych, inteligentniejszych i mało rozgarniętych. Możemy tego nawet nie przyznawać, ale te podziały funkcjonują w nas ciągle i nawet nie musimy zdawać sobie z nich sprawy. Nasza świadomość robi to sama i nawet nie pyta nas o zgodę.
I choć takie myślenie może wydawać się bardzo płytkie i proste do bólu, to prawdą jest, że wielu ludzi cechuje się właśnie takim podejściem. W im większej grupie prezentującej sobą określone poglądy przebywamy tym większa jest niechęć do kogoś, kto ma inne zdanie na jakiś temat – jest to prawda znana nie od dziś, która żyć będzie tak długo, jak istnieć będą ludzie i społeczeństwa. Ale pamiętać musimy, że sztuki nie można dzielić na tę wartościową i tę wartości pozbawioną. Sztuka jest jedna, a dzieli się jedynie na mniejsze kategorie i to nie z racji kwestii naturalnych, ale dzięki sztucznym podziałom, które człowiek wymyślił. Działa tu zasada, która polega na indywidualnym postrzeganiu świata. Każdy z nas docenia inne rzeczy w życiu i w swoim otoczeniu, każdy ma inne potrzeby i innych źródeł ich zaspokojenia poszukuje. Tak samo każdy z nas coś innego jest w stanie dostrzec w jakiejś książce czy płycie muzycznej. Dla jednej osoby dane dzieło może być całkowicie bezwartościowe i nie warte uwagi, ale dla kogoś innego może okazać się motorem napędowym zmian i drogą do sukcesu w życiu. Bo jeżeli nadajemy czemuś wartość wedle własnych upodobań, to nie zwracamy uwagi na innych ludzi i na ich potrzeby. Jeżeli coś nie jest dla nas wartościowe to nie znaczy, że to coś jest wartości całkowicie pozbawione. My możemy jej jedynie nie dostrzegać, możemy nie potrafić jej odnaleźć i przekuć jej na coś, co będzie dla nas pożyteczne. Dlatego nie można mówić o dziełach, które są bardziej wartościowe od innych. Powinno się mówić, że każde dzieło sztuki ma swoją wartość, ale nie każdy umie ją zobaczyć i docenić w odpowiedni sposób.